Αφού μέσα στο προηγούμενο χρόνο οι WOTAN επισκέφτηκαν την βόρεια Ελλάδα και μάλιστα όχι στο ίδιο ταξίδι, ήταν καιρός να έρθουν και στη πρωτεύουσα. Ενώ πρόσφατες συναυλίες παρόμοιου ύφους και βεληνεκούς είχαν πολύ χαμηλή προσέλευση, πράγμα αδικαιολόγητο αν υπολογίσουμε και την ιδιαιτέρως χαμηλή τιμή του εισιτηρίου, οι WOTAN κατάφεραν να προσελκύσουν έναν ικανοποιητικό αριθμό metalheads, τηρουμένων πάντα των αναλογιών και των προσδοκιών. Επίσης, να σημειώσω ότι θα προσπαθήσω στο υπόλοιπο κείμενο να μην χρησιμοποιήσω καμία φορά την λέξη MANOWAR.
Με την αναμενόμενη καθυστέρηση, τη συναυλία άνοιξαν οι NO FLAME CANDLE, για τους οποίους είχα διαφορετική εικόνα από αυτή που παρουσίασαν στο live. Όχι καλύτερη, ούτε χειρότερη, απλά διαφορετική. Εκεί που περίμενα να ακούσω power, παρουσίασαν ένα κράμα βρώμικου rock’n’roll με punk, ιδανικό για συναυλίες και party ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Μια καλύτερη ιδέα για το ύφος τους μπορείτε να πάρετε από τις διασκευές που ακούστηκαν(τουλάχιστον από τη στιγμή που τους παρακολούθησα), οι οποίες ήταν σε MOTORHEAD και VENOM.
Συνέχεια με WOLFCRY, τους οποίους περιέργως δεν είχα ξαναπαρακολουθήσει. Ωραία εμφάνιση από ένα συγκρότημα που δείχνει μια αξιοθαύμαστη δισκογραφική συνέπεια για τα ελληνικά δεδομένα (πόσες ελληνικές power metal μπάντες μπορείτε να θυμηθείτε με τέσσερις δίσκους;), χωρίς όμως να έχει καταφέρει να γράψει το δίσκο που θα με μαγέψει. Στα ιδιαιτέρως αξιοθαύμαστα της εμφάνισής τους -αλλά για το υπόλοιπο του live- ήταν ο εξαιρετικός ήχος.
 |
Και ενώ πριν μιλήσαμε για δισκογραφική συνέπεια, αυτήν τη φορά έχουμε να κάνουμε με την ακριβώς αντίθετη περίπτωση, αφού οι WOTAN υφίστανται σαν συγκρότημα για κάτι παραπάνω από μια εικοσαετία και έχουν μόλις δύο δισκογραφικά χτυπήματα. Τι χτυπήματα όμως!;! Από καθαρό ατσάλι και κατευθείαν στη καρδιά. Από αυτούς τους δύο δίσκους αποτελούταν, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του set που ακούσαμε. Επιπλέον, έπαιξαν και δύο νέα κομμάτια (“The Lone Wolf” και “The Bridge to Asgard”) τα οποία δε με ενθουσίασαν, αλλά μια συναυλία είναι το πλέον ακατάλληλο μέρος για να διαμορφώσω γνώμη, και τέσσερεις διασκευές στα “Army of Immortals”, “Thor”, “Blood of My Enemies” και “Battle Hymn” (τι ποιών;!;!;).
Από την εμφάνισή τους δεν έλειπαν φυσικά τα σπαθιά, οι πανοπλίες και τα γουνάκια (όχι όμως σε μορφή βράκας όπως των ξέρετε ποιών). Ιδιαιτέρως μεγάλη η εμφάνισή τους (2 ώρες) και μάλιστα χωρίς να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα. Ούτε solo, ούτε παιχνιδάκια τύπου sing-along με το κοινό, ούτε μακροσκελείς λόγοι και λοιπές μαλακίες. Μόνο heavy metal στην πιο αγνή του μορφή! Τώρα, για καλύτερες στιγμές της συναυλίας ας διαλέξει ο καθένας τα αγαπημένα του κομμάτια που ακούστηκαν -και μάλιστα σε καταπληκτικές εκτελέσεις με το κοινό να καλύπτει πολλές φορές την απίστευτη φωνάρα του Vanni.(δείτε, ή μάλλον ακούστε το βιντεάκι εδώ στο 1.21, η αρχή της καριέρας του;;;)
Με λίγα λόγια, ίσως η καλύτερη εμφάνισή τους με μοναδικό μειονέκτημα την ιδιαιτέρως χαμηλή σκηνή του RODEO που σαν αποτέλεσμα έχει αν βρίσκεσαι στα πέντε μέτρα από τη σκηνή να βλέπεις μόνο κεφάλια.
