4 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, ως support στους Rammstein, οι Νορβηγοί industrial rockers επανήλθαν· και, παρά τις δυσκολίες, χάρισαν σε όσους τους τίμησαν μια βραδιά όπως την περίμεναν. Η άφιξη βέβαια των Combichrist στην Αθήνα καθυστέρησε, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να πέσει έξω και οι πόρτες του Second Skin να ανοίξουν στις 22:00 –κάτι πάντως που δεν πτόησε τους πολλούς fans του σκληρού βιομηχανικού ήχου, οι οποίοι μαζεύτηκαν να ακούσουν τα οργισμένα, «αιματοβαμμένα» τραγούδια του Andy LaPlegua και της παρέας του.
Το ζέσταμα της βραδιάς ανέλαβε ο Αμερικανός William Control. Ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα και, ακούγοντάς τον, περίμενα ένα μάλλον συνηθισμένο electro goth/industrial συνονθύλευμα. Ήταν όμως μια αποκάλυψη! Ανέβηκε στη σκηνή –ενώ δυστυχώς ο κόσμος ακόμα έμπαινε στο club– ντυμένος με το μαύρο του σακάκι κι ένα τσιγάρο ανά χείρας, συνοδεία τριμελούς μπάντας. Και μας κατέκτησε όλους, κυρίως με την αεικίνητη σκηνική του παρουσία, τον ερωτισμό και την αυθάδειά του, και λιγότερο με τη μουσική του. Η μελέτη που έχει κάνει πάνω στις θεατράλε νόρμες άλλων performers (όπως ο Steve Naghavi των And One) ήταν εμφανής, έβαζε όμως και αρκετό προσωπικό στυλ. Υπέρ το δέον άνετος, παρουσίασε κομμάτια προορισμένα κατ' ευθείαν για τα goth clubs, όπως το “I’m Only Human Sometimes” και το “Revelator”. Και, δικαίως, καταχειροκροτήθηκε.
Η ώρα όμως είχε πια περάσει τις 11, οπότε (μετά από λίγη ακόμα αναμονή) τα φώτα χαμήλωσαν και ένας-ένας οι πέντε Combichrist ανέβηκαν στη σκηνή του Second Skin, βαμμένοι με τα «χρώματα του πολέμου». Τελευταίος ο LaPlegua, με το πρόσωπό του καλυμμένο με μια απόκοσμα λευκή μπογιά, η οποία έκανε αντίθεση με τα κατάμαυρα χείλη του· έμοιαζε με καλογυμνασμένο ζόμπι, βγαλμένο από σκοτεινό εφιάλτη. Από την έναρξη δε του σόου με την τριπλέτα-δυναμίτη “Today I Woke Up To The Rain of Blood”, “Blut Royale” & “This Is My Riffle” (από το εμβληματικό για την πορεία τους Everybody Hates You του 2005), οι Νορβηγοί έδειξαν ότι είχαν έρθει στην Αθήνα για να παρουσιάσουν ένα σετ που δεν θα σε άφηνε στιγμή να βαρεθείς ή να ηρεμήσεις. Όπως κι έγινε.
Ο ήχος τους έχει πλέον στραφεί προς μεταλλικές κατευθύνσεις, με τις ηλεκτρικές κιθάρες να πρωτοστατούν και τα beats να παίζουν δεύτερο ρόλο. Από τον τελευταίο τους δίσκο We Love You, ο οποίος κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση, ξεχώρισε (φυσικά) το “Maggots At The Party”, χαρακτηριστικό κομμάτι του τωρινού τους προφίλ. Αλλά η θερμοκρασία ανέβηκε κατακόρυφα μόλις ακούστηκαν τα πολύ αγαπημένα “Get Your Body Beat” και “Shut Up And Swallow”. Για το encore, το γκρουπ επεφύλαξε το “What The Fuck Is Wrong With You?” και ο LaPlegua αποχώρησε περνώντας μέσα από το κοινό.
[Παρότι δεν είναι πλέον στην πρώτη του νιότη, ο LaPlegua αποδείχθηκε εξαιρετικά μάχιμος, οργώνοντας τη μικρή σκηνή του Second Skin. Τα προβλήματα όμως στην ακουστική ήταν πολλά: μερικές φορές τα φωνητικά δεν ακούγονταν καν, ενώ ο ήχος έβγαινε ενοχλητικά διαπεραστικός· σίγουρα όχι το καλύτερο για τα αυτιά, ειδικά αν μιλάμε για μπάντα που παίζει τόσο δυνατή μουσική. Χάσανε αρκετούς πόντους έτσι οι Combichrist, και το καταιγιστικό τους σφυροκόπημα δεν αποδόθηκε όπως θα το θέλαμε.
Στον κόσμο των Combichrist δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς και ευαισθησίες, μόνο τρόμος, gore αισθητική, μίσος και παράνοια. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να ψάξει κανείς την ποιότητα ή το νόημα αυτού που ακούει. Οι Νορβηγοί φίλοι μας είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής κοφτερών beats και ανατριχιαστικά επιθετικών στίχων. Και επί σκηνής παραμένουν διασκεδαστές: ξεσηκώνουν τον κόσμο και τον κάνουν να περνάει καλά. Το βράδυ της Πέμπτης, παρά τις όποιες τεχνικές δυσκολίες, μας απέδειξαν για άλλη μία φορά γιατί θεωρούνται οι σύγχρονοι αστέρες της industrial rock σκηνής.
{youtube}JsuDYshrsRM{/youtube}
