Όταν ένα live show περιλαμβάνει 4 groups, για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάτι σαν μικρό φεστιβάλ. Όταν μάλιστα όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής περιοδείας, όπου η χώρα μας είναι απλά μια στάση και η μπάντα που θα κλείσει το billing είναι ελληνική, αντιλαμβάνεστε εύκολα ότι το κοινό θα εισρεύσει για να γίνει μέλος μιας μοναδικής βραδιάς. Έτσι ακριβώς συνέβη την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου, με τους Septicflesh, παρέα με τους θρυλικούς death metallers Hypocrisy και τους The Agonist, Horizon Ignited να γεμίζουν ασφυκτικά το Fuzz Club.
Ο κόσμος ήταν ήδη πολύς από το άνοιγμα της πόρτας, με πολλούς νεαρούς/ες να κρατάνε θέση στο κάγκελο και να επευφημούν το πρώτο support σχήμα. Ακόμα και ένα μικρό pit σχηματίστηκε στην κορύφωση της εμφάνισης των Horizon Ignited, εύκολο πράγμα να συμβεί στα πάμπολλα metalcore breakdown που είχε στις συνθέσεις του το μελωδικό death metal σχήμα. Ο φετινός δίσκος τους, Towards the Dying Lands, μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας όμως από ότι φαίνεται κάνει καλά την δουλειά του.
Στην σκηνή ανεβαίνουν οι The Agonist από τον Καναδά, με την Βίκυ Ψαράκη στα φωνητικά να κερδίζει τις εντυπώσεις και αυτό συνέβη όχι λόγω της εντοπιότητας της. Η Βίκυ διαθέτει μια εξαιρετική φωνή τόσο στις οπερετικές κλίμακες όσο και στους brutal βρυχηθμούς της. Έτσι το σχετικά κοινότυπο melo-death που παίζουν, αποκτά έναν πιο ενδιαφέρον χαρακτήρα στις live εμφανίσεις του group. Εξαιρετική εκτέλεση και ερμηνεία στο "Blood As My Guide", με τους ελληνικούς στίχους να φέρνουν πολλαπλάσιο χειροκρότημα, ενώ και η ομώνυμη σύνθεση από το πρόσφατο EP Days Before the World Wept άρεσε γενικά.
Το κυρίως πιάτο της βραδιάς σερβίρουν αρχικά οι σουηδοί θρύλοι του death metal. Οι Hypocrisy επιστρέφουν στην χώρα μας μετά από πολλά πολλά χρόνια, μιας και η τελευταία τους εμφάνιση δεν είχε και την μεγαλύτερη επιτυχία από πλευρά προσέλευσης. Αυτή την φορά, το club είχε γεμίσει ασφυκτικά και η παρέα του Peter Tägtgren ήρθε με φόρα για να μας πάρει τα μυαλά. Με ένα best of setlist και λίγες παραπάνω επιλογές από το αξιολογότατο Worship album που κυκλοφόρησε φέτος, η death metal μηχανή των Hypocrisy αλώνισε την σκηνή του Fuzz και εμάς μαζί.
Πέρα από τα άκρως καλοδεχούμενα ‘00s hits τους ("Eraser", "Warpath", "Don’t Judge Me") ακούσαμε και τα "Fire in the Sky", "Inferior Devoties", "The Final Chapter" από το ένδοξο μακρινό παρελθόν τους και τα mosh pits πήραν φωτιά, σε μια από τις πιο καυτές συναυλιακές στιγμές του 2022 για τις indoor συναυλίες. Ο ήχος ήταν αρκετά raw, ενώ και ο touring drummer Henrik Axelsson έπαιζε διεκπαιρεωτικά. Όμως ο Tägtgren ήταν ο διάβολος που αγαπήσαμε στα ‘90s και στα ‘00s, όπου με το κέφι του και την εξαιρετικά harsh, χαρακτηριστική φωνή που ακόμα διαθέτει κατάφερε να μας μεταφέρει στην περίοδο ακμής της μπάντας. Το αποτελειωτικό χτύπημα δόθηκε με τα κλασικά "Fractured Millennium", "Impotent God" και προφανώς το ένα και μοναδικό "Roswell 47", όπου και επικράτησε πανζουρλισμός, με ολόκληρο το club να πηγαίνει πάνω κάτω. Οι Σουηδοί μάστορες μας αποχαιρέτησαν χαμογελαστοί και ώρα για μια ανάσα. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία περνούν στο πίσω μέρος του χώρου και οι νεότεροι λαμβάνουν θέσεις μάχης στην “αρένα”.
Κάθε live των Septicflesh σε κλειστό χώρο αναμένεις να αποτελεί ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα και ίσως έτσι να είχε συμβεί και στο Fuzz αν ο ήχος ήταν αρκετά καλύτερος. Καλοδεχούμενο το υποβλητικό backdrop και τα artwork stands δεξιά και αριστερά της σκηνής, όμως σε επίπεδο ηχοληψίας δεν μπορεί κανείς να είναι ευχαριστημένος από την συνολική ποιότητα του ήχου. Ευτυχώς το κέφι του Σπύρου Αντωνίου (aka Seth) και η συνεχής επικοινωνία του με το κοινό, δεν άφησε κανέναν αδιάφορο σε ένα show που περιλάμβανε όλες τις μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων album. Τα "Portrait of a Headless Man", το "Prometheus", το "The Vampire from Nazareth" και το "Pyramid God" είναι πλέον βασικά συστατικά των υπερεπιτυχήμενων εμφανίσεων των Eλλήνων death metallers και παρότι οι μελωδίες τους στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στα προηχογραφημένα μέρη, τα ρυθμικά περάσματα και οι “παύσεις” προκαλούν ντελίριο στην νεολαία. Αν και οι κιθάρες ακούγονταν ελάχιστα και τα πάντα κάλυπτε το στιβαρό drumming session του Krimh (ήταν σίγουρα ένα από τα highlight της βραδιάς), κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος από την απόδοση του group. Ίσως να υπήρξε μια σχετική γκρίνια που δεν ακούσαμε κανένα τραγούδι πριν από το 2008, όμως το group εδώ και χρόνια έχει αλλάξει ρότα και δεν κοιτάει πίσω.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε καλά πως το Communion album ήταν ο σταθμός της καριέρας τους, οπότε λογικό και επόμενο στα τραγούδια από αυτόν τον δίσκο να γίνει χαμός. Αρχικά στην ομώνυμη σύνθεση όλο το κοινό τραγούδαγε (με αστείο συνήθως τρόπο) τα χορωδιακά φωνητικά που διακόπτουν τα death metal μέρη, ενώ στο "Persepolis" όλοι περιμέναν τον Σωτήρη Βαγενά να απαγγείλει το απόσπασμα στα ελληνικά που καταλήγει στην υπέροχη κιθαριστική μελωδία, την οποία δυστυχώς δεν απολαύσαμε λόγω του χαμηλού ήχου. Αν και υπολογίζαμε πως το show θα κλείσει με την καθολική έκσταση που προκαλεί το "Anubis", η μπάντα μας τρίπλαρε και μας χάρισε επιπλέον το εξίσου υπέροχο "Dark Art", πριν ο Seth μας ευχαριστήσει για πολλοστή φορά και μας αποχαιρετίσει για να συνεχίσει για τους επόμενους 19 προορισμούς της συνέχειας του tour. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Septicflesh θα επιστρέψουν και το ελληνικό κοινό θα τους περιμένει.
