Το φετινό HELLFEST παρακολούθησαν 112000 άτομα, σύμφωνα με τους διοργανωτές και κρίνοντας από το αδιαχώρητο που επικρατούσε, αλλά και από το εντυπωσιακό line up σε όλες τις σκηνές, μάλλον ήταν όλοι τους εκεί το Σάββατο. Αποφάσισα να περάσω λίγες από τις πρωινές ώρες χαζεύοντας στο Extreme Market, μια μεγάλη σκεπαστή αγορά γεμάτη t-shirts, αξεσουάρ και λοιπά όμορφα μεταλλικά μπιχλιμπίδια με ελαφρώς όμως ακριβές τιμές, αλλά και χαζεύοντας τις πανέμορφες μεταλλούδες και τα διάφορα happenings που λάμβαναν χώρα σε ολόκληρο το φεστιβάλ.
Παρόλα αυτά, το hard rock των Γάλλων ATTENTAT ROCK ήταν συμπαθέστατο για όσο το παρακολούθησα και μάλλον έχουν αρκετό κοινό στη χώρα τους. Αντίστοιχα, συμπαθέστατοι ήταν και οι συμπατριώτες τους PROCESSION που ακολούθησαν στην valley, με το doom/occult rock τους.
Οι hard rockers/post-alternativers AUDREY HORNE, που ακολούθησαν στις 12.15 έβγαλαν φέτος έναν δίσκο που σκίζει κώλους, τους είδα σε ένα κλαμπάκι στο Λονδίνο και έσκισαν κώλους και στην κεντρική σκηνή του HELLFEST έσκισαν επίσης κώλους. Κοινώς, οι AUDREY HORNE σκίζουν κώλους!
Οι UNCLE ACID AND THE DEADBEATS που ακολούθησαν στη –σκεπαστή- valley ήταν πολύ τυχεροί, αφού εξαιτίας της δυνατούτσικης βροχής τους παρακολούθησε πάρα πολύς κόσμος. Ο φετινός τους δίσκος δε μου πολυάρεσε, αλλά ήταν πολύ σφιχτοδεμένοι και στα κομμάτια του σπουδαίου “Blood Lust” δημιούργησαν έναν ψιλοπανικό που σίγουρα τους χάρισε αρκετούς νέους φίλους!
Η βροχή είχε ευτυχώς χαλαρώσει λίγο, οπότε μπόρεσα να παρακολουθήσω άνετα τους πολύ αγαπητούς μου, θρυλικούς, Ελβετούς, KROKUS. Ήξερα πως είναι πολύ καλοί στο σανίδι, αλλά τόσο καλούς δεν τους περίμενα! Η φωνή του Mark Storace κρατιέται σε απίστευτα επίπεδα, ήταν σφιχτοδεμένοι και «αλήτες», οι τρεις κιθάρες τους γέννησαν ένα καταπληκτικό μουσικό αποτέλεσμα, ενώ το setlist τους δεν περιείχε κανένα κομμάτι από το μέτριο “Dirty Dynamite”, παρά μόνο κλασικά τραγούδια. Εύγε!
Η ώρα ήταν αισίως 14.20 και στη valley επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο. Όχι, δεν έβρεχε πια, αντίθετα είχε βγει ήλιος, απλά είχε φτάσει η ώρα για τους τρομερούς WITCHCRAFT, που είχαν στις αποσκευές τους το εκπληκτικό “Legend” και που εμφανίστηκαν εν τέλει, παρά την αρχική ακύρωση. Δε θα πω πολλά για την εμφάνιση τους, παρά μόνο το ότι πρέπει να αρχίσετε να φοράτε από τώρα βαζελίνη για τον Σεπτέμβρη…
Ώρα για λίγη ανάπαυση και φαί, μιας και οι 3 DOORS DOWN, THE OLD TREE και BURY YOUR DEAD δε με ενδιέφεραν. Παρεμπιπτόντως, για όσους/ες το σκέφτεστε, να ενημερώσω πως το φεστιβάλ διαθέτει πολλές καντίνες με μεγάλη ποικιλία με νοστιμότατα φαγητά από όλον τον κόσμο, αρκετά τσιμπημένα όμως δυστυχώς.
Anyway, στη δεύτερη κύρια σκηνή, που σήμερα ήταν αφιερωμένη σε «μοντέρνες» βλακείες, οι PARKWAY DRIVE έσπειραν έναν μικρό πανικό, ενώ ήταν πάρα πολύ καλοί, ενεργητικοί και πολύ ευδιάθετοι οι KARMA TO BURN στη valley. Δεν παρακολούθησα καθόλου τους KAMPFAR στην Temple, άρεσαν όμως αρκετά από ότι έμαθα!
Η συνέχεια άνηκε αποκλειστικά στους DOWN του Phil Anselmo, που σάρωσαν, κυριολεκτικά, την κεντρική σκηνή με ένα show γεμάτο ενέργεια και πάθος, δημιουργώντας πανικό στο κοινό τους. Φοβερή και τρομερή εμφάνιση, ενώ δεν έχω ιδέα πως ήταν οι SINISTER στην altar.
Και ενώ είχαμε μπει σιγά-σιγά προς το απόγευμα, παρότι λατρεύω τους RED FANG, δε γινότανε να χάσω τους ROTTING CHRIST στην temple, αφού, ως γνωστών, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! Το ελληνικό στοιχείο ήταν, όπως αναμενόταν, πολύ έντονο καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, με μια ελληνική σημαία να κάνει την εμφάνιση της, ενώ οι ROTTING CHRIST, απέδωσαν εξαιρετικά τόσο το κομμάτια από το φρέσκο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού», όσο και από τις παλιότερες δουλειές τους, με απεριόριστη ενέργεια και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Το κοινό τους αποθέωσε και συμμετείχε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του Σάκη και του συγκροτήματός του, που συνεχίζουει ακούραστα να κρατάει ψηλά και περήφανη την ελληνική σκηνή στο εξωτερικό! Χίλια μπράβο!
Για λόγους που δεν καταλαβαίνω οι A DAY TO REMEMBER ήταν υπεύθυνοι για τεράστια mosh pits, στα λίγα λεπτά που τους είδα περιμένοντας τους θρυλικούς και απίστευτα φορμαρισμένους ACCEPT να εμφανιστούν στην κεντρική σκηνή. Οι Γερμανοί στην πρώτη, και μάλλον όχι τελευταία, τους εμφάνιση στο HELLFEST ήρθαν, είδαν και ενοίκησαν! Ο Mark Tornillo όργωνε τη σκηνή άνετος, εξαιρετικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση και ο κόσμος που τους παρακολούθησε διαρκώς αυξάνονταν. To set list τους βασίστηκε κυρίως στα κλασικά τους τραγούδια, με πολύ λίγες δόσεις από τα σπουδαία “Stalingrad” και “Blood of the Nations”, κάτι που δεν χάλασε κανέναν μάλλον, με τη συμμετοχή να χτυπάει κόκκινο στα “Princess of the Dawn” και “Breaker”. Κερασάκι στην τούρτα μιας σπουδαίας εμφάνισης ήταν ο Phil Anselmo που ανέβηκε στην σκηνή μαζί με τους και τραγούδησε με τον Tornillo το “Fast as a Shark”, προσκυνώντας τους στο τέλος! Μεγάλες στιγμές και αποθέωση για τους ACCEPT. Την ίδια ώρα, από ότι μου μεταφέρθηκε πάντα, οι AMORHIS ήταν απλά συμπαθητικοί στην altar.
Η ένταση με την οποία έζησα την εμφάνιση των ACCEPT έκανε την ανάγκη για ξεκούραση επιτακτική. ‘Άλλωστε οι BELPHEGOR και οι PAPA ROACH δε με ενδιέφεραν. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως οι δεύτεροι σε αυτό που κάνουν είναι εντυπωσιακοί και συνέχισαν τον πανικό που διαρκώς επικρατούσε το Σαββάτο στην δεύτερη κύρια σκηνή. Δε θα ξεχάσω εύκολα το θέαμα της αρένας κατά τη διάρκεια του “Last Resort”, που έκλεισε την εμφάνισή τους…
Και έφτασε αισίως η ώρα για το πιο sexy συγκρότημα στην ιστορία της ροκ μουσικής, τους «πορνόγερους» με τα τεράστια γένια, τους θρυλικούς ZZ TOP! Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς φανφάρες, αλλά με πανέμορφες γυναίκες να δεσπόζουν στα βίντεο τους, οι Τεξανοί ήταν, με μια λέξη, υπέροχοι. Παρέσυραν εύκολα το κοινό σε ένα ατελείωτο πάρτι με χορό και τραγούδι και έκλεισαν μετά από μια ώρα και κάτι με το υπέρτατο “Tush”. Μεγάλο συγκρότημα! Παράλληλα, εμφανιζόντουσαν οι MY BYING BRIDE, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να αφήσω τέτοιο πανηγύρι για να τους παρακολουθήσω.
Η συνέχεια είχε τεράστιο ανταγωνισμό, με BULLET FOR MY VALENTINE, FINNTROLL και MANILLA ROAD. Δυστυχώς η κούραση με νίκησε, αλλά μάλλον και οι τρεις τους άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Η ώρα είχε πλέον φτάσει 23.05, κάτι που σηματοδότησε την έναρξη της εμφάνισης των headliners του Σαββάτου, των απόλυτα φεστιβαλικών KISS! Και μια εμφάνιση των KISS χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από ένα υπέρτατο και τεράστιο show, γεμάτο φωτιές, πυροτεχνήματα και ατελείωτο πάρτι! Η αλήθεια είναι, φυσικά, πως αν εξαιρέσουμε τον παράγοντα show, η εμφάνιση τους δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αφού είχαν και μέτριο και χαμηλό ήχο (!), αλλά δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία, αφού από μόνα τους τραγούδια σαν το “Detroit Rock City”, ή το “Rock ‘n’ Roll All Nite” αρκούν από μόνα τους για να ξεσηκώσουν το οποιοδήποτε κοινό. Ένα κοινό που εκείνη την ώρα πρέπει να ήταν περίπου 100000 και δυστυχώς μου απαγόρευσε να μετακινηθώ για να παρακολουθήσω τους CANDLEMASS, NOFX, IMMORTAL και CULT OF LUNA που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια τους.
Εξουθενωμένος πλέον, είχα να επιλέξω ανάμεσα σε KORN, MORBID ANGEL και BAD RELIGION για να κλείσω τη μέρα μου. Και η εν λόγω απόφαση ήταν εύκολη: BAD RELIGION φυσικά και η πρώτη και τελευταία επίσκεψη μου στην απομονωμένη warzone σκηνή ήταν γεγονός. Οι θρυλικοί, πολιτικοποιημένοι πάνκηδες, λοιπόν, μας προσέφεραν την, ίσως, καλύτερη, μαζί με αυτήν των WITCHCRAFT και των ACCEPT, εμφάνιση της ημέρας! Τρελή διάθεση και ενέργεια, παρέσυραν το κοινό τους σε ένα ατελείωτο πάρτι με συνεχή χορό και ξεφάντωμα, ιδιαίτερα στα «χιτάκια» “American Jesus” και “21st Century (Digital Boy)”. Καταπληκτική εμφάνιση, ιδανικό τελείωμα ακόμα μιας γεμάτης και κουραστικής μέρας!
Η δεύτερη και μεγαλύτερη μέρα του φετινού HELLFEST λοιπόν πέρασε και αυτή στην ιστορία νε διάφορα πάρτι εξελίσσονται διάσπαρτα για πολλές ώρες ακόμα. Περιελάμβανε, τουλάχιστον από όσα εγώ παρακολούθησα, κάπως λιγότερες μεγάλες συγκινήσεις, αλλά και λιγότερες απογοητεύσεις από την Παρασκευή. Ξεκούραση και ύπνος όμως, γιατί έχουμε ακόμα την Κυριακή μπροστά μας…
