Το ημερολόγιο έδειχνε ακόμα 2009 όταν σε μια βόλτα από τα γραφεία του Avopolis ξεδιάλεγα δίσκους που θα αναλάμβανα για κριτική. Στα χέρια μου βρέθηκε τότε το άλμπουμ μιας άγνωστης (σε εμένα, όσο και γενικότερα) μπάντας με το όνομα The Boxer Rebellion. Αλλά το Union, εκτός από έλλειψη φήμης, είχε και κάτι ακόμα: ένα υπέροχο εξώφυλλο. Το ενδιαφέρον τέθηκε λοιπόν σε κίνηση και η ανάγνωση του συνοδευτικού δελτίου τύπου υπήρξε καταλυτική στην απόφαση να μπει κι αυτό στη σακούλα. Αποδείχθηκε δε μια καλογραμμένη και έντιμη ροκ δουλειά, η οποία στην πάροδο των ετών κέρδισε πολλαπλές ακροάσεις και τελικά με έκανε ακόλουθο των Αμερικανοβρετανών. Από τότε, οι Boxer Rebellion έχουν βγάλει δύο ακόμα δίσκους, καταφέρνοντας, από αυτοδιαχειριζόμενη μπάντα χωρίς δισκογραφική στέγη, να έχουν αποκτήσει σεβαστό όνομα και να βλέπουν τα κλιπς τους στο YouTube να ξεπερνάνε τον σκόπελο του 1.000.000 views.
Τη βραδιά της Δευτέρας στο Six d.o.g.s. ξεκίνησαν οι Pop Eye, μια εγχώρια ποπ πεντάδα με αξιοπρεπέστατη παρουσία τα τελευταία χρόνια, καθώς και μια παράδοση καλοστημένων ζωντανών εμφανίσεων. Το γεγονός άλλωστε πως τους επιλέξανε οι ίδιοι οι Boxer Rebellion κάτι σημαίνει και εκτιμήθηκε δεόντως από το συγκρότημα, όπως μας δήλωσαν από μικροφώνου, λέγοντας πως αισθάνονται υπερήφανοι. Οι Pop Eye κράτησαν ένα πολύ καλό τέμπο για τους θεατές μέχρι την ώρα των πρωταγωνιστών, παίζοντάς μας καινούργιο υλικό, παλιές συνθέσεις αλλά και μερικές διασκευές, όπως π.χ. στο "Overpowered” της Roisin Murphy και στο “Midnight City” από M83. Μπορεί το νέο τους τραγούδι να κρίνεται ως η χειρότερη στιγμή αυτού του support σετ –το παραδέχτηκε άλλωστε και ο frontman Δημήτρης Καμπούρης– όμως ήταν και η μοναδική άτυχη στιγμή στην εμφάνισή τους. Ο κόσμος εξάλλου τους χάρισε το χειροκρότημά του μετά από κάθε τραγούδι.
Όσο για τους Boxer Rebellion, απλά φρόντισαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ώστε να μην υπάρξει ούτε υπόνοια παραπόνου. Στον κόσμο, που τo γέμισε τελικά το Six d.o.g.s., υπήρχε έντονο το γυναικείο στοιχείο, κάτι που μπορεί να οφείλεται στη φύση του ήχου του συγκροτήματος, αλλά πιθανότατα έχει να κάνει και με την εμφάνιση των μελών του. Εκείνο το «you are beautiful» ας πούμε που ακούστηκε προς το τέλος της βραδιάς –πιάνοντας εξ απροόπτου τον τραγουδιστή τους Nathan Nicholson– σίγουρα συνηγορεί σε κάτι τέτοιο. Όπως επίσης και το γεγονός της θρησκευτικής ευλάβειας με την οποία κοπελίτσες σε όλη την έκταση του χώρου τραγουδούσαν τους στίχους, κοιτάζοντας τη σκηνή με κάθε λογής βλέμματα.
Στα της μουσικής τώρα, οι Boxer Rebellion ξετύλιξαν έναν πεντακάθαρο ήχο, επιτρέποντας να αναδυθούν όλες οι λεπτομέρειες των συνθέσεών τους. Αποδείχθηκε δε πως πρόκειται και για καλούς οργανοπαίκτες, με τον ψηλολέλεκα μπασίστα Adam Harrison να ξεχωρίζει τόσο για τις ικανότητές του, όσο και για τον χαρακτηριστικό του ήχο. Όσο για τη setlist, αυτή κινήθηκε σε γνώριμα λημέρια: τουτέστιν και “Diamonds” ακούσαμε και “No Harm” παρέα με “Step Out Of The Car” στο encore, αλλά και το εκρηκτικό “Evacuate” από το Union. Στην απόδοση του “New York” με μια φωνή και ένα πιάνο η μελαγχολία χτύπησε κόκκινα, όπως άλλωστε και στο “Locked In The Basement”, εκεί προς τις αρχές του λάιβ. Το “Spitting Fire” γέμισε το Six d.o.g.s. με παραμορφωμένο μπάσο και όμορφες κιθαριστικές πινελιές, ενώ οι επιλογές έφτασαν μέχρι και το ντεμπούτο τους Exits (“Flight”, “We Have This Place Surrounded”).
Μέσα σε όλα αυτά ο Nicholson υπήρξε ομιλητικότατος και επικοινωνιακός, εκφράζοντας επανειλλημένα την ευχάριστη έκπληξή του για το γεγονός πως σε ένα μέρος που προφανώς δεν φανταζόταν ότι θα υπήρχαν οπαδοί, συνάντησαν ένα τόσο ζεστό και εγκάρδιο κοινό. Κάτι βέβαια που δεν του άλλαξε γνώμη ώστε να κάνει το χατήρι σε όσες γυναικείες φωνές ζητούσαν μανιωδώς το “If You Run” (από το soundtrack του Running The Distance), σίγουρα πάντως βοήθησε στο να κατέβει ανάμεσα στον κόσμο και να τραγουδήσει από εκεί το “Watermelon”, κλείνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο τη συναυλία τους στην Αθήνα.
{youtube}d8sp0o7Bxp0{/youtube}
