Τα τραγούδια του frontman των Hot Chip θύμιζαν –με έναν παράξενο τρόπο– τη μακάρια ελαφρότητα και την ονειρική διέγερση των χαλαρότερων στιγμών του Paul Mc Cartney από τη δεκαετία του 1970...

Ήρθε (στο Κύτταρο), ανέλαβε τα ηνία από τον υποδειγματικό Ryan Hemsworth και απλά μας ξετίναξε τα αυτιά και τα κορμιά επί μιάμιση ώρα...

Sold-out το Ηρώδειο την Παρασκευή για τον Ιταλό συνθέτη, που με τη σειρά του έδωσε μια απολαυστική συναυλία...

Και τρίτη μέρα να είχε ανακοινωθεί, πάλι γεμάτο θα ήταν το Stage Volume 1 για χατίρι του Νορβηγού, που απέδειξε πως μπορεί να καθηλώσει το κοινό ακόμα κι όταν μένει μόνος στη σκηνή με την κιθάρα του...

Keep on rocking, χαμογελαστές, νεανικές ως επί το πλείστον φατσούλες, «δώσε γκάζια μεγάλε» και άλλα τέτοια παρόμοια… τεντιμπόικα! Μια χαρά

Η λάιβ εκδοχή του Brian Pyle τείνει περισσότερο προς μια διαθλασμένη εκδοχή των Suicide, παρά προς το ambient, το κινηματογραφικό ή όπως αλλιώς τέλος πάντων χαρακτηρίζονται οι δίσκοι του...

Τα είδωλα είναι για να αποθεώνονται. Τα υπόλοιπα είναι για να τρέφονται οι συντηρητικοί, οι ζηλόφθονοι, οι παρωπιδωμένοι, οι ασεξουαλικοί και οι βαρετοί...

Ροκοκό techno με βιολί τριζάτο και τριγκαρισμένη μπότα, με περάσματα από Βιβάλντι, Μπαχ και Φάντασμα της Όπερας, σε μία από τις χειρότερες συναυλίες της τελευταίας δεκαετίας...

Έστησε στα ξαφνικά τα decks του δίπλα σε τελάρα με σταφύλια και νεκταρίνια και χόρεψε techno το έκπληκτο Μοναστηράκι, στα πλαίσια της παγκόσμιας dotUP τουρνέ...

Μαζική και πάλι η προσέλευση στο συναυλιακό κάλεσμα των Βρετανών, οι οποίοι ταρακούνησαν γερά το Stage Volume 1 με ένα σετ μικρό μεν σε διάρκεια, μα γεμάτο κάμποσες οπαδικές επιλογές...