Ο καλεσμένος της Red Bull Music Acadmy το βράδυ της Παρασκευής στο Six d.o.g.s. αναγραφόταν παντού ως «Radioslave». Ακόμα όμως κι αν το όνομα δεν έλεγε κάτι σε έναν τυχαίο φίλο της ηλεκτρονικής μουσικής, αυτό δεν σήμαινε πως δεν είχε έρθει σε επαφή με τη μουσική του Matt Edwards στο παρελθόν. Ο συγκεκριμένος κύριος, βλέπετε, δεν είναι κάποιος νεόκοπος techno ακόλουθος, μα ένας άνθρωπος με ιστορία, μουσικό αποτύπωμα και διάθεση εναλλαγών στην πορεία του. Γι' αυτό άλλωστε και βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις εξελίξεις της electronica εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Προσωπική πρώτη επαφή με το έργο του ήταν πίσω στο 2005, τότε που είχε βγάλει το Lost Star EP, με το όνομα Rekid. Ίσως λοιπόν τον γνωρίσατε κι εσείς με το συγκεκριμένο προσωνύμιο. Ίσως πάλι να τον ακούσατε ως Matthew E ή ως Quiet Village. Κανένα από αυτά; Μήπως τότε ως Sea Devils ή The Machine;
Από τα παραπάνω γίνεται εμφανές πως ο Radio Slave δεν ήρθε στην Αθήνα να μας παίξει όσα κάποτε θεωρούνταν «cutting edge»· αντιθέτως, θα εστίαζε στις επάλξεις του techno ιδιώματος. Πρώτα όμως θα ακούγαμε το σετ του δικού μας Mr. Statik, που είχε αναλάβει το ζέσταμα: γνώριμη φιγούρα της αθηναϊκής νύχτας εδώ και χρόνια, αλλά και σταθερά στον συγκεκριμένο χώρο. Τελευταία επαφή μαζί του ήταν βέβαια στη Θεσσαλονίκη, στο Reworks Festival του περασμένου Σεπτέμβρη, όπου –παρά τα τεχνικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε– όχι μόνο δεν πτοήθηκε, μα κατάφερε κιόλας και κέρδισε τις εντυπώσεις με ένα εντυπωσιακό comeback στο δεύτερο μισό της εμφάνισής του.
Στο Six d.o.g.s., πάλι, το ξεκίνημά του ήταν της νοοτροπίας «κρατάω τα μπόσικα έως ότου έρθει η στιγμή να ανεβάσω ρυθμούς». Τουτέστιν, το μενού είχε στακάτο ρυθμό για να κρατάει τον κόσμο σε κίνηση, μέχρι το σημείο που έγιναν τα πρώτα διανθίσματα με μερικές γκρουβάτες μπασογραμμές, τις οποίες ακολούθησαν γυναικεία φωνητικά και tech house πινελιές. Οι ρυθμοί έγιναν λίγο πιο «σπασμένοι» στην πορεία, για να ξεφύγουν λίγο από το παραδοσιακό techno ηχόχρωμα, συναντώντας στη διαδρομή μερικά ρυθμισμένα για χορό ηχητικά μοτίβα.
Προς το τέλος βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ατμοσφαιρικά synths, τα οποία και προετοίμασαν το έδαφος για την παράδοση της σκυτάλης, που ούτε λίγο ούτε πολύ άλλαξε χέρια γύρω στις 4 παρά. Ο Στάθης Καλατζής φρόντισε πάντως να κρατήσει ωραιότατη συντροφιά στο κοινό της βραδιάς, σεβόμενος απόλυτα τον ρόλο του ως support act. Άφησε έτσι τις καλύτερες των εντυπώσεων, ενώ παράλληλα ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πεποίθησή μου πως τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μια στροφή στο ύφος του ως DJ, η οποία θεωρώ πως του πάει πολύ.
Ο Radio Slave δεν έχασε χρόνο σε χτίσιμο του σετ, ούτε κι έκανε μπάσιμο με τρόπο. Έδειξε απεναντίας από την αρχή πως μοναδικός του σκοπός ήταν να πάρει τον ρυθμό από εκεί όπου βρισκόταν εκείνη την ώρα και να τον κατευθύνει μονάχα προς τα πάνω. Ναι, σίγουρα ήταν μελωδικό το ξεκίνημά του, όμως περίοδος χαλαρωτικής χάριτος δεν υπήρξε στις τελευταίες νυχτερινές ώρες της Παρασκευής. Πολύ σύντομα μάλιστα έριξε και τα βαριά όπλα στην αρένα, τονώνοντας το μέτωπο της έντασης με acid αναμνήσεις που έμπλεκαν με την techno ρυθμολογία. Να σου λοιπόν το “First Fermat” από Will & Ink, με τη βίαιη επίθεση από beats, τα επαναλαμβανόμενα μπλιμπλίκια του “In The Next Life” από Magik Johnson ή ο όγκος και το percussion του “Savage” από Regal, του οποίου αργότερα φόρτωσε και το “Royal”.
Σκοπός βέβαια του Matt Edwards δεν ήταν να κρατήσει απλά τον ρυθμό σταθερό, αλλά να βάλει και το dancefloor σε κίνηση. Κάτι που έγινε απολύτως φυσικά και αρκετά σύντομα, με την εναλλαγή διαφορετικών διαθέσεων πάνω στο ίδιο techno μοτίβο, με τη χρήση επαναλαμβανόμενων φράσεων ή με το σπάσιμο του σφυροκοπήματος σε κάποιο σημείο, όταν στο παιχνίδι μπήκαν μερικά θελκτικά γυναικεία φωνητικά. Όπως για παράδειγμα στις σέξι δονήσεις του “Never Grow Old (Re-Plant)” του Floorplan ή στο ξεσηκωτικότατο ρεμίξ του Spencer Parker στο “Vostok” του Μοσχοβίτη Rekord 61, με τον οποίον ο Radio Slave διατηρεί επαφές, όπως έχει δείξει και το Sverh EP.
Πέρα από ονόματα και τύπους, το γενικό ρεζουμέ του event ήταν αυτό μιας techno πανδαισίας. Τόσο ο Radio Slave, όσο και ο Mr. Statik, τίμησαν με τις επιλογές και την απόδοσή τους τον κόσμο που ήρθε να τους δει, οδηγώντας σε μια βραδιά χωρίς κοιλιές, με αβίαστη χορευτική διάθεση. Δεν γινόταν επομένως να μη συμμεριστείς κι εσύ το συναίσθημα της καθολικής ικανοποίησης φεύγοντας από το Six d.o.g.s. και βγαίνοντας στους δρόμους της πόλης, όπου πλέον ξημέρωνε Σάββατο.
{youtube}z11ObyKIcQg{/youtube}
