Επιστροφή των The Men ύστερα από δύο χρόνια και άλλους τόσους δίσκους μετά το Leave Home, που αποτέλεσε και την αφορμή να ασχοληθούμε μαζί τους. Όμορφα οξύμωρο το γεγονός ότι μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς κατάφερε να χωρίσει τους (μετρημένους) οπαδούς της σε αυτούς που θέλουν να παίζεται 10 φορές το “Bataille” στις συναυλίες, παρά ν' ακούν ολόκληρο τον τελευταίο δίσκο και σε όσους προτιμούν προφανώς το New Moon. Πριν πάρουμε όμως θέση, ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.
Παρά την τίμια προσπάθειά μου να προλάβω και τα δύο support, έχασα τους Rita Moss, αλλά πρόλαβα τους Social End Products. Πρόκειται για ακόμα μία καλή garage μπάντα απ’ τις πολλές που έχουν πλημμυρίσει το underground της πόλης. Φαίνεται ότι το μοναδικό απ’ τα (μεγάλα) συγκροτήματα της εφηβείας μας που κατάφερε να σπείρει ποιότητα ήταν οι Last Drive (το ότι έχουμε επίσης γεμίσει stoner σχήματα δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμα –Nightstalker;). Μιας κι ανέφερα τους τελευταίους, και οι Social End Products παραδίδουν τα φωνητικά στον ντράμερ –πάντα ωραίο θέαμα– και αφήνουν στην πρώτη γραμμή τις δύο ωραία δεμένες κιθάρες και το ακόμα καλύτερο μπάσο που (όπως παθαίνω όλο και πιο συχνά τελευταία) μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή. Στα περίπου 40 λεπτά που έπαιξαν επέδειξαν σωστό attitude και σίγουρα θα ξαναμιλήσουμε για αυτούς.
Κι ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Το 2011 οι The Men ήταν ένας θορυβώδης σίφουνας, με τραγούδια πνιγμένα στο delay και στο distortion, σκάζοντας πάνω στην εποχή που οι No Age θα έσωζαν (ή είχαν μόλις σώσει) κι εκείνοι με τη σειρά τους το ροκ εν ρολ. Στο Leave Home νόμιζες ότι, με τα γκάζια και τον αυθορμητισμό που έβγαζαν τα τραγούδια τους (δεν χρειάζεται να κάνουμε πάλι σχόλια για τα “()” και “Bataille”), τα επόμενα χρόνια θα παρακαλάγαμε να τους δούμε να ισοπεδώνουν μια σκηνή. Όσο μας αντιστοιχούσε το επιβεβαιώσαμε, και πάλι στο An, αφού με την ίδια φόρα εμφανίστηκαν στη σκηνή, με την ίδια φόρα ποδοπατηθήκαμε και κάπως έτσι φύγαμε απ’ το υπόγειο των Εξαρχείων χαμογελαστοί και ιδρωμένοι.
Την επόμενη χρονιά επέστρεψαν με το Open Your Heart, τα πάντα έγιναν λίγο πιο συγκεκριμένα, τα ακροατήρια είχαν μεγαλώσει λίγο, έπρεπε κι αυτοί να ηρεμήσουν, να ξεμπλέξουν τον ήχο τους, να πετάξουν μερικά πετάλια και να σολάρουν περισσότερο. Δεν είναι οι πρώτοι που το κάνουν, ούτε οι τελευταίοι. Και στο κάτω-κάτω γιατί να μην έχουν φιλοδοξίες; Εμείς βρήκαμε ιδανική αλλαγή με τη γνωστή επιτυχία των Buzzcocks, κι εκείνοι αποθεώθηκαν απ’ το Pitchfork. Όλοι κάπως χαρούμενοι. Φέτος, επέστρεψαν με άλλον έναν δίσκο, αφού πρώτα μεταμορφώθηκαν σε ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα. Το New Moon είναι λοιπόν μια χαρά δίσκος (μέχρι και υποδειγματικός μπορώ να πω), αλλά οι The Men θα περάσουν στην ιστορία ως συγκρότημα το οποίο ξόδεψε τα γκάζια του με εκκωφαντική ταχύτητα. Στο όνομα μιας κάποιας ωριμότητας, που κάπως καταλήξαμε ότι σημαίνει κάτι θετικό, παράτησαν ό,τι τους χαρακτήρισε και βούτηξαν με τα μούτρα στους Band και στους Crazy Horse, οδηγώντας το ροκ τους αρκετές δεκαετίες πίσω. Κι όσο κι αν τα νεαρά παιδιά του ίντερνετ αγαπάνε τον Neil Young –χωρίς φυσικά να τον έχουν μελετήσει σοβαρά, απλά αγαπάνε τα συγκροτήματα που επηρέασε αυτός στο αμερικανικό underground– καταλήξαμε πάλι να προσπερνάμε μερικές δεκαετίες μουσικής και να κουτουλάμε στους ίδιους τοίχους όπου τρακάρει το ροκ εδώ και τόσα χρόνια.
Πέρα απ’ τη γνώμη μου λοιπόν για τη δισκογραφία των The Men, το αναντίρρητο της προχθεσινής βραδιάς ήταν ότι στη σκηνή του An είχαμε ένα πραγματικά καλό συγκρότημα, κι εγώ και οι όμοιοί μου μπορούμε να πάμε να κόψουμε τον λαιμό μας με τις εμμονές μας. Άλλωστε όσο μεγαλώνει το ακροατήριο η μπάντα ακολουθεί, και ό,τι λείπει απ’ τον τελευταίο δίσκο καθόλου δεν λείπει απ’ τις συναυλίες τους. Και φούρια έχουν, και όρεξη έχουν και τα καλά τραγούδια του New Moon γίνονται καλύτερα live (π.χ. το “I Saw Her Face”, που μάλλον έτυχε της καλύτερης μεταχείρισης).
Δεν λέω πως δεν θα πέταγα τη σκούφια μου για παλιότερο υλικό, δεν γίνεται όμως να πω ότι δεν έπαιξαν με τη δυναμική που θυμόμουν απ’ την προηγούμενή τους εμφάνιση. Εντάξει, προφανώς δεν ψήνομαι να τους ακούω να σολάρουν σαν τρελοί, αλλά τουλάχιστον οι φυσαρμόνικες και οι ακουστικές κιθάρες έμειναν στην Αμερική και μείναμε έτσι όλοι ικανοποιημένοι. Και όσοι πίστευαν ότι είχαν μπροστά τους μια πραγματικά μεγάλη μπάντα και όσοι απλά ένα καλό συγκρότημα.
{youtube}R4So6AjjWHQ{/youtube}
