View More

Οι Dry Cleaning στα live είναι σαν παλαβό art project

Τέσσερις άνθρωποι στη σκηνή έδιδαν ο καθένας το δικό του performance κι όλοι μαζί, με κάποιο μαγικό τρόπο, έμοιαζαν εντελώς ασύνδετοι και ταυτόχρονα σε απόλυτη συνοχή.

Χώρος
Gagarin 205
Ημερομηνία διεξαγωγής
01/06/2023
Φωτογράφος
Νίκος Ζαραγκόπουλος
Εύη Χουρσανίδη
Εύη Χουρσανίδη

Πέμπτη 1 Ιουνίου, καταφτάνω στη Λιοσίων λίγο αφότου οι commuter έχουν δώσει τα ρέστα τους προσθέτοντας ακόμα ένα good story στο βιογραφικό τους. Tο Gagarin είναι γεμάτο «διαβασμένους», συναυλιάκηδες, παιδιά της νύχτας, βινυλιομανείς, ορκισμένους music nerds, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, μουσικογραφιάδες και όσους την ίδια μέρα είχαν περάσει το πρωινό τους στο Athens Music Week. Λίγο μετά τα μισά του show και πριν το peak της setlist ("Don't Press Me", "Unsmart Lady", "Scratchcard Lanyard") έχω μεταφερθεί προσωρινά στη μέση της αίθουσας, ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται το σκαλάκι. Στα λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσα σε δύο κομμάτια, ένας τύπος από το κοινό, μάλλον φίλος της μπάντας, πάντως σίγουρα Βρετανός, κάτι φωνάζει στην τραγουδίστρια των Dry Cleaning, Florence Shaw, κι εκείνη στιγμιαία κοιτάζει προς το μέρος του και απαντά με ένα γέλιο δυνατό, κελαρυστό, αυθόρμητο, που μεταμορφώνει τελείως το πρόσωπό της και την κάνει να μοιάζει, έστω για λίγο, με απλή θνητή. Καθ'όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας, το εκφραστικό  status της Shaw από επιλογή και εντελώς εσκεμμένα κυμαίνεται μεταξύ του «παγερά αδιάφορη» και του «αλλοπαρμένη».

Οι Dry Cleaning μπορεί να κέρδισαν τους μουσικοκριτικούς παγκοσμίως, αποσπώντας διθυραμβικά reviews για τους δύο δίσκους τους, New Long Leg και Stumpwork και μπορεί (κυρίως χάρη σε αυτό το buzz, ενδεχομένως) να έσπευσαν τόσοι στο Gagarin 205 το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού, μα δεν παύουν να είναι μια ιδιόρρυθμη μπάντα, που ενδείκνυται για αντικοινωνική συμπεριφορά: απαιτείται προσωπικός χρόνος και προσήλωση προκειμένου να αφομοιώσει κανείς τα μηνύματα, την αντίληψη, την αισθητική, το μαύρο χιούμορ. Οι στίχοι (ως καλλιτεχνική πρόταση) εκφέρονται ως spoken word, με τον πιο φλατ δυνατό τρόπο (δεν είναι ρίμες, βλέπε Kae Tempest, μα δεν έχουν και εξάρσεις, βλέπε Black Country New Road), κάθε ιστορία, περιγραφή, αφορισμός που κλείνεται στα τραγούδια τους δεν τραγουδιέται, ούτε αφηγείται, απλά λέγεται. "I'm not here to provide blank. They can fucking provide blank" λέει στεγνά στο "Hot Penny Day", ένα από τα highlights του καταλόγου τους, μέχρι στιγμής.

She Wants Revenge @ Gagarin 205
Οι She Wants Revenge δημιούργησαν την απόλυτη dark ατμόσφαιρα με τα synths, το drum machine και τον λυρισμό της φωνής του Warfield, ο οποίος απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο χαρισματικός frontman είναι.
Imagine Dragos @ Ο.Α.Κ.Α.
Ο κόσμος -στη μεγάλη του πλειοψηφία- ζούσε στο έπακρο αυτή αυτή τη (για πολλούς λόγους) μοναδική συναυλιακή εμπειρία, χοροπηδώντας, χορεύοντας μες στη βροχή, τραγουδώντας δυνατά όλους τους στίχους.
To Avopolis και η ΑΜΣΤΕΛ παρουσιάζουν το Soul Reporter. Τι έχουν οι Wu-Tang Clan, που δεν έχουν άλλες μπάντες του hip hop;
Ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος γίνεται ένα με το κοινό των Wu-Tang Clan, καταγράφει τις απόψεις του για τη μοναδικότητά τους και θέτει μουσικά διλήμματα: East Coast v. West Coast; Video: Ιωάννης Ψύχος.
To Avopolis και η ΑΜΣΤΕΛ παρουσιάζουν το Soul Reporter. Υπάρχουν Prodigy χωρίς τον Keith Flint;
Ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος γίνεται ένα με το κοινό των Prodigy / Primal Scream και θέτει ενδιαφέροντα μουσικά διλήμματα.
To Avopolis και η ΑΜΣΤΕΛ παρουσιάζουν το Soul Reporter. Ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος μιλάει με τους fans των Arctic Monkeys.
Το κοινό των Arctic Monkeys απαντάει για την καλύτερη περίοδό τους, αλλά και σε διλήμματα με τους Last Shadow Puppets. Ήμασταν στην Πλατεία Νερού, την Τετάρτη 19 Ιουλίου.
Άφησε την ψυχή σου να ξεχειλίσει με μουσική (video)
Το κοινό του Release Athens Festival δίνει απαντήσεις σε metal διλήμματα, λίγο πριν οι Soulfly και Parkway Drive
Άφησε την ψυχή σου να ξεχειλίσει με μουσική (video)
Βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού, στο Release Festival και -πιο συγκεκριμένα- στον αστερισμό της γλυκιάς νοσταλγίας των Siouxsie, Echo & The Bunnymen και Interpol και συνομιλήσαμε με το κοινό. Παρουσιάζει ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος. Video: Ιωάννης Ψύχος.
Leftfield @ Release Athens Festival
Οι Leftfield ικανοποίησαν όλες τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί από τη φήμη των πρόσφατων live τους - μεταξύ άλλων και στο φετινό Glastonbury. 75 απολαυστικά λεπτά έκλυσης χορευτικής ενέργειας...
Black Keys @ Rockwave Festival
Στο "Lonely Boy" 7.000 άτομα ξεβιδώθηκαν στον χορό.
Mika @ Rockwave Festival
Τρομερά χαρούμενος που βρίσκεται στην Αθήνα, ο Mika αποχωρίζεται το σακάκι του και μένει με ένα λευκό φανελάκι, απευθύνεται στο κοινό του στα ελληνικά

Η Florence Shaw αυτή της την ιδιαιτερότητα, αυτή της την «ανέκφραστη ένσταση», στα live έχει αποφασίσει να την παρουσιάζει με έναν τρόπο θεατράλ, αλλά επαναλαμβανόμενο. Όσο φλατ είναι η ερμηνεία της, τόσο awkward είναι και η κινησεολογία της. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το όποιο «νεύρο» της περιορίζεται στην κίνηση των οφθαλμών της που γουρλώνουν, απορούν, εκπλήσσονται, προειδοποιούν, εικάζουν,  τρομάζουν. Αν όλο αυτό προβαλλόταν σε μια γιγαντοοθόνη και από κάτω περνούσαν οι στίχοι, θα είχαμε ένα ολοκληρωμένο art installation, κάτι που θα ταίριαζε απόλυτα στην φοιτήτρια καλών τεχνών που κάποτε μελετούσε ποιήματα, έφτιαχνε κόμικ, ζωγράφιζε σκίτσα που έγιναν τατουάζ και που ενόσω βρισκόμασταν σε lockdown μας χάρισε τον στίχο "Do everything and feel nothing", εκφράζοντας την κενή ματαιότητα που βίωνε (και εξακολουθεί να βιώνει) μια ολόκληρη απελπισμένη γενιά. 

Οθόνη, ωστόσο, δεν υπήρχε και το κέντρο βάρους δεν έπεφτε πάνω στην Shaw, καθώς πάνω στη σκηνή εκτυλλίσσονταν τρία ακόμη art performances, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά αλληλοσυμπληρωματικά. Όπως πάρα πολύ εύστοχα έγραψε εμμέσως πλην σαφώς ένας φίλος στο Instagram, στο stage υπήρχε ένας κιθαρίστας που θα ήθελε να παίζει hardcore, ένας μπασίστας που έχει γαλουγηθεί με metal και ένας ντράμερ που άνετα θα μπορούσε να παίζει και σε jazz  μπάντα. Και όντως. Όσο «η Florence των indie kids» μονολογούσε, ο (MVP της βραδιάς κατ'εμέ) Tom Dowse τσαλάκωνε τους μύες του προσώπου του με κάθε δυνατό τρόπο, ασελγούσε πάνω στην κιθάρα και στριφογύριζε σε παράκρουση,  ο Lewis Maynard επιδιδόταν σε επιληπτικό headbanging, τινάζοντας την πλούσια κόμη του και ο  Nick Buxton επηρέαζε υφολογικά όλο το κλίμα πάνω στο stage, αναλαμβάνοντας κάποια στιγμή (στο "Anna Calls From the Arctic") να παίξει μέχρι και σαξόφωνο. Ακούγεται ίσως χαοτικό, μα το ηχητικό αποτέλεσμα των οργάνων ήταν άρτιο (και ο λόγος που χθες νοστάλγησα και σήμερα επέστρεψα  στο ντεμπούτο τους και βρέθηκα να πατάω repeat στο "Strong Feelings").

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στα πηγαδάκια που αναπόφευκτα σχηματίστηκαν κατά την έξοδο, υπήρχε μια αμηχανία ως προς το συναισθηματικό αποτύπωμα της συναυλίας. Μα αισθάνομαι πως είναι κι αυτό, μέρος του performance, για να μην πω σκοπός.

 

Commuter

commuter-1commuter-2commuter-3commuter-4commuter-5commuter-6commuter-7

 

Dry Cleaning

dry-cleaning-2dry-cleaning-3dry-cleaning-4dry-cleaning-5dry-cleaning-7dry-cleaning-8dry-cleaning-9dry-cleaning-10dry-cleaning-11dry-cleaning-12dry-cleaning-13dry-cleaning-14dry-cleaning-15dry-cleaning-16dry-cleaning-17dry-cleaning-1


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ


avopolis_google_news

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Φωτορεπορτάζ από το πρώτο, ever, Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο Πλύφα με Σtella, Pan Pan, Τα Παιδιά της

Φωτογραφίες και εντυπώσεις από την επιστροφή της Καλιφορνέζικης μπάντας σε αθηναϊκό έδαφος.

Μετά από 15 χρόνια, το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού άνοιξε ξανά τις πόρτες του και σε μια εκ των ...

Top