Τα τραγούδια είναι ο πιο άμεσος και λαϊκός τρόπος να εκφραστεί ένας άνθρωπος. Είτε είναι καλλιτέχνης και γράφει μουσική ή στίχους, είτε απλώς λατρεύει την μοναδικότητα της αντιστοιχίας του τραγουδιστή και του εαυτού του.
Το θέμα όμως περιπλέκεται όταν εισέρχεται ένας σημαντικός παράγοντας στη διάδοση του μηνύματος: Η γλώσσα.
Στο επερχόμενο SONIK by avopolis.gr, που κυκλοφορεί στο τέλος της εβδομάδας, καταπιανόμαστε με το ζήτημα του αγγλικού/ελληνικού στίχου. Πρώτα με τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις των ίδιων των καλλιτεχνών και στη συνέχεια με μια πολύ ενδιαφέρουσα αρθρογραφία από τους (συνήθεις υπόπτους - αρθρογράφους μας) Νίκο Σβέρκο, Αλέξανδρο Τοπιντζή, Διονύση Κοτταρίδη, Αντώνη Ξαγά και Άρη Καραμπεάζη.
Τα αρχαία ελληνικά στην εγχώρια μουσική δημιουργία - Από το Βαγγέλη Παπαθανασίου στους Rotting Christ
«Τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα» είπε η Θάλεια Δραγώνα (ειδική γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας) σε ομιλία της και έπεσαν να την φάνε οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Τεράστιος ο φόβος τους μήπως και περάσει στη λήθη η γλωσσική μας κληρονομιά και φτωχύνουμε πνευματικά. Ίσως έχουν δίκιο, αλλά προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, από την στιγμή που δεν υπάρχουν αντίστοιχα παθιασμένες φωνές για την κάκιστη διαχείριση της πνευματικής μας κληρονομιάς;
It’s all Greek to me
Εξαιρώντας τους rock-starts Rammstein, την ξεπεσμένη γερμανόφωνη industrial-goth σκηνή και αρκετά από τα βορειοευρωπαϊκά black και pagan metal groups, o σκληρός ήχος δεν ταίριαξε ποτέ με τις τοπικές γλωσσολαλιές. Η χώρα μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση
LA MIA BANDA SUONA IL ROCK - Το ζήτημα της γλώσσας στο ροκ, εντός κι εκτός συνόρων
Οι Ιταλοί είναι ιδανικά πιο απατεώνες, αλλά και εξαιρετικά πιο δημιουργικοί από εμάς ως λαός, παρά τα της δήθεν «κοινής φάτσας-ράτσας». Συνεπώς, όταν ακούς τον 70s ιταλό camp rocker Ivanno Fossati να ισχυρίζεται ότι η μπάντα του παίζει ροκ και αυτό το ροκ είναι λίγο bambino και λίγο… latino, αλλά τέλος πάντων αυτό δεν έχει καμία σημασία, διότι στο τέλος της μέρας είναι… «rock», τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το ροκ καταρχήν δεινοπαθεί σε γλώσσες και διαλέκτους πέραν της αγγλικής.
Η ψευδαίσθηση του διλήμματος ελληνικού / «ξένου» στίχου... Πως μπορεί να πονάς, να λυπάσαι, να θυμώνεις σε ξένη γλώσσα;
Ελληνικός στίχος ή αγγλικός; Ένα δίλημμα παλαιό, το οποίο έχει ήδη μεγαλώσει μερικές γενιές και ολοένα υποτροπιάζει (από τα 60s, όταν και πρωτοεισήχθησαν τα καινά δαιμόνια του ροκ στα παρθένα μέρη μας, στα αγγλόφωνα 80s, στις Τρύπες και τους κλώνους τους, έως το σήμερα όπου το αγγλόφωνο είναι πάλι καβάλα στο άλογο).
Άλλο γιε-γιε, κι άλλο γιο-γιο (;)
Αλλο πράμα το “fuck you” κι άλλο το «άντε και γαμήσου», όσο κι αν εννοιολογικά πρόκειται ακριβώς για την ίδια ευχή – ανεξαρτήτως επιπέδου αγγλομάθειας τόσο του πομπού όσο και του δέκτη. Κι εδώ ανακύπτουν τα ερωτήματα: είναι παντελώς ανεξάρτητο το μέσο απ’ το τελικό αποτέλεσμα;
