THERION, LEPROUS, LOCH VOSTOK

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι συναυλίες έχουν πληθύνει αισθητά, σε τέτοιο σημείο που φθάσαμε την ίδια μέρα με τους THERION να παίζουν και οι LONEWOLF. Τελικά η ζυγαριά έγειρε προς τους THERION, αφού από τη μια έχουμε ένα ομολογουμένως πολύ καλό συγκρότημα, και από την άλλη μια μπάντα που το ύφος και την ποιότητά της σπάνια συναντάς, και εν τέλει πηγαίνοντας σε μια συναυλία της ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα ζήσεις αν όχι κάτι μοναδικό, τότε σίγουρα κάτι ξεχωριστό από τις τυπικές metal συναυλίες.

Βλέποντας ότι η συναυλία έχει δύο support τα οποία προσωπικά μου ήταν παντελώς άγνωστα, φρόντισα να τα τσεκάρω πριν πάω στη συναυλία ώστε να γλιτώσω τις δυσάρεστες εκπλήξεις. Προμελετημένα λοιπόν «έχασα» τους LOCH VOSTOK και έφτασα στο Gagarin λίγο μετά την έναρξη των LEPROUS. Η άποψη που είχα σχηματίσει για αυτούς δεν άλλαξε μετά την εμφάνιση τους, ότι είναι δηλαδή μια κακή εκδοχή των PAIN OF SALVATION. Αδιάφοροι.

Πέντε λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα εμφανίστηκαν οι THERION στην σκηνή με μια άκρως θεατρική είσοδο των μελών και με το φανταστικό “Sitra Ahra”. Η πρώτη μικρή απογοήτευση ήρθε όταν σταμάτησαν να βγαίνουν μέλη του συγκροτήματος νωρίτερα από το επιθυμητό. Χωρίς βιολιά, τσέλο (για βιολοντσέλο ούτε λόγος) και λοιπά επιπρόσθετα όργανα που μας έχουν συνηθίσει, παρακολουθήσαμε ουσιαστικά ένα τυπικό metal συγκρότημα με τέσσερεις τραγουδιστές. Δεν είναι ότι με χάλασαν τα προηχογραφημένα μέρη, απλά όταν ξέρεις ότι στις προηγούμενες περιοδείες τους ακολουθούσαν τουλάχιστον άλλα τρία μέλη τότε σίγουρα νοιώθεις ότι σου στερείται μέρος της απόλαυσης.

Κατά τ’ άλλα τέλειος ήχος, πανέμορφα φώτα, άψογη και θεατρικότατη σκηνική παρουσία και φυσικά τέλεια απόδοση των κομματιών. Και μιας και μιλήσαμε για κομμάτια, ας κάνω ακόμα ένα παραπονάκι για το set-list. Παρ’ ότι δεν υπάρχουν μέτρια κομμάτια στο ρεπερτόριο των THERION, υπάρχουν σίγουρα αυτά που ταιριάζουν καλύτερα σε μια συναυλία. Και επειδή δεν τους παρακολουθήσαμε καθιστοί στο Ηρώδειο (πόσο καύλα θα ήταν;!;) αλλά στο μες στην κάπνα του Gagarin με μια μπύρα στο χέρι, θεωρώ ότι θα ταίριαζαν καλύτερα τα πιο γρήγορα και «ανεβαστικά» κομμάτια τους από τα πιο ατμοσφαιρικά και αργά κομμάτια που επέλεξαν ως επί το πλείστον να παίξουν. Από την άλλη βέβαια δεν θα μπορούσα να διανοηθώ να λείπει το ανυπέρβλητα ταξιδιάρικο “Lemuria” ή το συγκινητικό “Siren Of The Woods”.

Σε διαφορετικό ύφος απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει (στα live τουλάχιστον, αφού έχουν διασκευάσει και το “O Fortuna” του “Carl Orff”) ακούσαμε και το “Dies Irae” (Mozart). Για το τέλος άφησαν τα “To Megatherion” και “Rise Of Sodom And Gomorrah” δύο κομμάτια, χάρη στα οποία χρωστάνε μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους (ειδικά στο πρώτο) αφού αυτά ήταν ο λόγος που περισσότερα βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος τους.

Η διάρκεια του set αντικατοπτρίζει κατά κάποιον τρόπο και την συνολική εικόνα της συναυλίας. Μεγάλο και χορταστικό (2 ώρες), αλλά μας έχουν συνηθίσει σε περισσότερο. Γενικά η λιγότερο απολαυστική από τις φορές που τους έχω παρακολουθήσει, αλλά χωρίς ουσιαστικά παράπονα, απλά μια αίσθηση (και γνώση) ότι μπορούν να δώσουν περισσότερα… Είμαι σίγουρος πάντως πως όποιος τους είδε για πρώτη φορά, τους απόλαυσε χωρίς καμία σκοτούρα να τον αγγίξει. Αλλά για μια στιγμή, μήπως προλαβαίνουμε να πεταχτούμε στο Rodeo για μια τζούρα LONEWOLF;