Εδώ και κάποια χρόνια το HELLFEST έχει αναδειχθεί σε ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ της Ευρώπης και όχι άδικα με βάση το εντυπωσιακό line-up του που μπορεί να ικανοποιήσει απόλυτα όλες τις φιλές των οπαδών του σκληρού ήχου, από τους κλασικούς hard rockάδες, ως τους black metalers. Προσωπικά, το κοιτάζω με λαγνεία αρκετά χρόνια τώρα, ειδικά από τότε που πήγε αυτό το καλόπαιδο ο Δουλγεράκης και φέτος η ευκαιρία να παρευρεθώ ήταν ιδανική. Έτσι λοιπόν, μετά από ένα αρκετό κουραστικό ταξίδι, συνολικά δεκατριών ωρών από το Λονδίνο, αφιχθήκαμε το μεσημεράκι της Πέμπτης στην Clisson της νότιας Γαλλίας, στα όρια της Βρετάνης. Πρόκειται για ένα αρκετά μικρό, αλλά τουριστικό, καταπράσινο, παραδοσιακό και γραφικότατο χωριό κοντά στη Nantes, που για τρεις μέρες κάθε χρόνο γίνεται το κέντρο του μεταλλικού κόσμου. Ένα εντυπωσιακό, μεσαιωνικό κάστρο δεσπόζει στο ψηλότερο σημείο του, που μάλιστα έχει διατελέσει σημαντικό ρόλο στις άπειρες αγγλο-γαλλικές συγκρούσεις και τον εκατονταετή πόλεμο. Το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο όμορφο σε συνδυασμό με το ποτάμι που ρέει από κάτω του και το πανέμορφο φυσικό τοπίο. Αλλά φυσικά, δεν πήγαμε εκεί για τουρισμό…
Το HELLFEST, λοιπόν, είναι ένα εντυπωσιακό και πολύ καλά οργανωμένο φεστιβάλ, αν και θα μπορούσε να έχει περισσότερες τουαλέτες, και αποτελείται από έξι σκηνές στην οποίες, ανά τρεις, λαμβάνουν χώρα συναυλίες από τις 10.30 ως τις 2. Οι δυο κύριες σκηνές είναι δίπλα-δίπλα, με την πρώτη να φιλοξενεί τα κύρια και πιο ευρείας αποδοχής ονόματα και τη δεύτερη να είναι αφιερωμένη σε ένα διαφορετικό είδος κάθε μέρα. H Altar και η Temple ήταν σκεπασμένες και επίσης δίπλα-δίπλα, με την πρώτη να φιλοξενεί death και ατμοσφαιρικά και τη δεύτερη black συγκροτήματα. Λίγο πιο δίπλα η, επίσης σκεπαστή, Valley ήταν αφιερωμένη σε doom/sludge/stoner ήχους και η αρκετά απομονωμένη Warzone απευθυνόταν στους φίλους του punk και του hardcore. Φτάνει όμως με την εισαγωγή και ας περάσουμε στη συναυλιακή ουσία…
Παρασκευή πρωί, λοιπόν, η μέρα μου ξεκίνησε με KISSIN DINAMYTE στην main stage 1. Συμπαθητικοί, με έναν ερμαφρόδιτο τραγουδιστή και άπειρη ποζεριά, ζέσταναν όσους είχαν ξυπνήσει νωρίς-νωρίς, παίζοντας μόνο τραγούδια από το συμπαθητικό, φετινό άλμπουμ τους.
To δίδυμο των EAGLE TWIN στην Valley με άφησε μάλλον αδιάφορο με το sludge τους, αντίθετα οι γάλλοι folk-black STILLE VOLK ήταν συμπαθέστατοι στην Temple.
Η πρώτη πραγματικά καλή εμφάνιση, όμως, της ημέρας ήρθε από τους BLACK SPIDERS, συνοδευμένη από ένα ψιλό σκατόβροχο που δε μας άφησε να ησυχάσουμε όλο το τριήμερο και γέμισε τα πάντα λάσπη. Παθιασμένοι και δεμένοι απέδωσαν εξαιρετικά το 70’s σκληρό ροκ τους. Τσεκάρετε τους, αξίζουν!
Για το επόμενο μισάωρο μπορώ να πω πως οι HATE με κέρδισαν στην Temple σκηνή, για όσο τους παρακολούθησα. Πολύ δυνατή εμφάνιση, ενώ έξω μαινόταν πια κανονική καταιγίδα!
Καταιγίδα, η οποία σταμάτησε στις 13.34, ένα λεπτό δηλαδή πριν οι HARDCORE SUPERSTAR πατήσουν το πόδι τους στην κεντρική σκηνή. Και ευτυχώς, γιατί οι Σουηδοί μας παρέδωσαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της πρώτης μέρας του HELLFEST! Γεμάτοι ενέργεια ξεσήκωσαν το κοινό, που είχε αρχίσει πλέον να πληθαίνει, με το hard rock τους και με έκαναν να μετανιώσω που τόσο καιρό τους ψιλο-αγνοούσα. Δε θα επαναληφθεί!
Το, επίσης, sludge δίδυμο των BLACK COBRA ήταν αρκετά καλό στη Valley, ο τραγουδιστής-μπασίστας-κιθαρίστας (!) τους ήταν φοβερά παθιασμένος και ο ντράμερ καταιγιστικός! Ωραία ανακάλυψη! Την ίδια ώρα στην Main 2 υπό καταρρακτώδη βροχή οι HEATHEN εξαπέλυαν το thrash τους με ελάχιστο κοινό δυστυχώς…
Για ακόμα μια φορά σταθήκαμε τυχεροί στη συνέχεια, αφού η καταιγίδα σταμάτησε και πάλι ακριβώς πριν τους SAXON! Οι γερόλυκοι θρύλοι δεν ήταν τόσο καλοί όσο άλλες φορές που τους έχω δει, αφού στη ηγετική φυσιογνωμία του Byfford δεν ταιριάζει το φως της μέρας. Παρόλα αυτά, ήταν –προφανώς- αξιοπρεπέστατοι και παίζοντας αρκετά κομμάτια από το “Sacrifice” κέρδιζαν εν τέλει το κοινό όσο περνούσε η ώρα, ιδίως με το “Princess of the Night” στο τέλος τους set τους.
Τα πράγματα, όπως αναληφθήκατε, είχαν αρχίσει να σοβαρεύουν, αλλά αναγκαστικά έπρεπε να μην παρακολουθήσω τους HELLYEAH και τους φοβερούς και τρομερούς AURA NOIR, γιατί χρειαζόμουν δυνάμεις και επαναφόρτιση μπαταριών για την πολύ γεμάτη συνέχεια.
Η οποία συνέχεια μας επιφύλαξε και την πρώτη μεγάλη απογοήτευση του φεστιβάλ, τους EUROPE! Η φωνή του Tempest με το ζόρι έβγαινε, το set list τους ήταν κυρίως βασισμένο στην τελευταία τους, μέτρια, δουλειά, φαινόντουσαν κακοδιάθετοι και μέχρι και ο –παικταράς- Norum χάθηκε μες τη γενική μετριότητα. Έκατσα και τους παρακολούθησα μέχρι τέλους δυστυχώς και έχασα τους BETWEEN THE BURIED AND ME. Το … «τιρινίνι» έσωσε κάπως τα προσχήματα, όπως και το “Rock the Night”, αλλά όπως και να χει κρίμα…
Με το εκνευριστικό, ψιλό σκατόβροχο να συνεχίζει αδιάκοπα, οι TESTAMENT, που παρακολούθησα από μακριά, ήταν μάλλον πολύ καλοί στην main 2, ενώ οι PALLBEARER παρέδωσαν μαθήματα καλού doom στην Valley. Τους ABSU, αντίθετα, δεν τους παρακολούθησα καθόλου στην Temple.
Έχοντας παρακολουθήσει πάρα-πάρα πολλές συναυλίες στη ζωή μου έχω να δηλώσω πως ο Dee Snider είναι ο καλύτερος frontman που έχω δει ποτέ ζωντανά! Τελεία και παύλα! Φοβερή ενέργεια, διάθεση και χιούμορ, ξέρει πώς να κερδίζει το κοινό του, που στο τέλος τον υπάκουε τυφλά. Και φυσικά, οι TWISTED SISTER ήταν εξαιρετικότατοι! Τα απόλυτα φεστιβαλικά τραγούδια τους ξεσήκωσαν τον κόσμο που διαρκώς πλήθαινε κάτω από την κύρια σκηνή. Απόλυτη η συμμετοχή σε ύμνους σαν το “The Price” ή το “We ‘re not Gonna Take it” και μια από τις καλύτερες στιγμές του τριημέρου!
Η ώρα είχε πάει αισίως 19.40 και τα πράγματα ζόρισαν επικίνδυνα καθώς είχε φτάσει η ώρα για τους KREATOR, τους BLACK PYRAMID και τους PRIMORDIAL!!! Είχα σκοπό να παρακολουθήσω λίγο και από τους τρεις, αφού μου αρέσουν όλοι τους, αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, εν προκειμένω τον Mille Petrozza των KREATOR! Μα τι καταιγιστική εμφάνιση ήταν αυτή! Δυναμίτες από την αρχή μέχρι το τέλος της μιας ώρας που είχαν στη διάθεση τους, δημιούργησαν τεράστια mosh pits από μπροστά-μπροστά μέχρι πίσω-πίσω στην main 2, ιδιαίτερα στους thrash ύμνους “Phobia”, “Violent Revolution” και το καινούριο “Civilization Collapse” που αφιέρωσαν στους Βραζιλιάνους και τους Τούρκους διαδηλωτές! Απίστευτη, πραγματικά, εμφάνιση και ζητάω συγνώμη από τους δύο «ανταγωνιστές», αλλά δε γινότανε με τίποτα να φύγω!
To μόνο καλό με τους WHITESNAKE που ακολούθησαν, είναι ότι πλέον δεν απογοητεύεσαι από τη μετριότητα τους, αφού όλοι ξέρουμε πως ο Coverdale δεν τραγουδάει πια, αλλά, αντίθετα, στριγγλίζει. Αυτή τη φόρα ήταν ακόμα χειρότερος από ότι στο Λονδίνο που τους είδα ένα μήνα νωρίτερα. Η σκηνική του παρουσία είναι ακόμα επιβλητική και το συγκρότημα σφιχτοδεμένο, αλλά αυτό που επιμένει να κάνει, προσωπικά μου φαίνεται ντροπή και πολύ άσχημο για την ιστορία και το όνομα των θρυλικών «ασπρόφυδων». Κρίμα που άλλαξαν θέση στο line-up με τους TWISTED SISTER και δεν απολαύσαμε για περισσότερη ώρα τους Αμερικάνους. Και κρίμα που την ίδια ώρα δε με ενδιέφεραν ούτε οι CEREMONIAL OATH ούτε οι AGNOSTIC FRONT…
Και ενώ τα πρώτα σημάδια κούρασης άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, ήρθε η ώρα για HELLOWEEN, CARPATHIAN FORREST και SLEEP. Αποφάσισα να την χαρίσω εξολοκλήρου στους Γερμανούς στη δεύτερη κύρια σκηνή που –παραδόξως- δεν είχα δει ποτέ μου(!). Και με αποζημίωσαν, αφού παρέδωσαν μια ικανοποιητικότατη εμφάνιση, παρά τα αρχικά προβλήματα με του ήχου, που παρεμπιπτόντως, υπήρξαν πολύ συχνά στο φεστιβάλ. Το show τους βασίστηκε κατά κύριο λόγο στην τωρινή περίοδο τους και το φετινό “Nabatea”, κάτι που μάλλον δυσαρέστησε αρκετό κόσμο, αλλά εν γένει ήταν μια καλή εμφάνιση, με τη συμμετοχή του κοινού να είναι απόλυτη στους κλασσικούς power ύμνους τους . Από ότι μου μεταφέρθηκε όμως, οι SLEEP ήταν εξαιρετικοί στη Valley!
Η ώρα έφτασε, αισίως, 23.10, κάτι που σηματοδότησε και την έναρξη της εμφάνισης των κύριων headliners της ημέρας, των τεράστιων και ιστορικών DEF LEPPARD! Οι Βρετανοί super-stars είχαν να εμφανιστούν 17 ολόκληρα χρόνια στη Γαλλία και τα πάντα ήταν έτοιμα για μια αποθεωτική και μεγαλειώδη επιστροφή! Κάτι που έκανε το ξενέρωμα από μία από τις πιο κρύες συναυλίες της ζωής ακόμα μεγαλύτερο! Με τεράστιο «τουπέ», αλλά ελάχιστη ουσία και με ένα setlist που …διακόπτονταν συχνά για να δείξουν βίντεο από ιστορικές στιγμές της καριέρας τους, κατάφεραν να προκαλέσουν …γιουχαΐσματα και το κοινό διαρκώς μειωνόταν!!! Ακόμα και στο “Pour Some Sugar on Me” η συμμετοχή ήταν μηδαμινή! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα, ειλικρινά! Να φανταστείτε πως σχεδόν ελάχιστοι από όσους έμειναν φώναξαν για encore, κάτι που σχολίασε, εμφανώς στραβωμένος ο Joe Elliot μόλις ξαναβγήκαν για το “Photograph” και ενώ ο κόσμος διαρκώς αποχωρούσε!!! Κρίμα που έχασα τους NEUROSIS, που όμως, όπως μου μεταφέρθηκε, δεν ήταν και στα καλύτερα τους και τους, μάλλον ισοπεδωτικούς AT THE GATES, που εμφανιζόντουσαν την ίδια ώρα.
Το κλείσιμο της μέρας ανέλαβαν οι AVANTASIA στην main 2, οι SIX FEET UNDER στην altar και οι SICK OF IT ALL στη warzone, με την περιοδεύουσα όπερα του Tobias Sammet να είναι ένα από τα γκρουπς που εξαρχής δεν ήθελα να χάσω με τίποτα. Και που εν τέλει δίδαξαν τι θα πει να είσαι πραγματικά headliner, αφού ξεσήκωσαν όσους είχαμε ακόμα δυνάμεις μετά από μια εξουθενωτική μέρα! Πανέμορφα, παραμυθένια σκηνικά, απίστευτη ενέργεια και διάθεση από τον Toby, καταπληκτικά ντουέτα με τους Michael Kiske, Bob Catley (φοβερός ο παππούς!), Al Atkins και Eric Martin και ένα set list που περιελάμβανε κομμάτια, τόσο από το φετινό, εξαιρετικό δίσκο τους, “The Mystery of Time”, όσο και από όλες τις δουλειές τους, μέχρι και το ντεμπούτο τους. Μελωδικότατοι και λυρικότατοι, δεν έλεγαν να κατέβουν από τη σκηνή, παρότι η ώρα τους είχε τελειώσει προ πολλού! Και παρότι τα πόδια μου πλέον με το ζόρι με κρατούσαν όρθιο, παραδόθηκα άνευ όρων στα “Reach Out for the Light”, ”Farewell” και “Dying for an Angel”! Ακόμα μια εμφάνιση που εύκολα συγκαταλέγεται στα highlights του τριημέρου!
Η ώρα πλέον είχε πάει αισίως 2.30, τα πόδια μας υπέφεραν από όλη τη μέρα και είχε φτάσει η ώρα για λίγες μπύρες στις (λασπωμένες!) σκηνές και ξεκούραση, αφού το Σαββάτο προμηνυόταν πολύ γεμάτο! Η πρώτη μέρα του HELLFEST, που μας προσέφερε ορισμένες φοβερές και αξιομνημόνευτες εμφανίσεις, αλλά και ουκ ολίγες απογοητεύσεις, είχε φτάσει στο τέλος της! Ες αύριον τα σπουδαία…
