Άστραψαν και βρόντηξαν οι θρυλικοί Αμερικανοί στον φετινό τους ερχομό από τα μέρη μας, όπως πιστοποιούν αμφότεροι οι ανταποκριτές μας από Αθήνα και Θεσσαλονίκη...
Πέμπτη 6/2 (Αθήνα)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Σαν χαρμανάκια για καλό χαρντ ροκ μαζευτήκαμε όλοι την Πέμπτη το βράδυ στο Gagarin. Μην γελιόμαστε, masters του ήχου αυτού έμειναν από τα παλιά μόνο οι Blue Öyster Cult, μιας και οι Deep Purple κυριολεκτικά περί άλλων τυρβάζουν τα τελευταία 20 χρόνια.
Οι Αμερικανοί έχουν βέβαια ξανάρθει και κάθε φορά παραδίνουν ένα σόου το οποίο τους βγάζει ασπροπρόσωπους. Και προσοχή, χωρίς πολλή κίνηση πάνω στο σανίδι: απλά παίζουν. Κι αυτό ήθελαν και οι άνθρωποι που μαζευτήκαν την Πέμπτη, όπως αποδείχθηκε και από τα λίγα κινητά τα οποία είδαμε να υψώνονται κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ήταν δηλαδή λίγος ο κόσμος, οπότε το ποσοστό κατέβηκε αναλογικά; Όχι, σχεδόν γεμάτο το Gagarin... Ήταν λοιπόν μόνο μεγάλοι, δίχως ιδιαίτερη σχέση με την τεχνολογία; Όχι, είχε από όλες τις ηλικίες... Ήταν μήπως κυρίως γυναίκες, που δεν είναι και πολύ γκαντζετόφιλες; Μα τι λέτε;! Οι Blue Öyster Cult υπήρξαν εξ αρχής αντρική υπόθεση (είναι συν τις άλλοις αυτή η μοναδική και απολαυστική ενασχόληση τους με την επιστημονική φαντασια) και γι' αυτό ακριβώς η ποσόστωση κυμάνθηκε στο 90-10. Απλά ο κόσμος βρισκόταν εκεί για να γευτεί μουσική, όχι για να την αποθανατίσει για το ιντερνέτι.
Και μπορεί οι Big Nose Attack που βγήκαν στην αρχή να μας παρέτειναν την ανυπομονησία, μιας και (αφενός) εμφανίστηκαν αργά στο σανίδι, (αφετέρου) καμία σχέση δεν είχαν με το αμερικάνικο συγκρότημα, διέθεταν ωστόσο μια διπολική α-λα-Black Keys/White Stripes υπόσταση με καλά τύμπανα. Ακόμα όμως και όταν άλλαζε κάνα πετάλι στα πόδια του ενός, πάλι την ίδια λογική ακούγαμε στην κιθάρα. 11 η ώρα αξιωθήκαμε τελικά να δούμε τους Blue Öyster Cult στη σκηνή. Επευφημίες και φύγαμε.
Θέτε ροκ εν ρολ; U got it…
Θέλετε αναπλάσεις της country, φαντασιωνόμενοι ότι ψήνετε t-bone steak μαζί με τον Eric Bloom; U got it…
Θέλετε τις σήμα κατατεθέν πολυφωνίες σε παραισθητικό Beach Boys στυλ, τις οποίες τόσο λατρεύει ο Buck Darma; U got it!
Θέλετε δωδεκάμετρα που αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά την αγάπη της μπάντας για το αρχετυπικό Chuck Berry songbook; U got it!
Και, εν τέλει, θέλετε σολίδια; Από αυτά κι αν θα παίρνατε αν ήσασταν εκεί!
Προσοχή όμως: ενώ στην εποχή μας το σολίδι είναι κάτι από το οποίο μπουχτίσαμε –ακριβώς γιατί το έχουμε απολαύσει πια σε πολλές μορφές και εκφάνσεις– στην περίπτωση του Buck Darma λέγαμε «δώσε μου κι άλλο». Όχι ότι δεν ήταν καλός και ο νεοσσός (λέμε τώρα, 10 χρόνια είναι ο άνθρωπος στη μπάντα...) Richie Castellano, αλλά ήταν στον Darma που παρέδιδες τα όπλα. Είναι το βιμπράτο του, είναι η γλυκοπενιά του, είναι αυτές οι αντηχήσεις από την ψυχεδελική περίοδο, ακόμα και το ότι συγκαταλέγεται στους λίγους που χρησιμοποιούν Steinberg κιθάρα (τις χωρίς κλειδιέρα, για τους μη μυημένους). Όλα συντελούν στην αποθέωση του μινιόν γίγαντα, ακόμα κι εκείνο το πάντα γλυκό μα και μυστηριώδες χαμόγελό του.
Από την άλλη, ο Eric Bloom είναι πιο βαρύς, κάτι τέτοιο ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν το γλέντησε κι αυτός, όταν ανέβασε στροφές. Στο τελευταίο μάλιστα κομμάτι της βραδιάς βρέθηκε πάνω στην πλατφόρμα των ντραμς να βαράει τα πιατίνια, έχοντας παρατήσει τις κιθάρες του. Η φωνή του έχει φυσικά απώλειες, αλλά η σταθερότητά του στο πόσο βαριά προφέρει τις λέξεις παραμένει αρκούντως πωρωτική. Και το χιούμορ του ήταν εκεί, όταν στο "Godzilla" είπε «Θεέ μου, κατέστρεψε ήδη τη Μύκονο...», όπως ήταν και το πρόσταγμα για συμμετοχή και ανάταση, με τη γροθιά του να παρακινεί στο "Cities On Flame With Rock And Roll".
Το ότι οι Blue Öyster Cult έπαιξαν την Πέμπτη παραπάνω απ' όσο συνηθίζουν σημαίνει κάτι για το κέφι με το οποίο ήρθαν στην Αθήνα. Το ότι μετά από το ξελαρύγγιασμα οπαδού της γαλαρίας έπαιξαν το "Astronomy" –που δεν το έχουν ακουμπήσει για παραπάνω από δεκαετία– κάτι επίσης λέει για το πόσο αφουγκράζονται τα θέλω του κοινού. Το ότι μετά το λάιβ βγήκε κοτζάμ Darma και υπέγραψε αυτόγραφα στην αρένα (μιλάμε για 1 και μισή το βράδυ) επίσης λέει, για τη σημασία την οποία δίνουν στη βάση που τους στηρίζει. Το ότι έβλεπες σύσσωμο τον κόσμο να αποχωρεί με ευμέγεθες χαμόγελο, πάλι κάτι λέει νομίζω.
Το ότι ο υπογράφων –που απεχθάνεται τα σηκωμένα χέρια, ένεκα αποστροφής στη χειριστικότητα την οποία ενίοτε επιδεικνύουν οι performers– κράτησε τα δικά του σηκωμένα όταν το παρέγγελνε ο Bloom, κάτι λέει για τον πήχη της ηχητικής λίμπιντο: ούτε στους Whitesnake δεν το έχω κάνει. Το ότι φώναζε (πάλι ο υπογράφων, αγκαλιά με την παρέα του) φράσεις που δήλωναν ότι η γενετήσια ορμή των πουρόκερ είναι αυξημένη σε παραισθητικούς τόνους, μάλλον κάτι λέει για το γιατί δεν χρειάστηκαν ποτέ σπασουάρ επί σκηνής οι Blue Öyster Cult. Είχε γίνει πασιφανές ήδη από τις προηγούμενες φορές που τους είχαμε δει, αλλά πιστοποιήθηκε εκ νέου και το βράδυ της Πέμπτης ότι είναι βαριά, είναι βαριά, η φύση του χαρντοροκά...
Παρασκευή 7/2 (Θεσσαλονίκη)
του Πάνου Παπαπανάγου
Δύο μόλις ώρες πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης της εμφάνισης των Blue Öyster Cultστη Θεσσαλονίκη, η σκέψη που επικρατούσε στο μυαλό μου ήταν να μην παρευρεθώ. Λίγο το εισιτήριο (σε συνδυασμό με τις πολλές συναυλίες του Φλεβάρη), λίγο το ότι τους είχα ξαναδεί, κόντεψαν να μου στερήσουν μια μαγική, μια πανέμορφη από όλες τις απόψεις βραδιά! Ευτυχώς, τα σχόλια των Αθηναίων φίλων μού άλλαξαν, έστω και την τελευταία στιγμή, την απόφαση.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Fragile Art,αν και αρχικά δεν είχε ανακοινωθεί η ύπαρξη support σχήματος. Οι αγνώστων λοιπών στοιχείων μεσήλικοι Έλληνες μπορούν πλέον να υπερηφανεύονται πως –μετά από μια δεκαετία περίπου– εκπαραθύρωσαν από τη θέση του χειρότερου support συγκροτήματος που έχω παρακολουθήσει εκείνο το ανεκδιήγητο σχήμα που είχε ανοίξει μια εμφάνιση των Ozric Tentacles! To heavy/power τους ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου, οι συνθέσεις τους ανούσιες, παρουσιάστηκαν ασύνδετοι και μοιραία κούρασαν τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι αδυνατούσαν να αντιληφθούν για ποιον λόγο έπρεπε εξ αιτίας τους να καθυστερήσουν τόσο οι Blue Öyster Cult. Δεν έχω κανένα μα κανένα πρόβλημα (ίσα-ίσα…) με όσους προσπαθούν να κάνουν το κέφι τους και να διασκεδάσουν σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκονται, αρκεί όμως αυτό να γίνεται σε σωστό χρόνο και χώρο. Και φυσικά τραγούδια σαν το “Gutter Ballet”, το “Edge Of Thorns” και το “Holy Diver”, που επέλεξαν να «διασκευάσουν», είναι αντίστοιχα με το χριστιανικό «πιστεύω»: μαθαίνουμε τους στίχους τους απέξω στα 14 μας και δεν τους ξεχνάμε ποτέ έκτοτε! Απλά τραγικοί…
Κι ενώ η ώρα αισίως έφτασε 23.10, οι θρυλικοί Blue Öyster Cult πάτησαν το σανίδι του Block33 υπό τους ήχους του τραγουδιού των τίτλων του GameOfThrones και του “This Ain’t The Summer Of Love”. Kαι για την επόμενη 1 ώρα και 45 λεπτά, οι περίπου 700 παρευρισκόμενοι ζήσαμε μια πανέμορφη βραδιά, σε μία από τις καλύτερες και πληρέστερες –από κάθε άποψη– συναυλίες σκληρού ροκ που έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ στη Θεσσαλονίκη! Οι Αμερικανοί απέδωσαν το μελωδικό τους σκληρό ροκ ιδανικά, γεμάτοι ενέργεια και διάθεση, με προεξάρχοντες πάντα τους ιδρυτικούς Eric Bloom (του οποίου η φωνή διατηρείται σε εντυπωσιακά επίπεδα) και Buck Dharma. Η αρμονία ανάμεσα στις τρεις κιθάρες και τις τέσσερις φωνές του γκρουπ ήταν ιδανική σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, χαρίζοντάς μας ορισμένες μαγικές στιγμές, ενώ ο Buck Dharma είναι ένας από τους μεγαλύτερους, πιο συναισθηματικούς και πιο ουσιώδεις κιθαρίστες τους οποίους έχω παρακολουθήσει ποτέ ζωντανά!
Το “Burning For You” αποτέλεσε την πρώτη αφορμή για καθολική συμμετοχή του κοινού, εν μέσω ξεφαντώματος, όπως και το έξοχο και εξαιρετικά ευχάριστο “Dancing In The Ruins” (από το ClubNinja), ενώ εκπληκτική στιγμή ήταν και το πιο πρόσφατο “Harvest Moon” (από το HeavenForbid), στο οποίο μας έδειξε την κιθαριστική κλάση του και ο «πιτσιρικάς» Richie Castellano. Η συνέχεια άνηκε στα πιο κλασικά “The Vigil” και “ME262”, όμως η ίσως συναισθηματικά πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας ήταν, κατά την άποψη μου, το “Then Came The Last Days Of May”. Τα συγκλονιστικά σόλο των Castellano & Dharma στην κυριολεξία απογείωσαν την έτσι κι αλλιώς πανέμορφη αυτή μπαλάντα. Η εμφάνιση των Blue Öyster Cult συνεχίστηκε με το τεράστιο “Godzilla”, στο οποίο ήταν σειρά του Kusim Sulton να αναδείξει τις πλούσιες δυνατότητες του στο μπάσο, ερμηνεύοντας ένα άκρως διασκεδαστικό medley με κομμάτια των Joan Jett, Utopia και Meat Loaf, από την πλούσια καριέρα του.
Το τέλος της κανονικής διάρκειας της φανταστικής αυτής εμφάνισης σηματοδοτήθηκε από την καθολική συμμετοχή του κοινού στο “Don’t Fear The Reaper”, ενώ το λάιβ ολοκλήρωσαν (στο encore) η τεράστια έκπληξη του “Astronomy” και το “Cities On Flame With Rock And Roll”, εν μέσω μιας δίκαιης αποθέωσης. Γιατί την Παρασκευή στο Block33 οι Blue Öyster Cult ήταν εκπληκτικοί από κάθε άποψη, χαρίζοντάς μας μια απρόσμενα καλή εμφάνιση και μια βραδιά που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Για την ακρίβεια, θα τη χαρακτήριζα εύκολα ως μία από τις πιο όμορφες και πιο διασκεδαστικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
Setlist
1. This Ain’t the Summer of Love
2. Golden Age of Leather
3. Burning for You
4. Dancin’ in the Ruins
5. Harvest Moon
6. The Vigil
7. ME 262
8. Then Came the Last Days of May
9. Godzilla
10. Don’t Fear the Reaper
encore
11. Buck's Boogie
12. Astronomy
13. Cities on Flame with Rock’n’Roll
{youtube}a3Z9swebklQ{/youtube}
