Ήσυχη η βραδιά της Πέμπτης μέχρι που έφτασα στο Fuzz, όπου όλα θύμιζαν από νωρίς χαμένο θησαυρό. Ξεχασμένες φάτσες από παλιές συναυλιακές εμπειρίες και ετερόκλητες ηλικίες ανέμεναν αυτήν την ιστορική μπάντα από τη θρυλική alternative σκηνή της Αυστραλίας, με αποτέλεσμα σύντομα να αρχίσουν οι σχετικές συζητήσεις με γνωστούς, ανθρώπους δηλαδή που είδανε στα 1980s και γκρουπ σαν τους Celibate Rifles ή τους New Christs.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, όταν επί σκηνής βγήκε το εγχώριο σχήμα των Dark Rags, το οποίο μας έχει συνηθίσει και σε άλλες περιστάσεις σε δυνατές ζωντανές εμφανίσεις και τίμιο rock 'n' roll. Στο Fuzz έπαιξαν τραγούδια από τα 2 μέχρι στιγμής άλμπουμ τους, ενώ παρουσίασαν και μερικά κομμάτια από τον δίσκο που ετοιμάζουν. Η παρουσία τους δυναμική και το όλο set σφιχτό, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για μπάντα που το έχει το άθλημα και ξέρει επακριβώς τι κάνει και τι θέλει να κάνει.
Για τους Radio Birdman, τώρα, τι να πεις που να μην περιττεύει; 11 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στην Αθήνα ήρθαν για την 3η ελληνική εμφάνισή τους μετά την επανασύνδεση, δίνοντας την καλύτερη μέχρι στιγμής συναυλία τους στα μέρη μας. Ο Deniz Tek, o Pip Hoyle και ο Rob Younger μαζι με τον Jim Dickson (Survivors, Barracudas, Τhe New Christs) και την προσθήκη των Dave Kettley (Τhe New Christs) & Nick Rieth (Τhe Celibate Rifles, The Visitors) έχουν φτιάξει ένα rock 'n' roll σύνολο για το οποίο δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίστοιχο αυτή τη στιγμή ανάμεσα στους συνομηλίκους τους.
Η αρχή έγινε με το "Do The Pop" και κάτι στον ήχο να ξενίζει, όλα όμως διορθώθηκαν όταν ήχησε το "Smith & Wesson Blues". Από εκεί και πέρα, τα πάντα ξετυλίχθηκαν μόνα τους. Καμιά φορα πας σε μια συναυλία χωρίς ιδιαίτερη όρεξη να ακούσεις πάλι κάτι που ίσως έχεις χορτάσει σαν ήχο η σαν τρόπο παιξίματος. Η σπουδαία λοιπόν μπάντα είναι εκείνη που το παρωχημένο και χιλιοακουσμένο το κάνει καλύτερα από τον κάθε άλλο.
Δεν ξέρω τι γινόταν εκεί στην Αυστραλία στο γύρισμα των 1970s προς τα 1980s, πάντως αυτό το punk δεν έχει ξαναπαιχτεί πουθενά, ανακατεμένο με τόσα στοιχεία από γνήσιο, βρώμικο και επικίνδυνο rock 'n' roll, όπως μας το δίδαξαν οι ΜC5, οι Stooges, αλλά ακόμα και το post-punk εκείνο με τη μπλουζ βρωμιά και τους πειραγμένους ήχων, βλέπε Birthday Party. Σε κάθε περίπτωση, οι Radio Birdman απέδειξαν στο Fuzz πόσο συντονισμένοι υπήρξαν με σπουδαίες μπάντες όπως τους Magazine και τους New York Dolls.
Όλα λοιπόν φάνταζαν στη θέση τους σε αυτόν τον rock 'n' roll καταιγισμό που βιώσαμε εν έτει 2018 και ίσως φάνηκε αναπάντεχος ακόμα και σε εκπαιδευμένα αυτιά: οι Radio Birdman μας βομβάρδισαν με "Non Stop Girls", "Descent Into The Maelstrom", "Not To Touch The Earth", "We Have Come So Far (To Be Today)", "Breaks My Heart", "Zeno Beach", "Man With Golden Helmet", "Dominance And Submission", "455 SD", "Dark Surprise", "New Race" –και η setlist είχε κι άλλα.
Στο encore, πάλι, μας περίμενε μια τεράστια έκπληξη, αφού έπαιξαν μια φοβερή διασκευή στο "Shot By Both Sides" των Magazine, πριν συμπληρώσουν με τα δικά τους "Anglo Girl Desire", "Aloha Steve And Danno" και "You Are Gonna Miss Me" από 13th Floor Elevators. Το (κάθε ηλικίας, επαναλαμβάνω) κοινό είχε ήδη μπει στον κόσμο των Radio Birdman ήδη από το 3ο κομμάτι της βραδιάς, και παρέμεινε συντονισμένο ως το τέλος, με τους παλιότερους ειδικά να ανατρέχουν σε ένα συναίσθημα που δεν θα έλεγε εύκολα κάτι στις μέρες μας, αν δεν είχε βιωθεί τόσο συγκλονιστικά. Δικαίως, έτσι, οι Αυστραλοί αποθεώθηκαν εγκαταλείποντας το σανίδι του Fuzz.
{youtube}50U-TANb_kY{/youtube}
