Την Τετάρτη που μας πέρασε, το βράδυ, πολλοί παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση τον αγώνα για τη φάση των 16 του Champions League μεταξύ της Arsenal και της Barcelona. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν 2-1 υπέρ των ‘’Κανονιέρηδων’’ και το παιχνίδι τα είχε όλα. Τρελό ρυθμό, συνεχόμενο τρέξιμο και απίστευτες ενέργειες, φάσεις εκατέρωθεν, ανατροπή σκορ και μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου από δύο ομάδες που φημίζονται για αυτό. Καιρό είχαμε να δούμε τόσο ωραίο παιχνίδι, μιας και δεν το βλέπουμε συχνά στη χώρα μας.
Όχι φίλε μου, εσύ που απορείς. Δεν μπήκες κατά λάθος σε κανένα site αθλητικού περιεχομένου. Στο avopolis/metal είσαι. Και διαβάζεις το live report για τη συναυλία των ACCEPT που έγινε στο Gagarin 205 την Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2011. Απλά δεν έβρισκα κανέναν άλλο τρόπο να ξεκινήσω να περιγράφω το πόσο ψηλά έβαλαν τον πήχη οι Γερμανοί και το που έφτασαν το επίπεδο για τις επερχόμενες συναυλίες. Αν ο Αλέφαντος έκανε σχόλια για την συναυλία, θα μιλάγαμε για νέες ατάκες τύπου… ’’τα πάντα όλα’’ και αν ο Γεωργίου ήταν εκεί, θα έχασε και τα λίγα δόντια που του έχουν απομείνει. Αλλά όλα αυτά τα συμπεράσματα είναι αυτά που εξήχθησαν αργά το βράδυ, όταν η συναυλία είχε τελειώσει. Η ιστορία όμως ξεκινά αρκετά νωρίτερα, όταν σε ένα sold out Gagarin οι δικοί μας INNERWISH κάνουν την εμφάνισή τους.
Για τον γράφοντα αποτελούν το καλύτερο εν ενεργεία ελληνικό συγκρότημα. Για πολλούς ήταν απλά μία πολύ καλή support επιλογή και για άλλους ήταν κάτι πρωτόγνωρο που σίγουρα θα ψάξουν περισσότερο στη συνέχεια. Για τους ίδιους τους INNERWISH δεν ήταν παρά μία τεράστια ευκαιρία να ανοίξουν τη συναυλία ενός από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα. Και η χαρά τους ήταν έκδηλη όταν αργότερα τους συναντήσαμε. Σίγουρα δεν έπαιξαν full set όπως την 28η Οκτωβρίου που είχαν ξαναπαίξει στον ίδιο χώρο, όμως και με 9 κομμάτια μόνο κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό και να το προετοιμάσουν για το τι θα ακολουθούσε. Πλέον δυσκολεύομαι, ακόμα και πριν από μία συναυλία των INNERWISH, να σκεφτώ ποια κομμάτια θέλω να παίξουν. Πιθανόν θα έφτανε στο 4ωρό η διάρκεια του set. Το σημαντικό είναι ότι κατάφεραν έστω και σε 45 λεπτά να κάνουν πολλούς να ιδρώσουν αποδίδοντας ζωντανά υλικό και από τους 4 δίσκους τους. Άντε παίδες, περιμένουμε και πάλι ένα κατά δικό σας live με 2ωρό set και παραπάνω.
Innerwish Set List:
‘’The Signs Of Our Lives’’
‘’Silent Faces’’
‘’Inner Strength’’
‘’Sirens’’
‘’Eye Of The Storm’’
‘’If I Could Turn Back Time’’
‘’Burning Desires’’
‘’Lord Of Truth’’
‘’Ready For Attack’’
Για κάποια δευτερόλεπτα, πριν τα φώτα να σβήσουν, υπήρχε μία ασυνήθιστη ηρεμία στο χώρο. Εκεί είναι που σκέφτηκα πως ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Λίγα λεπτά αργότερα το εισαγωγικό ‘’Teutonic Terror’’ ήρθα να με επιβεβαιώσει. Αφού καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας μετά από το χαμό που γινόταν, τα μάτια μας καρφώθηκαν στη σκηνή, όπου η καλοκουρδισμένη γερμανική μηχανή που ακούει στο όνομα ACCEPT έδινε και την ψυχή της. Στο πρόσωπο του Wolf Hoffmann και του Peter Baltes το έβλεπες καθαρά. ‘’Ήρθαμε εδώ για να σας πάρουμε τα κεφάλια’’ σαν να έλεγαν. Και δωσ’ του τα riff και δωσ’ του τα solo και το κεφάλι πάει περίπατο. Ακόμα και οι κινήσεις των Γερμανών ήταν τόσο συγχρονισμένες και καυλωτικές που σου θύμιζαν ελβετικό ρολόι. Πρέπει όμως να αποδώσω ειδική μνεία στον τρόπο με τον οποίο περνούσαν από το ένα κομμάτι στο άλλο. Τίποτα, απλά τίποτα. Πολύ λίγα λόγια και απολύτως ουσιώδη. Μας πέταγαν τη μία κομματάρα μετά την άλλη στα μούτρα και δεν μας άφηναν λεπτό για ξεκούραση. Έτσι απλά λοιπόν καταφέρνεις να γεμίσεις μια 2ωρή συναυλία με 21 κομμάτια και να κάνεις και τις μαλακιούλες σου ενδιάμεσα (guitar/bass/drum solos, παιχνίδι με τον κόσμο κλπ). Καταλάβατε κύριε Lawless…;
Σε αυτό το παραπάνω βέβαια συντέλεσε και η παρουσία του Mark Tornillo. Έχοντας δει τους ACCEPT με τον Udo στα φωνητικά έχω να παρατηρήσω πως, παρά την χαρακτηριστική φωνή του ευτραφή ξανθού και την δυναμική που έδινε στην μπάντα, χρειαζόταν και τα λεπτά ξεκούρασης του. Δεν λέω πως έχανε πολύ χρόνο έτσι, αλλά αυτό το πράγμα δεν γινόταν. Καταιγισμός τραβηγμένων φωνητικών από τον άνθρωπο που είναι ότι καλύτερο μπορούσαν να βρουν για να γεμίσει τα παπούτσια του Udo. Όσο μπόι του λείπει, άλλο τόσο κάνει αισθητή την παρουσία του. Βέβαια το ατού του συγκροτήματος είναι ο ένας και μοναδικός Wolf. Ο τύπος που με μία μόνο νότα στην κιθάρα του, θα σε κάνει να χτυπιέσαι σαν μουρλός. Η πραγματικότητα και η φαντασία ταυτόχρονα στο γερμανικό metal. Ο έτερος κιθαρίστας του group Herman Frank, αν και πολύ καλός, εξαφανίζεται δίπλα στον καράφλα με το αφοπλιστικό χαμόγελο.
Εδώ κάπου θα κάνω μία παύση για να αναφερθώ στο μοναδικό μελανό σημείο της συναυλίας. Τι άλλο; Ο ήχος. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά τα ίδια. Ένα μόνιμο βουητό πίσω από τη μουσική. Μα καλά, πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας ηχολήπτης που να ξέρει τι δουλειά του; Αυτό το ‘’τα βάζω όλα στο τέρμα και παίζουμε’’ style δεν αντέχεται πια. Αν είναι έτσι δεν έχει νόημα να γίνεται και sound check πριν τις συναυλίες. Ενοχλητικοί βέβαια ήταν και οι τύποι που έκαναν συνεχώς crowd surfing κλωτσώντας όποιον βρισκόταν από κάτω τους με τις μπότες. Όμως αυτό μπορώ να το δικαιολογήσω μέσα στην πώρωση, αν και παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνο.
Πίσω όμως στο νόημα. Έχουμε χάσει τη μπάλα από τον συνεχή βομβαρδισμό και έρχεται και το ‘’Midnight Mover’’ να μας ισοπεδώσει εντελώς. Τι κομματάρα θεέ μου! Πάλι καλά που μετά το ‘’Metal Heart’’ έπαιξαν το ‘’Neon Nights’’ και χαλαρώσαμε λίγο, αλλιώς τα πράγματα θα γίνονταν πολύ δύσκολα να αντέξεις. Πραγματικά και εντατικά μαθήματα συναυλίας με εμπειρία 30 ετών. Προς το τέλος του κανονικού set τα τεκταινόμενα είχαν ξεφύγει εντελώς. Ένα ολόκληρο Gagarin πήγαινε πάνω κάτω σε ένα festival κομματιών που σημάδεψαν δεκαετίες και είχαν πρωταγωνιστή την ‘’Πριγκίπισσα Της Αυγής’’, την οποία πιο πολύ τραγούδησε το κοινό παρά ο Mark. Προσωπικά περίμενα την εκτέλεση του ‘’Burning’’ και όταν μετά τη λήξη του σήκωσα το κεφάλι μου ελαφρώς ζαλισμένος, οι μεγάλοι Γερμανοί αποχαιρετούσαν τον κόσμο μόνο και μόνο για να ξαναβγούν λίγη ώρα αργότερα για το encore. Ένα encore που ξεκίνησε με τον κόσμο να τραγουδά ρυθμικά ‘’Heidi, Heido, Heida…’’ και το ‘’Fast As A Shark’’ να δίνει το έναυσμα για head banging. Το πολύ καλό ‘’Pandemic’’ από τον νέο δίσκο και το all time classic ‘’Balls To The Wall’’ έκλεισαν μία εμφάνιση που θα θυμόμαστε για καιρό.
Αυτή η συναυλία όπως προείπα, πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για άλλα συγκροτήματα για το πώς πρέπει να γίνονται τα σωστά live. Θα πρέπει να το βάζουν στο video, όπως κάνουν οι προπονητές πριν από τους αγώνες, και να μαθαίνουν από αυτό. Μόλις λίγη ώρα μετά το τέλος της συναυλίας και μας λείπουν ήδη. Σίγουρα είναι λυπηρό που δεν έπαιξαν σε κάποιο μεγαλύτερο χώρο, όμως οι καλές ομάδες παίζουν παντού καλά. Και μέχρι το επόμενο τόσο καλό live (που δυστυχώς μάλλον θα αργήσει) θα έχουμε να θυμόμαστε αυτή την εκπληκτική εμφάνιση των ACCEPT. Μεγάλη μπάλα…
Accept Set List:
‘’Teutonic Terror’’
‘’Bucket Full Of Hate’’
‘’Starlight’’
‘’Love Child’’
‘’Breaker’’
‘’New World Comin'’’
‘’Restless And Wild’’
‘’Son Of A Bitch’’
‘’Midnight Mover’’
‘’Metal Heart’’
‘’Neon Nights’’
‘’The Abyss’’
‘’Bulletproof’’
‘’Losers And Winners’’
‘’Aiming High’’
‘’Princess Of The Dawn’’
‘’Up To The Limit’’
‘’Burning’’
Encore:
‘’Fast As A Shark’’
‘’Pandemic’’
‘’Balls To The Wall’’
