Ο άνθρωπος που έφτυσε το Trainspotting σαν αιχμηρή σπονδή στο πρόσωπο της καθεστηκυίας, που γέμισε τον κόσμο με εικόνες πρέζας και ecstacy, ψυχωτικά σπασίματα και ατάκες που κόβουν σαν σπασμένο ποτήρι μπύρας, τώρα επιστρέφει (ή μάλλον… εκτροχιάζεται, για να λέμε και του στραβού το δίκιο) με ένα ντίσκο άλμπουμ. Λέγεται Men In Love και είναι το μουσικό ξαδερφάκι του νέου του βιβλίου με τον ίδιο τίτλο. Σκέψου το ως ένα νοσηρό rave με φόντο τα απομεινάρια της παλιάς συμμορίας: Renton, Sick Boy, Begbie κι η κουστωδία των χαμένων που αρνούνται να πεθάνουν.
Το άλμπουμ μοιάζει με ψυχικά συντρίμμια ντυμένα με μπλιμπλίκια, ιδρώτα από ξεχασμένα κλαμπ, ήχους που στάζουν ενοχές και ντεκαπάζ. Ο Irvine Welsh γράφει τους στίχους, και κάποιο σκοτεινό ον που αυτοαποκαλείται The Sci Fi Soul Orchestra ντύνει τα λόγια με beats που σέρνουν τα πόδια σου στο dancefloor των χαμένων σωμάτων.
Γιατί ντίσκο ρε Irvine;
Ο ίδιος απαντάει σαν προφήτης με ροζ πουκάμισο και μάτια γεμάτα μίσος για τους τεχνοφασίστες της Silicon Valley: «Σε αβέβαιες εποχές, όταν οι ψυχορραγούντες ολιγάρχες πατάνε τον λαιμό σου με τεχνολογία-σκουλήκι και οικονομίες-ληστεία, και ο έρωτας είναι το τελευταίο μας μετερίζι».
Και συνεχίζει εμφατικά: «Η μουσική είναι το μέσο με το οποίο παρακάμπτουμε τον χαμηλής συχνότητας, μικρόψυχο κόσμο τους. Όταν χορεύουμε και τραγουδάμε όλοι μαζί, δείχνουμε ότι τα κόλπα τους είναι για το τσίρκο. Όχι για εμάς».
Ο παλιόφιλος Irvine δεν σταματά εκεί. Το πάει παραπέρα, πάντα με τη στόφα μεθυσμένου μάντη: «Από όλες τις μουσικές που μας χάρισαν έκσταση, η ντίσκο έχει υπάρξει από τις πιο ισχυρές. Όσο κι αν οι άντρες και οι γυναίκες της εποχής μας παραπατούν στην αναζήτηση της αγάπης, με φτηνές δουλειές για να αγοράσουν λίγο διασκέδαση, στο βάθος θέλουμε ένα πράγμα: να κάνουμε πάρτι σαν να είναι το 2099. Μην κοροϊδεύεις τη ντίσκο. Χόρεψέ την ή πέθανε προσπαθώντας. Γιατί τίποτα άλλο δεν βγάζει νόημα».
Για να μην ξεχνιόμαστε, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά...
Ο Welsh είχε μπλέξει με τη μουσική και παλιότερα. Το 1996, στο απόγειο της παραίσθησής του (βλέπε φήμης), συνεργάστηκε με τους Primal Scream και τον Adrian Sherwood, και κυκλοφόρησαν ένα anthem για το Euro ’96, το "The Big Man and the Scream Team Meet The Barmy Army Uptown". Εκεί, ο Welsh διάβαζε ειρωνικά αποσπάσματα από το Trainspotting πάνω σε dub ήχους. Πέτυχε; Ναι, κάτι έκανε... Έφτασε #17 στα charts. Αλλά θα μου πεις, άλλες εποχές, άλλα ναρκωτικά.
Αργότερα, έγινε μέλος των Hibee Nation, παρέα με μέλη των Primal Scream και τον Kris Needs. Κυκλοφόρησαν μερικά χορευτικά κομμάτια στο τέλος της δεκαετίας του ’90 μέσω της Eruption, θυγατρικής της Creation.
Που καταλήγουμε;
Μάλλον στο ότι ο Irvine Welsh δεν ψάχνει πια τη σωτηρία. Την έχει απορρίψει (και καλά κάνει). Αντ’ αυτής, βέβαια, σου πετάει μια ντισκομπάλα στο κεφάλι και σου λέει: «Χόρεψε τη μοναξιά σου ρε κακομοίρη. Ή έστω κλώτσα την στο ρυθμό. Ίσως εκεί να βρεις αγάπη. Ίσως απλώς να ιδρώσεις. Αλλά, και πάλι, το ίδιο κάνει».
