Όταν τον Ιούνιο του 2013 πλήθος κόσμου γέμιζε το Gagarin για το λάιβ των Red Fang/Cancer Bats, αυτόματα το κοινό φλέρταρε με την υπερβολή. Όχι ότι οι Red Fang δεν αξίζουν την αποδοχή αυτή, είναι κυρίως οι περιορισμένες προσελεύσεις στη μεγάλη πλειοψηφία των συναυλιακών δρομένων που δεν συνάδουν με την τεράστια επιτυχία ενός νέου συγκροτήματος, η δυναμική του οποίου περιορίζεται σε κάποια πολύ έξυπνα videos και σε ένα ιδιαίτερα καλό άλμπουμ (MurderTheMountains).
Πριν λίγες μέρες η πραγματικότητα αποκαταστάθηκε, με τους Red Fang να μαζεύουν αρκετό κόσμο, αλλά κατά πολύ λιγότερο από το προηγούμενο λάιβ τους. Ίσως σε αυτό να συντέλεσε και το υποδεέστερο περιοδεύον πακέτο, μιας και οι καταπληκτικοί, θεόμουρλοι Καναδοί Cancer Bats μιλάνε ως όνομα πιο πολύ στην πιάτσα από τους κατά τ’ άλλα τίμιους Shrine και Lord Dying. Οι τελευταίοι άνοιξαν τη βραδιά μπροστά σε 50-60 άτομα και μπορεί να μην ενθουσίασαν με το τυπικό sludge τους, σίγουρα πάντως εκτέλεσαν με τον σωστό τρόπο αλλά όχι με καλό ήχο το υλικό του ντεμπούτο τους (SummonTheFaithless, 2013). Εάν δεν υπήρχε κι αυτή η διαολεμένη στατικότητα στο performance τους (σαν να ήταν καρφωμένοι στο σανίδι), ίσως να γοήτευαν πολύ περισσότερο το βλέμμα μου.
Οι Shrine, που ακολούθησαν, τα πήγαν πολύ καλύτερα στον ψυχαγωγικό τομέα, με το τρίπτυχο πόζα-κραυγή-σόλο να ανταποκρίνεται ακριβώς στη μουσική που παίζουν. To PrimitiveBlast είναι άλλωστε δίσκαρος και κατά συνέπεια ό,τι ακούσαμε από εκεί ήταν τεφαρίκι διασκέδασης. Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τη θέρμη του κοινού για το καλοπαιγμένο υλικό τους, μάλλον θα τους δούμε και τρίτη φορά –σύντομα– μιας και κυκλοφορούν νέο άλμπουμ, περίπου τον Μάρτιο.
Έχοντας ήδη παρακολουθήσει άλλες δύο συναυλίες των Red Fang στο παρελθόν και με γνώμονα την απόδοση τους σε αυτές, οφείλουμε να σημειώσουμε την αδιάκοπη βελτίωση τους τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα στην εμφάνιση της Παρασκευής ήταν τόσο καλοί, που μέχρι και λυπήθηκα για την απουσία των μετριοπαθών hipsters από το Gagarin, οι οποίοι –κακά τα ψέματα– χρειάζονται σε τέτοια λάιβ, για να γεμίζουν τα κενά. Με τον ήχο στην κάσα να ακούγεται υπερβολικά ψηλά στην αρχή, αλλά να μετριάζεται από το τρίτο κομμάτι και μετά, τελειώνουν και τα όποια αρνητικά μπορεί να αναφέρει κανείς για το τι μας πρόσφεραν οι Αμερικανοί.
Το εκρηξιγενές υλικό του δεύτερου άλμπουμ παρέσυρε το κοινό σε ανηλεές headbanging, αποδεικνύοντας την ποιοτική διαφορά σε σχέση με το μέτριο WhalesAndLeeches. Ίσως μάλιστα η punk’d rock ’n’ roll πτυχή του συγκεκριμένου δίσκου να μέτρησε θετικά στο πάρτυ κλίμα που δημιούργησαν με απόλυτη επιτυχία οι Red Fang. Και, πιθανότατα, αυτά τα ίδια κομμάτια –τα οποία δεν προκαλούν παρά ελάχιστη αίσθηση στη στούντιο εκδοχή τους– σε στιγμές να κατάφεραν να με κερδίσουν με τη «ζωντανή» τους σπιρτάδα.
Συνοψίζοντας το σύνολο των ζωντανών τους εμφανίσεων, των οποίων ήμουν μάρτυρας, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι οι Red Fang είναι μια τίμια, πολύ εργατική μπάντα, η οποία στη σκηνή δεν προσφέρει τίποτα το περισσότερο και τίποτα το λιγότερο από μια καλή συναυλία.
{youtube}WxwWBy8YMGw{/youtube}
