Κάποιοι πάνε σε συναυλίες για να διασκεδάσουν (1). Κάποιοι πάνε για να τσεκάρουν όργανα, μουσικούς, τεχνικές (2). Κάποιοι πάνε για να βρουν γκόμενα. Κάποιες για να γίνουν groupies (ελάχιστες πια…). Κάποιοι για να γνωρίσουν νέες μπάντες ή από περιέργεια. Κάποιοι πάνε γιατί απλά πάνε σε όλες τις συναυλίες. Όλοι μας γεμίζουμε ένα κενό, ικανοποιούμε μια ανάγκη. Εγώ εντάσσω τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία (1.5), από αυτές που προανέφερα. Στο live των MESHUGGAH η δεύτερη κατηγορία υπερίσχυσε κατά κράτος της πρώτης. Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή…
Συστάσεις δεν χρειάζονται για τους TARDIVE DYSKINESIΑ. Η μπάντα είναι έμπειρη, έχει καλούς μουσικούς, τρομερά κομμάτια (που στο εξωτερικό θα ψάρωναν άσχημα, εάν κάποιος τους έσπρωχνε) και το κοινό έχει κερδηθεί από τα αποδυτήρια. Μια παρατήρηση, όμως, που καλό θα ήταν να προσεχθεί. Η μπάντα δεν χρειάζεται να εκπροσωπεί πλήρως το όνομα της. Η δυσκινησία επί σκηνής είναι άσχημο πράγμα, ειδικά εάν παίζεις metal. Θα ήθελα να βλέπω στα πρόσωπα των Tardive μια πρωτόλεια, pure metal κάβλα, που θα τους έδινε πολλά points (στας Ευρώπας και Αμερικάς, παρότι είναι ξενέρωτοι, προσέχουν πολύ το θέμα «τα σπάω επί σκηνής»). Μου φάνταζαν καρφωμένοι στο σανίδι με λίγα λόγια.
Κανονικά εγώ, κάπου εδώ, θα πρέπει να ξεκινήσω να αποθεώνω και να εκθειάζω…να μιλάω για το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς και να σας γεμίσω το μυαλό με λέξεις και νοήματα, που όλως τυχαίως θα ξαναδιαβάσετε από κάποιον άλλον συντάκτη για π.χ το προσεχές live των PENTAGRAM (θεοί!!!!).
Θα έχετε διαβάσει και αλλού ότι οι MESHUGGAH «γάμησαν», έσπειραν, θέρισαν…κτλ…Δεν έχω απολύτως καμία αντίρρηση γιατί όντως αυτό συνέβη. Η δύσπεπτη μουσική αποδόθηκε με Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο τρόπο από τους Σουηδούς και δεν υπάρχουν ψεγάδια για το δικό τους μέρος. Ακόμα και ο ήχος που στα συναυλιακά μας δρώμενα συνήθως χωλαίνει, αυτή τη φορά ήταν μια χαρά (στην αρχή λίγο σιγανός…αλλά σταδιακά δυνάμωσε).
Ίσως για τις παρακάτω γραμμές θα ακούσω πολλά, αλλά οφείλω να είμαι ειλικρινής με όσους τυχαίνουν να διαβάζουν…φίλοι των MESHUGGAH συγνώμη…νύσταξα…έριξα 2-3 χασμουρητά… Τους θεωρώ μια από τις 5 καλύτερες μπάντες του σύγχρονου προοδευτικού χώρου και η μουσική τους μου αρέσει – την θαυμάζω. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ψυχαγωγήθηκα από την εμφάνιση τους.
Η μία ώρα και τα είκοσι λεπτά που διήρκησε το live, ήταν μια ανηλεής επίθεση εκ μέρους της μπάντας στα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Σίγουρα μετά το τέλος της συναυλίας εάν μπορούσαμε να τα καταμετρήσουμε, θα τα βρίσκαμε πολύ λιγότερα. Κουράστηκα, το ομολογώ. Εάν τους παρακολουθούσα για μισή ωρίτσα θα διασκέδαζα πολύ περισσότερο. Απ’ότι φαίνεται δεν ταιριάζουν όλοι με όλες τις μπάντες.
Λίγες μέρες μετά το live μπορώ με σιγουριά να πω ότι η προσέλευση μου στο live των MESHUGGAH μου μοιάζει σαν επίσκεψη σε βιβλιοθήκη με εκατομμύρια βιβλία που έχουν σχέση με την πυρηνική φυσική. Νιώθεις το δέος της γνώσης αλλά δεν καταλαβαίνεις και τίποτα στο τέλος-τέλος. Θεωρώ πολύ τυχερούς και άξιους, όσους κατάφεραν να ψυχαγωγηθούν σε όλη τη διάρκεια του live. Ευτυχώς κράταγαν το “Future Breed Machine” για encore, κάτι που μου άφησε μια ευχάριστη, «γλυκιά» ανάμνηση…
