Η εβδομάδα των Παθών ξεκίνησε με doom λιτανείες στο An Club, στο οποίο έχουν καταχωνιαστεί οι πιο όμορφες συναυλιακές αναμνήσεις μου. Αντικρίζεις την μπάντα κατά πρόσωπο και όχι τα παπούτσια τους, και το μέγεθος του club είναι όσο πρέπει για να δημιουργηθούν οι ευνοϊκές για την ομοψυχία των παρευρισκόντων συνθήκες.
Τα λιβάνια άναψαν αρχικά οι LUCKY FUNERAL, οι οποίοι αποτελούν μία από τις ελάχιστες μπάντες που δε χορταίνω να παρακολουθώ. Δεμένοι, αρχιδάτοι, με κομματάρες και τσαγανό, έφτιαξαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα ως support των PENTAGRAM. Ο ενισχυτής Orange μου θύμισε το live των Orange Goblin, στο οποίο επίσης είχαν σπείρει!
Στην συνέχεια, οι INFIDEL πήραν τα ινία, οι οποίοι και ομολόγησαν (ο κύριος Πούσιος συγκεκριμένα) ότι είναι απροβάριστοι, αλλά καβλωμένοι. Εγώ, πάντως, (που δεν είμαι μουσικός, οργανοπαίχτρια, μικρός τυμπανιστής κτλ) δεν παρατήρησα κάποιο ατόπημα στην απόδοσή τους, αλλά, κατά τη γνώμη μου, θα ήθελα ν’ άνοιγαν αυτοί τη βραδιά, καθώς, μη έχοντας το δυναμισμό των LUCKY FUNERAL μουσικά και ερμηνευτικά, μετά την καταιγιστική εμφάνιση των πρώτων, φάνηκαν υποτονικοί και «λίγοι». Ακούσαμε ένα τραγούδι από το “I, Oathbreaker”( “Circle Of Shame”), και αρκετά από το διάδοχο του, το οποίο, αν και έτοιμο, δεν έχει τεθεί ακόμη σε κυκλοφορία.
Μεγάλη Δευτέρα, λοιπόν, και ο Ιησούς περπατώντας στην Ιερουσαλήμ και έχοντας πεινάσει «επισκέφτηκε» μια φουντωτή συκιά, η οποία, όμως, δεν είχε κανένα σύκο επάνω της. Τότε ο Ιησούς είπε: « Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα και εξηράνθη παραχρήμα η συκή». Και η συκιά ξεράθηκε αμέσως. Αυτή η ιστορία της καταρασθείσας και ξηρανθείσας συκιάς, εκτός του ότι είναι πολύ doom, γιορτάστηκε μαζί με την πρώτη εμφάνιση των PENTAGRAM στην Αθήνα και σε κάθε μέλλουσα Μεγάλη Δευτέρα θα θυμόμαστε αυτό το live και θα μειδιούμε νοσταλγώντας το. Γιατί το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας, το σωτήριο έτος 2011, μια άλλη καταραμένη και ξεραμένη συκιά που περπατάει (προσπαθεί δηλαδή) και τη λένε Bobby Liebling έψελνε “Now take your last look the world’s about to fall…”.
Το “Day of Reckoning” ήταν ο πρόλογος αυτής της ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΑΣ, μετά την ατάκα «It’s our first time in Italy…» (?!?) του Bobby που έχει αφήσει ήδη εποχή… Η συνέχεια επιφύλασσε μόνο σπουδαίες στιγμές: το “hit” τους “Forever My Queen”, “Τhe Ghoul” (“την βασίλισσα των εκατομμυρίων ψυχών και κουφαριών που θα κριθούν” όπως την είχε αποκαλέσει ο Rimbaud), τραγούδια από το εκπληκτικό νέο τους album, “Last Rites” (“Into The Ground”, “Call The Man” όπου η ερμηνεία του Liebling έσταζε μαγκιά, “Nothing Left”), την προσωπική μου αδυναμία “Evil Seed” και λοιπά κλασικά εικονογραφημένα … με τις γκριμάτσες του Bobby Liebling.
Το κοινό παραληρούσε/ χοροπηδούσε/ έκανε stage diving καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ακόμη και στα νέα τραγούδια, και αυτό αποδεικνύει κάτι σπουδαίο: το πώς παίζεται το metal. Μια φωνή, μια κιθάρα, ένα μπάσο, μια drums, ταλέντο και να προϋπάρχουν οι Black Sabbath φτάνει για να γεννηθεί και να κρατήσει ένα συγκρότημα πολλές δεκαετίες. Ούτε μπιμπλίκια, ούτε περιττές φανφάρες για να καλύπτουν αδύναμες συνθέσεις. Δυνατό χαρτί της συναυλίας ήταν η επιστροφή του Victor Griffin, ο οποίος “βίασε” την κιθάρα του στο encore.
Αν έκανα ένα παράπονο με ψιλά γράμματα θα ήταν για την απουσία του “Be Forewarned” από το setlist. Αυτό που μας έμεινε, πάντως, ήταν η ανάμνηση μιας μεγάλης συναυλίας από μια μεγάλη μπάντα και κάθε φορά που θα περνάω έξω από το An Club θα κάνω το σταυρό μου. Αμήν.
