Saxon, Emerald Sun, Spitfire

Θεσσαλονίκη, Τετάρτη 6/4/2011

Θυμάμαι ακόμα ολοκάθαρα, εν έτει 2000, ένα παιδί που δεν είχε ακόμα κλείσει τα 15 να μπαίνει σε ένα δισκάδικο για να αγοράσει το πρώτο του αμιγώς metal δίσκο προκειμένου να παρακολουθήσει, δυο μέρες μετά, την πρώτη του metal συναυλία. Ο δίσκος ήταν το “Denim And Leather”… Και να που 11 χρόνια αργότερα οι, γερόλυκοι πια, SAXON είναι για άλλη μια φορά πίσω στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουν αφενός το υπέρτατο “Denim And Leather” στην τριαντάχρονη επέτειο του, αλλά και για να μας παρουσιάσουν το ολοκαίνουριο “Call To Arms”. Όπως καταλάβατε φέτος τους περίμενα με συγκίνηση…

Την εμφάνιση των SAXON στη Θεσσαλονίκη άνοιξαν οι δικοί μας EMERALD SUN. Η άποψη μου για αυτούς δεν άλλαξε μετά από αυτήν την εμφάνιση. Ναι είναι επαγγελματίες, σοβαροί και με ικανότητες, αλλά το μελωδικό power τους θυμίζει STRATOVARIOUS, HELLOWEEN και GAMMA RAY σε βαθμό κοινοτυπίας. Ακούσαμε τραγούδια και από τις δυο δουλειές τους, όπως τα “Regeneration”, “Speak Of The Devil” και τη διασκευή του “Holding Out For A Hero”, που ζωντανά ακούγεται πολύ ευχάριστα. Σίγουρα ικανοποίησαν τους φίλους τους, που πλέον είναι αρκετοί, και σίγουρα είναι ένα από τα πολύ καλά ελληνικά συγκροτήματα. Ο τραγουδιστής τους όμως χρειάζεται να δουλέψει πολύ και άμεσα την σκηνική του παρουσία.

Και ας περάσουμε τώρα στο κυρίως πιάτο της βραδιάς, τους θρυλικούς τεράστιους SAXON. Όσοι τους έχουν δει έστω και μια φορά ήταν προετοιμασμένοι για μια ακόμη μεγαλειώδη και πωρωτική εμφάνιση! Αυτήν την φορά όμως, παρότι θέρισαν, μας άφησαν στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση. Η φωνή του Byford, παρά τα εξήντα του χρόνια, διατηρείται σε πολύ καλό επίπεδο και φέτος ήταν πιο ξεκούραστος από την προηγούμενη φορά που επισκέφτηκαν τη Θεσσαλονίκη (2007). Η ικανότητά του να αλληλεπιδρά με το κοινό και να το μαγεύει είναι απαράμιλλη. Η μπάντα είναι σφιχτοδεμένη και εκπέμπει ενέργεια και διάθεση, ενώ ειδική μνεία αξίζει στον Nibbs Carter, o οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στο να ξαναβρούν οι SAXON τον εαυτό τους στα τέλη της δεκαετίας του '80, και σήμερα δείχνει να γουστάρει και να είναι αφοσιωμένος 100% σε αυτό που κάνει. Στιγμή δε σταμάτησε να κοπανιέται!

Το πρώτο μισό του σετ ήταν κάπως ρηχό και αποτελούνταν από τραγούδια από το “Call To Arms”, πρώτη φόρα ερμηνευμένα ζωντανά, και από τις τελευταίες δουλειές τους, αλλά και λιγότερο προφανείς επιλογές από το παρελθόν. Συνολικά ακούσαμε τέσσερα ακυκλοφόρητα κομμάτια. Επιγραμματικά, το “Hammer Of The Gods” είναι ήδη γνωστό και αποδόθηκε χίλιες φορές καλύτερα από oτι στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ. Το “Back In ‘79” είναι βαρύ, αργόσυρτο και λίγο μονότονο, μάλλον το λιγότερο ενδιαφέρον από τα τέσσερα, ενώ το επικό και μελωδικό “Call To Arms” μου έφερε στο μυαλό το “Attila The Hun”. Τέλος, το “When Doomsday Comes”, που θα συμπεριλαμβάνεται σε κάποια ταινία της οποίας το όνομα δεν συγκράτησα δυστυχώς, είναι σκοτεινό και σχεδόν copy-paste το “Perfect Strangers”. Συνολική άποψη για το δίσκο δεν μπορεί να βγει από μια ακρόαση σε μια συναυλία φυσικά, οπότε θα κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή. Από εκεί και ύστερα δεν περιγράφεται ο πανζουρλισμός στο υπερηχητικό “20.000 Ft.”, ενώ συγκινητική ήταν η αφιέρωση του “Never Surrender” στην Ελλάδα, λόγω κρίσης, όπως και το τελείως απροσδόκητο “Hungry Years”.

Η συνέχεια ήταν απλά καταιγιστική. Το ένα έπος διαδέχονταν το άλλο και τα κεφάλια μας ανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα σε ρυθμούς ατόφιου παραδοσιακού heavy metal. Μακράν κορυφαία στιγμή ήταν το “Princess Of The Night”, το οποίο έπαιξαν δεύτερη συνεχόμενη φορά ως και το πρώτο ρεφρέν με εμάς να τραγουδάμε μόνοι μας την πρώτη στροφή. Φοβερός παλμός και στο “747 (Strangers In The Night)”, ενώ η συμμετοχή χτύπησε κόκκινο στο “Wheels Of Steel” που έκλεισε μια ισοπεδωτική και επαγγελματικότατη εμφάνιση. Συγκινητική και καθολική ήταν η συμμετοχή του κοινού, τροφοδότησε και τροφοδοτήθηκε από την μπάντα. Χρόνια έχω να ζήσω κάτι παρόμοιο!

Έχοντας διαβάσει όλα τα παραπάνω βέβαια, θα αναρωτιέστε δίκαια γιατί χαρακτήρισα τη γεύση που μας άφησαν στο τέλος ως γλυκόπρικη. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη διάρκεια. Μπορεί η μια ώρα και 35 λεπτά να είναι ο συνηθισμένος χρόνος για μια συναυλία, έλα όμως που οι SAXON μας έχουν συνηθίσει σε δυο ώρες και βαλε… Έτσι όταν μας χαιρέτησαν μετά το “Princess Of The Night” με ζώσανε τα φίδια και δεν μπόρεσα να απολαύσω τη συνέχεια όσο θα τις άξιζε, μέχρι που τους δικαιολόγησα λόγω της ηλικίας τους. Δεν μας έκαναν το χατίρι να ξαναβγούν για ακόμα ένα encore, παρά το ότι για αρκετά λεπτά το κοινό δεν έφευγε και τους επευφημούσε διαρκώς. Πολλοί ύμνοι τελικά δεν ακούστηκαν καθόλου (που είναι τα “Power And The Glory” και “Dallas 1PM”…;) και το “Denim And Leather” τιμήθηκε λιγότερο από όσο περίμενα. Και πάνω που είχα συμβιβαστεί με την ιδέα πως οι SAXON θα είναι έτσι από εδώ και πέρα, έμαθα ότι στην Αθήνα παίξανε φυσιολογικά… Δεν ξέρω τι φταίει και δεν έχει και σημασία τελικά. Ίσως το ξενέρωμα να είναι παράλογο, αφού στο τέλος-τέλος η διάρκεια ήταν η φυσιολογική, από την άλλη όμως τα συναισθήματα πολύ συχνά δεν ακολουθούν τη λογική. Οι γερόλυκοι και αυτή τη φορά απέδωσαν τα μέγιστα όσον αφορά το πάθος και το συναίσθημα, αλλά κατά τα άλλα φέρθηκαν για πρώτη (και ελπίζω τελευταία) φορά σαν επαγγελματίες…

Αθήνα, Πέμπτη 7/4/2011

Υπάρχουν σταθερές και σταθερές. Μαθηματικές σταθερές, φυσικές σταθερές, ακόμη και κάποιες χημικές. Στην πιο σπάνια κατηγορία των συναυλιακών σταθερών, το όνομα που σίγουρα θα συναντήσουμε είναι αυτό των SAXON. Μαζί με κάποια άλλα συγκροτήματα αποτελούν την σίγουρη και εξακριβωμένη επιλογή για ένα live που τα έχει όλα και κάνει τον θεατή να παραμιλάει. Υπερβολικά κλισέ θα μου πείτε το παραπάνω. Χιλιοειπωμένο και πασίγνωστο. Αποκτά όμως άλλη αίγλη όταν οι προηγούμενες ενδείξεις παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό. Και αυτό γιατί μόλις την προηγούμενη ημέρα, οι παρευρισκόμενοι στη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη έγιναν μάρτυρες μιας συναυλίας που ήταν ναι μεν SAXON, αλλά στην διάρκεια θύμιζε κάτι από… W.A.S.P. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή για να μπορέσουμε να δώσουμε σαφή εικόνα.

Η επιλογή του support group στην συγκεκριμένη συναυλία δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή. Σχεδόν 25 χρόνια μετά από εκείνη την βραδιά του 1986, λίγο πριν τη γέννηση του γράφοντος και οι SPITFIRE βρίσκονται και πάλι να ανοίγουν για τους Βρετανούς. Τότε στο Περιστέρι, τώρα στον Ταύρο και σε ένα σχεδόν γεμάτο Fuzz Club. Η κλασική πλέον ελληνική καθυστέρηση επηρεάζει τον χρόνο που έχουν στη διάθεση τους και προς τιμήν τους παίζουν όλα τα κομμάτια του set list χωρίς πολλά λόγια και παιχνίδια ενδιάμεσα. Και αν η αρχή με το αγαπημένο ‘’Street Fighter’’ ισοπεδώνει και φέρνει μνήμες ‘’First Attack’’, το επίκαιρο ‘’Macedonia’’ μας θυμίζει ότι η Μακεδονία θα είναι πάντα ελληνική και αναζωπυρώνει το εθνικό μας σθένος και καμάρι. Με ισόποσο καταμερισμό από τα δύο album τους, παίζουν περίπου 45 λεπτά, τα οποία έκλεισαν με το αναμενόμενο ‘’Lead Me On’’ φυσικά και άφησαν το κοινό με το καλύτερο ορεκτικό πριν περάσουμε στο ψητό.

Παρά το ότι περίμενα με ανυπομονησία την συγκεκριμένη εμφάνιση των SAXON, διατηρούσα τους φόβους και τις αμφιβολίες μου για το τι θα δω επί σκηνής. Σε αυτό είχε συντελέσει όπως προείπα και η προηγούμενη συναυλία τους στην συμπρωτεύουσα, όπου όλοι μαρτυρούσαν ότι απέδωσαν τα μέγιστα, αλλά μόνο σε 90 λεπτά εμφάνισης. Και αυτό δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για τους SAXON. Από την πρώτη στιγμή και το ολόφρεσκο ‘’Hammer Of The Gods’’, αποδεικνύουν ότι ακόμα πιάνουν τα υψηλά standards που έπιαναν πάντα σε θέμα απόδοσης. Το κέφι ήταν στο full και ας ήμασταν προετοιμασμένοι να φύγουμε νωρίς. Με τρεις ακόμα δόσεις νέου album, μας βάζουν σε ρυθμούς ‘’Call To Arms’’, δίνοντας ενδιάμεσα και ενέσεις από παλιά και κλασικά κομμάτια. Για τα νέα κομμάτια δεν μπορώ να εξάγω ασφαλή συμπεράσματα με ένα μόνο live άκουσμα, αλλά δεν φάνηκαν άσχημα. Σε αυτό που όλοι συμφωνούν είναι ότι το ‘’When Doomsday Comes’’ μοιάζει απίστευτα στο ‘’Perfect Strangers’’ των DEEP PURPLE. Αυτό που περίμενα ανάμεσα στα νέα κομμάτια, το πήρα και δεν ήταν άλλο από το εκπληκτικό ‘’I’ve Got To Rock (To Stay Alive)’’ που ταρακούνησε για τα καλά τα θεμέλια του Fuzz.

Με την συμπλήρωση 30 χρόνων από το διαμάντι ‘’Denim And Leather’’ ήταν αναμενόμενο πως ο εν λόγω δίσκος θα είχε την τιμητική του. Όμως ήταν κάπου εκεί μετά το ‘’Play It Loud’’ όπου αυτό που ξεκίνησε κανείς δεν το περίμενε. Εκεί που σύμφωνα με τα χθεσινά είμαστε προετοιμασμένοι να φτάσουμε σιγά σιγά στο encore, o Biff και η παρέα του έχουν διαφορετική άποψη. Η αρχή έγινε με το ‘’To Hell And Back Again’’ και συνεχίστηκε με υπερ-κομματάρες που κανείς δεν περίμενε να ακούσει. Το ‘’Attila The Hun’’ μας ξεσηκώνει, το ‘’Broken Heroes’’ μας προκαλεί θαυμασμό και, ανάμεσα σε άλλα, το ‘’The Eagle Has Landed’’ έρχεται να μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Δεν υπάρχουν και πολλά λόγια για να περιγράψω το πώς νιώθαμε με αυτά τα απανωτά χτυπήματα.

Εδώ θα κάνουμε μία παύση για να αναφερθούμε στα μέλη του συγκροτήματος, αλλά και στον ήχο. Αυτή τη φορά δεν θα κράξω το θέμα ‘’ήχος’’, γιατί παρατήρησα με έκπληξη ότι ήταν πολύ καλός (όσο καλός μπορεί να είναι σε ελληνική συναυλία) και έτσι πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στους υπευθύνους για αυτή την βελτίωση. Στα του group τώρα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης για να προβλέψει το κέφι, την ζωντάνια και την ενέργεια του Biff Byford επί σκηνής. Ο άνθρωπος είναι ‘’meant to be front man’’ και ακόμα και στα 60 του χρόνια χοροπηδάει και χτυπιέται σαν 25άρης. Εγώ πιο εύκολα θα κουραζόμουν. Οι πάντα σταθεροί και σωστοί Doug Scarratt και Paul Quinn απέδωσαν και πάλι τα μέγιστα, παρά το ότι ο τελευταίος αντιμετωπίζει χρόνιο πρόβλημα υγείας. Η κλασική μορφή του Nigel Glockler δεσπόζει πίσω από τα drums και δίνει αυτό το κάτι παραπάνω στους SAXON, ενώ το μηχανάκι που ακούει στο όνομα Nibbs Carter αυξάνει τις ταχύτητες στο maximum, καθώς δεν θυμάμαι να σταμάτησε να χτυπιέται καθ’ όλη τη διάρκειας της συναυλίας.

Η ειδική μνεία στο ‘’Denim And Leather’’ συνεχίζεται και προς το τέλος της κανονικής διάρκειας του set με το ομώνυμο κομμάτι, καθώς και τα ‘’And The Bands Played On’’ και ‘’Princess Of The Night’’ να μας οδηγούν στο encore. Στο encore; Χαχαχα, καλό! ΣΤΑ encore ήθελα να πω, αφού δεν ήταν ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία κα γεμάτα με έπη που σπανίως δεν προκαλούν πανζουρλισμό. Τι θα ήταν ένα live SAXON χωρίς το ‘’Crusader’’ ή το ‘’747 (Strangers In The Night’’; Αυτά όμως που δεν ανέμενε κανείς έρχονταν αργότερα, τη στιγμή που η εισαγωγή του ‘’Power And The Glory’’ δονεί τις καρδιές μας και προκαλεί αβίαστα αισθήματα χαράς και πώρωσης. Ε, μετά πάρε και ένα ‘’Ride Like The Wind’’ και είσαι πλέον αλλού. Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα ακούγαμε ζωντανά αυτό το κομμάτι και να που η βραδιά αυτή μας το επιφύλασσε. Από εκεί και πέρα το super συναυλιακό ‘’Strong Arm Of The Law’’ και το ορόσημο ‘’Wheels Of Steel’’ έρχονται πιο ωραία από ποτέ να κλείσουν 2 ώρες και ένα τέταρτο αγνού, ανόθευτου και παραδοσιακού heavy metal που μόνο λίγα συγκροτήματα μπορούν να προσφέρουν στο μέγιστο. Και οι SAXON είναι οι βασιλιάδες αυτής της κατηγορίας.

Ξέρω πολύ καλά ότι κάποια στιγμή η διάρκεια των set τους θα αρχίσει να πέφτει κατακόρυφα και σύντομα θα φτάσουν να παίζουν μιάμιση ώρα, ίσως και λιγότερο. Φυσιολογικό θα είναι αφού, σχεδόν όλοι τους, έχουν καβατζάρει τα 60. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι άλλες μπάντες πολύ νεότερές τους, παίζουν 75-90 λεπτά σε μόνιμη βάση. Κάποια στιγμή λοιπόν θα τους το συγχωρέσουμε αναγκαστικά και αυτό. Το σίγουρο όμως είναι ότι για όσο ακόμα πατάνε σανίδι θα έχουν πάντα αυτή την ενέργεια που σε ξεσηκώνει και σε κάνει πάντα να φεύγεις ευχαριστημένος και γεμάτος. Όσο το πληρούν αυτό θα είναι στις καρδιές μας πάντα οι τεράστιοι SAXON. Μετά καλό θα ήταν να σταματήσουν για να περάσουν στις μνήμες μας ως οι θεοί και αξέχαστοι SAXON. Μέχρι όμως εκείνη τη μέρα (που ελπίζω να αργήσει πολύ) θα δράττομαι κάθε φορά της ευκαιρίας να προσθέσω στις συναυλιακές μου εμπειρίες ένα τέλειο live.