Μπορεί το τρέχον έτος να πλησιάζει αργά το δεύτερο μισό του 2011, σε μια εποχή που οι μουσικοί ορίζοντες των ανθρώπων έχουν αλλάξει σε αναπάντεχα μεγάλο βαθμό, αλλά οι πτυχές που αφορούν το λεγόμενο thrash/ crossover μέρος της σκηνής μοιάζουν να έχουν παραμείνει ανέπαφες, όσον αφορά το τίμιο, προπατορικό της σθένος. Αντικείμενο της υπόθεσής μας δεν αποτελεί κάποιο παλαιακό αριστούργημα, μήτε η ανάμνηση ενός αρχαίου συναυλιακού στιγμιότυπου, παρά η τελευταία εμφάνιση των D.R.I. στη χώρα μας, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία στα πλαίσια ενός όρου γνωστού υπό την ευρύτερα διαδεδομένη ονομασία, “friendly violent fun”.
Για να πιάσουμε το θέμα από την αρχή, το κέφι ξεκίνησε από νωρίς - και συγκεκριμένα, από την εμφάνιση των γνώριμων στους Αθηναϊκούς κύκλους CRUCIFIER. Thrash metal παλαιάς κοπής, με “mosh” καταστάσεις από τα πρώτα λεπτά του set, αποτέλεσαν τα στοιχεία που έδειχναν μια ιδιαίτερα θερμή ατμόσφαιρα να πλανάται στο συναυλιακό χώρο, ενώ η απόδοση του “We Are The Road Crew” των σεβάσμιων MOTORHEAD, υπό τα ανάλογα μέτρα και σταθμά, έμοιαζε ως ιδανικό συμπλήρωμα φέροντας το πλέον κατάλληλο χρώμα.
Τα παραπάνω, βέβαια, αποτέλεσαν ένα απλό ζέσταμα, εαν αναλογιστούμε την έκταση του οπαδικού ενθουσιασμού - και κατ’ επέκταση, του “κυκλικού χορού” - που αφορά την εμφάνιση των D.R.I. Παρόλο που οι γλαφυρές περιγραφές φαντάζουν μάλλον ανούσιες σε αντίστοιχες περιπτώσεις, η αδρεναλίνη στο γενικότερο πεδίο έμοιαζε να περιλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του club, καθώς δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η διάμετρος του circle pit πλησίαζε απειλητικά προς την είσοδο, ενώ η παρουσία τολμηρών stagedivers έδινε μια αύρα εντυπωσιακή σε εικόνες, καθώς νεαρά άτομα εκσφενδονίζονταν κάθε δύο περίπου λεπτά, από το μπροστινό τμήμα της σκηνής.
Τα μέλη, πάλι, από τη δική τους πλευρά έμοιαζαν σταθερά αγέρωχα καθ’ όλη τη διάρκεια των ζωντανών εκτελέσεων. Οι Kurt και Spike κατέληγαν πιο συγκινητικοί από ποτέ (ιδιαίτερα χάρη στις απαράλλακτες ερμηνείες του Kurt), ο Rob έδειχνε τόσο ορεξάτος που νόμιζες πως θα μπορούσε να χτυπά τα τύμπανα για όλο το υπόλοιπο βράδυ, ενώ ο Harald Ο. με το στιβαρό του ύφος υπενθύμιζε το όποιο διαβόητο παρελθόν ως διάσημος “Metallic-ός” φωτογράφος της τιμημένης περιόδου των 80’s. Βέβαια, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει - μεταξύ άλλων - και στην όποια πολύτιμη συμβολή αφορά τη κυκλοφορία του “Seven Churches” των POSSESSED, καθότι η διάσημη αυτή φωτογραφία του Jeff Becerra με τον ανεστραμμένο σταυρό, του έχει χαρίσει ένα πραγματικό πάνθεον στην αιωνιότητα.
Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τη μικρή αναμονή κατά την έναρξη, ελέω σπασμένης χορδής, η πρόσφατη εμφάνιση των D.R.I. - πέραν ότι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία - αποτέλεσε τρανή απόδειξη πως ανάλογα “τίμια” σχήματα σέβονται το κοινό τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Η καθαρή διάρκεια του set άγγιξε τελικώς τη μία ώρα και σαράντα λεπτά, με την λήξη να βρίσκει πλήθος κόσμου επί σκηνής και το περίτρανο οπαδικό πανό “Athens - Thrash Zone” να επικυρώνει πανηγυρικά την αμοιβαία αίσθηση εκτίμησης μεταξύ του σχήματος και των οπαδών του. Ένα μαύρισμα στο πλευρό, μικρά μελανά σημεία σε διάφορα μέρη του σώματος κι ένα γόνατο που πονούσε για τις επόμενες τρεις ημέρες - με το μισό των αναφερθέντων τραυματισμών να έχουν προκύψει κατά την εκτέλεση του “Thrashard” - αποτελούν τον τελικό, προσωπικό (και μη) απολογισμό. Ούτως ή άλλως, πιστεύετε πως υπάρχουν πολλοί που θα έμεναν παντελώς αμέτοχοι σε ένα σκηνικό αντίστοιχο του παραπάνω, θολά εικονιζόμενου;
"There’s a gig at 5th and Main
We'll catch the bus, or take the train
We'll steal or find, or borrow cash
And we'll be there
Ready to thrash"
