Τα χρόνια φεύγουν, αλλά οι μνήμες μένουν απροσδόκητα νωπές, σκεπτόμενος ότι πέρασαν 7 ολόκληρα έτη από εκείνη την αλησμόνητη συναυλία που έδωσαν οι DARKEST HOUR σε ένα κατάμεστο AN Club, σε μια εποχή που -από το 2004 ήδη- τα χαμηλά εισιτήρια έμοιαζαν όνειρο θερινής νυκτός. Το 10ευρω της τότε υπόθεσης στάθηκε καταλυτικός παράγοντας στο να προσέλθουν, μεταξύ άλλων, πολλοί που δεν είχαν μέχρι πρότινος επαφή με το group, δίδοντας έτσι το δικό στους στίγμα σε μια βραδιά που ανέδειξε τους DARKEST HOUR ως ένα πολλά υποσχόμενο, ανερχόμενο, σχήμα.
Δυστυχώς, ελέω απροόπτου, δεν παρακολούθησα το πρώτο opening act ονόματι KARMA VIOLENS - και τονίζω το «δυστυχώς», επειδή ανήκω στους ανθρώπους που θα δώσουν την προσοχή τους σε κάθε εναρκτήριο σχήμα, ιδιαίτερα αν έχουν αναλάβει να γράψουν μια γνώμη περί της όλης εμφάνισης. Τα παιδιά, πάντως, τα παρακολουθούμε από το 2002, την εποχή που έπαιζαν παρέα με τους RAFFERTY RULES (τι να απέγιναν αυτοί, άραγε;), οπότε αλίμονο, τόσες φορές που τους έχουμε δει, θα βρούμε σύντομα κάποια ευκαιρία να τους «φιλοξενήσουμε» ξανά στις σελίδες μας.
Δεύτερο σχήμα της βραδιάς αποτέλεσαν οι ENDSIGHT, η εμφάνιση των οποίων μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις, καθότι το μουσικό υλικό που παρουσίασαν δεν κατάφερε να με συγκινήσει καθόλου. Αξίζει, βέβαια, να αναφέρουμε τη δυνατή τους παρουσία, καθώς έβγαζαν μια υπολογίσιμη δόση πυγμής, ζωντανά, πτυχή που έδινε χρώμα στο όλο μίγμα core επιρροών κι έθεσε κάποια ικανοποιητικά standards απόδοσης σε τελική αναλογία.
Φτάνοντας στους DARKEST HOUR, οφείλω να ομολογήσω πως δεν είχα παρευρεθεί στη δεύτερη εμφάνιση που έδωσαν στη χώρα μας, οπότε δε γνώριζα τι ακριβώς να περιμένω. Οι όποιες διθυραμβικές εντυπώσεις που ακολούθησαν έπρεπε να μοιάζουν αρκετές προς πρόκληση μιας αίσθησης ανυπομονησίας. Οι DARKEST HOUR επαλήθευσαν κάθε ξένη πρόβλεψη, καταλήγοντας όσο τέλειοι θα μπορούσε να τους φανταστεί κανείς, με ένα setlist άκρως ικανοποιητικό που κάλυπτε σημαντικό μέρος της δισκογραφίας τους. Τα “With A Thousand Words To Say But One”, “How The Beautiful Decay”, “Into The Grey”, “An Epitaph” και “Demon(s)” αποτελούν μερικά εύκολα πρώτα παραδείγματα που ώθησαν μια σημαντική μερίδα του κοινού σε εκδηλωτικές αντιδράσεις, με τα μέλη του σχήματος να δίνουν μόνο τον καλύτερό τους εαυτό, συνεισφέροντας, έτσι, στο ιδιαίτερα θερμό κλίμα του χώρου.
Αξιοσημείωτες δόσεις τσαμπουκά, συμμετοχές στη πλευρά του μικροφώνου, καθώς και γροθιές με σκληρούς «μεταλλοπάνκς» -Βαγγέλη, μας λείπεις εκεί στα ξένα-, στα πλαίσια ενός όρου γνωστού ως “friendly violent fun”, αποτέλεσαν τα συστατικά μιας άκρως επιτυχημένης εμφάνισης που φέρει την επόμενη επίσκεψη των DARKEST HOUR ως πιο πιθανή από ποτέ. Απόλυτη μορφή της εμφάνισης, κατά την προσωπική μου άποψη, πάντως, στάθηκε ο Henry. Πραγματικά, αυτός ο άνθρωπος παίρνει ένα κράμα τυπικών NWOSDM και core επιρροών και το ανεβάζει δέκα επίπεδα, χάρη στις ερμηνείες, αλλά και στον αέρα που φέρει επάνω στη σκηνή. Τη παρούσα στιγμή, αδυνατώ να φανταστώ τους DARKEST HOUR με κάποιον άλλο στη θέση του frontman, καθώς η προσωπικότητα του μοιάζει ως ένα στοιχείο αναντικατάστατο στη μίξη που θέτει το group σε ορισμένα επίπεδα ποιότητας. Πλέον χαρακτηριστική, πρόσφατη, απόδειξη αποτελεί η εκτέλεση ενός νέου τραγουδιού με τίτλο “Your Everyday Disaster”, η οποία άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις, χάρη στην όλη πυγμή που επικρατούσε στο πεδίο της σκηνής.
Κατά πολλές ανάλογες γνώμες, οι DARKEST HOUR θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν κι ως ένα σχήμα τυπικό για τα δεδομένα του είδους. Το μουσικό τους ύφος αποτελεί έναν συνδυασμό χιλιοπαιγμένων και παραγνωρισμένων στοιχείων από αρκετά ανέμπνευστα σχήματα, που έχτισαν σιγά-σιγά μια υπερπροσφορά κυκλοφοριών στην εν λόγω σκηνή. Στα μάτια του γράφοντος, όμως, παραμένουν μια μπάντα με ψυχή που δε πτοείται ποτέ και για κανένα λόγο, όσα χρόνια κι αν περάσουν κι όσα σημαντικά μέλη κι αν αποχωρήσουν (…αναφερόμενος στη φυγή του Kris Norris, ή αν προτιμάτε, του ανθρώπου που συνόδευσε το γκρουπ στο πρώτο μεγάλο breakthrough της καριέρας του). Αμφιβάλλω αν θα μπορούσε κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε έπη τύπου “The Sadist Nation”. Τέτοιοι δίσκοι απλά δεν γράφονται κάθε μέρα - κι αν τυχόν δε γνωρίζατε περί της περίπτωσής τους μέχρι σήμερα, ποτέ δεν είναι αργά να επανορθώσετε για αυτό σας το λάθος.
“One nation under the gun
Where forward thinking is shunned
A morbid tradition
Of archaic value systems
Where violence justified
Is just another pride
It's everywhere, it's everywhere that you see
But who decides, if you watch or turn the other cheek”
