Μπορεί οι Xiu Xiu να μετράνε 12 χρόνια δισκογραφικής δραστηριότητας και 15 συνολικά άλμπουμ, ωστόσο δεν περίμενα να υπάρξει ιδιαίτερη ανταπόκριση από τον κόσμο στο κάλεσμα αυτό, κυρίως γιατί στην Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένο το κομμάτι του κοινού που έχει εξοικειωθεί με τόσο εναλλακτικά ακούσματα. Παρ' όλα αυτά, ο Jamie Stewart και η Shayna Dunkelman κατάφεραν να προσελκύσουν αρκετό κόσμο στο Six d.o.g.s, τόσο ώστε το live να δείχνει ζωντανό, χωρίς να γίνεται ασφυκτικό.
Τη βραδιά άνοιξαν οι νεοσύστατοι Suicide Bond, στη δεύτερη μόλις εμφάνισή τους. Πρόκειται για το σχήμα των Αντώνη Κωνσταντάρα (γνωστού από τους Le Page και τους Strawberry Pills) και Κωνσταντίνου Κύρτση. Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους ως electropunk/industrial, κάτι που έγινε αντιληπτό κι όταν ξεκίνησαν να παίζουν. Ο θόρυβος της κιθάρας του Κύρτση έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει το "Nightcalls", που μαζί με το "Violent Blood" το οποίο ακολούθησε αποτελούν τα δύο κομμάτια που ξεχώρισα, κυρίως για τα δεμένα τους κιθαριστικά riffs. Στη συνέχεια ακούστηκε το μελωδικό "The Gray State", για να ρίξει τους τόνους ενόψει του "Demons", που έκλεισε το performance με μεγάλες δόσεις θορύβου και με τον Κωνσταντάρα να καταλήγει ανάμεσα στο κοινό. Συνολικά, βρήκα τους Suicide Bond πολύ πιο ενδιαφέροντες σε σχέση με τους Strawberry Pills που είχε τύχει να παρακολουθήσω παλιότερα. Περιμένουμε λοιπόν την κυκλοφορία του πρώτου τους EP σύντομα, από την Pink Motel.
Όταν ανέβηκαν οι Xiu Xiu στη σκηνή, αφού πήραν λίγο χρόνο για να ρυθμίσουν τον ήχο τους, ξεκίνησαν πραγματικά δυναμικά. Στα πρώτα δύο κομμάτια του σετ, τα "Archie's Fades" και "Stupid In The Dark" μέσα από το φετινό Angel Guts: Red Classroom, παρακολουθήσαμε μια απίθανη ροή ενέργειας, που ξεκινούσε από τις εκφράσεις και τις κινήσεις των μουσικών, μεταφερόταν στο παίξιμό τους (ή τουλάχιστον σε ό,τι δεν ήταν προηχογραφημένο) και τελικά κατέληγε στο κοινό. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και ο πολύ καθαρός ήχος, γεγονός που πρέπει να είχε να κάνει όχι μόνο με τον εξοπλισμό του venue, αλλά και με την τελειομανία του συγκροτήματος στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Μετά από την έντονη αυτή εισαγωγή, το σόου συνεχίστηκε με πολλές ακόμη επιλογές από τον ίδιο δίσκο. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση τρία ή τέσσερα κομμάτια της πρώτης περιόδου (2003-2004), όλα όσα έπαιξαν στα περίπου 60 λεπτά του σετ τους ήταν από το Angel Guts. Στα highlights κατατάσσω το "Botanica De Los Angeles", το "Black Dick" με το νευρώδες drumming της Dunkelman, καθώς και το "EL Naco", που έδωσε όσο λίγα το στίγμα της εκκεντρικότητας των creepy εμφανίσεών τους. Έπειτα από τις κραυγές της εισαγωγής, o Jamie Stewart τύλιξε το καλώδιο του μικροφώνου γύρω από τον λαιμό του, ενώ προς το τέλος του κομματιού τον είδαμε (και κυρίως τον ακούσαμε) να φυσάει ένα περίεργο μαραφέτι, το οποίο μετέτρεπε τον αέρα σε «στριγγλιές», σε μια επιτηδευμένη έξαρση κακοφωνίας.
Αυτό που παρουσιάζουν οι Xiu Xiu προφανώς δεν είναι για όλα τα γούστα. Δεν είναι μόνο το εναλλακτικό μουσικό τους ύφος (το οποίο εξάλλου είναι γνωστό και από τους δίσκους), είναι κυρίως η όλη σκοτεινή –αρρωστημένη πολλές φορές– θεατρικότητα και οι περίεργοι, αφιλόξενοι ήχοι που βγάζουν εκείνη την ώρα με κάθε λογής τρόπο. Πράγματι, προκάλεσαν στο κοινό μια σύγχυση: άλλοι τους παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι, άλλοι σαν υπνωτισμένοι, άλλοι απλά σαστισμένοι. Αναμφισβήτητα, όμως, η παρουσία τους ήταν αυθεντική, είχε έντονο προσωπικό χαρακτήρα και δημιούργησε εντυπώσεις, θετικές ή αρνητικές.
Και μάλλον σ' αυτό το τελευταίο οφείλεται και το γεγονός που με εξέπληξε περισσότερο απ' όλη τη βραδιά: στα αμήχανα κενά μεταξύ των κομματιών, όσο εκείνοι άλλαζαν τις ρυθμίσεις τους, ο κόσμος παρέμενε απόλυτα σιωπηλός. Σαν να επεξεργαζόταν ο καθένας μόνος του το ερέθισμα που είχε μόλις λάβει. Κάτι που δεν ερμηνεύω τόσο ως σεβασμό προς τον καλλιτέχνη, αλλά το αποδίδω στην ικανότητα αυτή των Xiu Xiu να αφήνουν το αποτύπωμά τους στον θεατή. Και αλίμονο εάν το παραπάνω δεν αποτελεί επιτυχία.
{youtube}DkU8dT0M4Ig{/youtube}
