Πριν καλά-καλά προλάβω να ξεπεράσω το σοκ της μεγαλειώδους εμφάνισης των RUSH, έφτασε η ώρα για το επόμενο μεγάλο συναυλιακό ραντεβού μέσα σε διάρκεια μικρότερο της βδομάδας, ένα από τα πιο ηχηρά και ταυτόχρονα αινιγματικά hard rock πακέτα της σαιζόν: JOURNEY/WHITESNAKE/THUNDER στο Wembley Arena, δηλαδή ένα κλειστό χώρο μεγέθους γηπέδου μπάσκετ δίπλα στο ιστορικό και εντυπωσιακό ποδοσφαιρικό στάδιο. Παρεμπιπτόντως, ο καιρός θύμιζε φθινόπωρο ακόμα και για τα αγγλικά δεδομένα…
Δε θα κρύψω πως με το συναυλιακό χαμό που επικρατεί αυτή την περίοδο στο Λονδίνο ο αποφασιστικός παράγοντας που με έπεισε να παρευρεθώ στην εν λόγω βραδιά ήταν οι παρουσία των πολυαγαπημένων μου THUNDER, οι οποίοι συνόδεψαν τους WHITESNAKE και τους JOURNEY στο βρετανικό σκέλος της περιοδείας τους. Και με δεδομένο πως, όπως οι ίδιοι είπαν, αυτές οι συναυλίες δεν θα αποτελέσουν κανονικό reunion, ήταν μια ευκαιρία που δε θα μου συγχωρούσα αν την έχανα. Και οι Βρετανοί με δικαίωσαν και με το παραπάνω! Εισαγωγή με το “Dirty Love”, από το κλασικό πλέον ντεμπούτο τους και η φωνή του Danny Bowes ακούγεται εντυπωσιακή και φρεσκότατη, διατηρώντας αναλλοίωτη όλη της την «αλητεία». Σε ολόκληρο το 45λεπτο που διήρκησε η εμφάνιση τους οι THUNDER ήταν ορεξάτοι, ευδιάθετοι και σφιχτοδεμένοι, όλα δηλαδή τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια απολαυστική rock ‘n’ roll συναυλία! Οι Luke Morley και Ben Mathews ήταν ουσιαστικότατοι σαν καθαριστικό δίδυμο και συνολικά οι THUNDER μου επιβεβαίωσαν και ζωντανά αυτό που πάντα πίστευα για αυτούς: Θα μπορούσαν να είναι κυριολεκτικά τεράστιοι αν είχαν γεννηθεί μια δεκαετία νωρίτερα! Κορυφαία στιγμή ήταν προφανώς το “Love Walked In” και οι THUNDER μας αποχαιρέτησαν ευχαριστώντας τους JOURNEY και τους WHITESNAKE, με τον Danny να αστειεύεται ισχυριζόμενος ο, τι στη σκηνή «τους έχουν» αμφότερους…
Συνέχεια λοιπόν με WHITESNAKE, η μάλλον καλύτερα τον David Coverdale και το συγκρότημά του. Έχοντας κρατήσει την ανάμνηση της απελπιστικά τραγικής εμφάνισης τους στο Καυτατζόγλειο πριν τους JUDAS PRIEST, ήμουνα μάλλον αρνητικά προδιατεθειμένος εναντίον τους. Και οι WHITESNAKE αυτή τη φορά, ευτυχώς, δε με δικαίωσαν. Χωρίς όμως να με διαψεύσουν κιόλας... Κοινώς, αυτοί τη φορά ήταν αξιοπρεπείς, είχαν όμως και τα γνωστά μειονεκτήματα, με πρώτο και κύριο τη φωνή του Coverdale, που στα ψιλά μέρη πιο πολύ στριγκλίζει παρά τραγουδάει, χωρίς όμως να είναι τόσο κακός όσο άλλες φορές. Και είναι κρίμα, γιατί στα πιο χαμηλά μέρη του setlist, το “Is this Love”, “Here I Go Again” και το “Forevermore”, η φωνή του ήταν εντυπωσιακή. Όπως και η εμβληματική και χαρακτηριστική σκηνική παρουσία του φυσικά, παρά τα ουκ ολίγα χρόνια του. Το υπόλοιπο συγκρότημα αποτελείται, ως γνωστών, από σπουδαίους μουσικούς, αλλά με όλο το σεβασμό στους Doug Aldridge, Reb Beach και Tommy Alldridge, τα σόλος σε κιθάρες και ντραμς αντίστοιχα ήταν πιο πληκτικά και από τη βαρεμάρα για ακόμα μια φορά. Κατά τα άλλα, η εμφάνισή τους ήταν αξιοπρεπέστατη και διασκεδαστική με το “Don’t Break My Heart Again” να αποτελεί την πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, όπως και το “Gambler” που ο Coverdale αφιέρωσε στους πρώην συντρόφους του, Jon Lord, Cozy Powel, Mel Galley που δεν είναι πια κοντά μας και που ήταν μέλη των WHITESNAKE στο “Slide it In”. Αν το έπαιζαν και ολόκληρο θα ήταν ακόμα καλύτερα βέβαια… Τους WHITESNAKE θα έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ σε λίγες μέρες στο HELLFEST. To αν θα την εκμεταλλευτώ θα εξαρτηθεί από τον «ανταγωνισμό». Τώρα κατά πόσο το γεγονός αυτό, όπως και γενικά ο τρόπος που ο Coverdale συμπεριφέρεται στο συγκρότημα του, τιμά το μέγεθος και την ιστορία των WHITESNAKE, το αφήνω στην κρίση του καθενός και της καθεμίας…
Όσον αφορά τους headliners της βραδιάς, τους JOURNEY, το ερωτηματικό για μένα δεν ήταν άλλο από τον Arnel Pineda. Τον πιτσιρικά από τις Φιλιππίνες που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκε να ζει το όνειρο του. Το καταδιασκέδασε σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς όπως ήταν ολοφάνερο, όργωνε τη σκηνή, χτυπιόταν πέρα δώθε και μαγκιά του και μπράβο του! Ξεκίνησε λίγος κρύος στο υπέρτατο “Separate Ways”, αλλά όσο προχωρούσε η βραδιά ζεστάθηκε με αποτέλεσμα στα “Faithfully”, “Wheel in the Sky” και “Open Arms” να μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς πως ακούς τον Steve Perry! Μπορεί στο σανίδι να του λείπει η δύναμη του Perry αλλά συνολικά ήταν πολύ καλός. Και εν τέλει, έδειχνε να είναι και ο μόνος από όλο το γκρουπ που το διασκέδαζε… Γιατί όλοι οι υπόλοιποι JOURNEY ήταν επαγγελματικότατοι και αλάνθαστοι, αλλά διεκπεραιωτικοί ως εκεί που δεν πάει. Ο Neal Schon είναι φυσικά μεγάλος παίκτης και το αποδείκνυε κάθε φορά που άγγιζε την κιθάρα του, παραδίδοντας μαθήματα συναισθηματικού και ουσιαστικού παιξίματος, όπως βέβαια και οι Cain και Castronovo σε πλήκτρα και ντραμς αντίστοιχα. Η εμφάνισή τους έκλεισε με το πανέμορφο, συναισθηματικό “Faithfully”, το “Be Good to Yourself” και φυσικά το “Don’t Stop Believin’”, όπου η Wembley Arena συμμετείχε σύσσωμη. Εν τέλει, οι JOURNEY παρέδωσαν μια πολύ καλή, επαγγελματική και αρκούντως διασκεδαστική εμφάνιση. Κάτι έλλειπε όμως και μάλλον δεν ήταν ο Steve Perry…
Όπως μάλλον έχετε καταλάβει οι «νικητές» αυτής της απόλυτα διασκεδαστικής βραδιάς ήταν ξεκάθαρα οι THUNDER και ο Danny είχε απόλυτα δίκιο στο σχόλιό του! Μακάρι να αξιωθώ να τους δω κάποτε σε μια πλήρη, δική τους συναυλία και με κανονικό setlist. Δε θέλω να υποτιμήσω την πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση των JOURNEY, ούτε την αξιοπρεπή παρουσία των WHITESNAKE, η αλήθεια όμως οφείλει να λέγεται!
