Hype, hip και άλλες τέτοιες έννοιες που εύκολα λέγονται και δύσκολα χωνεύονται, ήταν στοιβαγμένες στα κεφάλια όσων επέλεξαν να κατέβουν στο υγρό (λόγω βροχής) και σκοτεινό (λόγω κατασκευής) An Club το βράδυ του Σαββάτου. Οι Men πρεσβεύουν άλλωστε τη μικροαστική ζήλεια για τα DIY μεγαλεία, ενώ οι Acid Baby Jesus απαλύνουν τον ελληνικό κομπλεξισμό. Μόνο οι Ruined Familes ήταν καταδικασμένοι να παίξουν σχετικά απαλλαγμένοι από λέξεις. Ας τα πιάσουμε όμως ένα-ένα.
Το An είχε πολύ κόσμο, αλλά δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, ακόμα κι αν τα δυο από τα τρία ονόματα της βραδιάς έχουν προκαλέσει παροξυσμό επί των πληκτρολογίων της ομάδας των hipster. Ευτυχώς όμως η προσέλευση έδειξε ότι η χαλαρή κοινότητα που αυτάρεσκα αυνανίζεται σε blogs και μπλαζέ ποτάκια δεν είναι μεγάλη –ή τουλάχιστον δεν υπερασπίζεται τα μουσικά της κεκτημένα. Και ότι η ζωή χτίζεται έξω από το ίντερνετ και από δυο-τρία μπαρ του αθηναϊκού κέντρου. Άρα μπορούμε να μιλάμε για ένα παροδικό φαινόμενο, το οποίο προβλέπεται να ξεφτίσει μέσα στην ίδια του τη φαυλότητα. Επί του προκειμένου πάντως το κοινό δεν ήταν αμιγές, χωρίς βεβαίως κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι υπήρχαν και τρομερές σημειολογικές αναντιστοιχίες εντός του. Ο χαμηλός φωτισμός του γλυκά ασφυκτικού club έκρυβε εντέχνως τις στιλιστικές αστειότητες. Ευτυχώς...
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν λοιπόν οι Ruined Families, οι οποίοι στο hardcore υπόβαθρό τους ενθέτουν τη black metal ασφυξία και την –κατά τη δική τους δήλωση στο MySpace– indie πινελιά. Ενδεχομένως αυτή η περιγραφή να στραβώσει αρκετά πρόσωπα, καθώς ο ισχυρισμός ότι το black metal αποτελεί το νέο «hip» πεδίο δράσης είναι μερικώς αληθής. Οι συγκεκριμένοι όμως διακρίνονται από ειλικρίνεια στις προθέσεις και στο αποτέλεσμα. Και μέσω της μουσικής τους εκπνέουν την απαιτούμενη ψυχική «σαπίλα» ώστε να διαλύσουν τις σχετικές αμφιβολίες. Απέναντι στα γρήγορα κομμάτια τους με τις απελευθερωτικές κραυγές και τα μανιακά παιξίματα το κοινό έμεινε ελαφρώς αμέτοχο: το σόου που προσέφεραν θύμιζε πανκ ψυχανωμαλία και σκηνικές ακρότητες α-λα-Dillinger Escape Plan. Εύλογη δηλαδή η ειλικρίνεια. Στο σετ τους έπαιξαν επίσης και κομμάτια από το νέο τους επτάιντσο, ενώ ετοιμάζονται και για συναυλίες στη Γερμανία. Καλή επιτυχία από τον γράφοντα και είθε να υπερασπιστούν χωρίς μοδάτες παρεκτροπές τον εν Ελλάδι σκληρό ήχο.
Δεύτεροι ανέβηκαν οι Acid Baby Jesus. Πολύς λόγος έχει γίνει για τη συγκεκριμένη μπάντα και πολλές ακόμα είναι οι εμφανίσεις τους σε διάφορα δρώμενα στη χώρα μας –αλλά και εκτός. Όλη αυτή η παραφιλολογία έχει ευλόγως δημιουργήσει σαματά γύρω από το όνομά τους, με όλες βέβαια τις προφανείς υπερβολικές αναγορεύσεις. Λογικό, γιατί όταν ο κάτοικος της Ψωροκώσταινας –ο οποίος καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκε στην Αγγλία– βλέπει ομοίους του να βγαίνουν δειλά εκτός συνόρων, νιώθει να επιβραβεύονται όλες του οι νευρώσεις περί καταγωγής. Οι Acid Baby Jesus δεν είναι τρομεροί μουσικοί, δεν σκαρώνουν πανέξυπνες μελωδίες και τραγούδια, ούτε έχουν ανακαλύψει μια νέα σύνδεση της Ελλάδας με το αμιγή Δυτικό πολιτισμό. Ξέρουν όμως να φέρνουν τούμπα το παιχνίδι με σκηνικά τερτίπια. Για το κοινό που τους λατρεύει αρκεί μια ανακατεμένη κόμμωση, ένα στραβά τοποθετημένο μικρόφωνο για να λυγίζει περίεργα το κορμί, μια υγρή μάζα άγνωστης σύνθεσης που φεύγει από το στόμα και πέφτει στη σκηνή, ανώφελες καταβυθίσεις του σώματος και λιτά ρυθμικά μέσα. Τίποτα παραπάνω. Κι αν επρόκειτο για τη συμπαγή σφαίρα εικαστικής αποτύπωσης μιας άποψης, τότε θα πήγαιναν και οι πιο στρυφνοί πάσο. Αλλά δυστυχώς δεν ισχύει ούτε αυτό.
Και για το τέλος, οι Men. Το άλμπουμ τους Leave Home δεν ήταν κακό και σίγουρα άφηνε περιθώρια για να τρέφονται ελπίδες για μια δυναμική συναυλία –οι Αμερικάνοι μουσικοί είναι άλλωστε μανούλες στο σόου και περιμένεις κάτι αντίστοιχο από μια αμερικάνικη πανκ μπάντα. Εδώ όμως –πριν καν βγει η ομάδα από τα αποδυτήρια– είχαν ήδη σημειωθεί δύο φάουλ. Το πρώτο είναι ότι το πανκ έχει σαφέστατες κοινωνικές αναφορές και όταν αυτές λείπουν –βλέπε κάτι ανεκδιήγητες μπάντες από τη δυτική πλευρά της «Γης της Ελευθερίας»– τότε το ιδίωμα μετατρέπεται σε punk rock και τα ντουβάρια του CBGB's τρίζουν απειλητικά. Το δεύτερο είναι ότι οι Men έρχονται από τη Νέα Υόρκη μεν, από τη λάθος γειτονιά δε. Γιατί το Μπρούκλιν των νεόπλουτων πιτσιρικάδων δεν προσφέρεται για συγκινήσεις παρόμοιες με τις αναζητήσεις π.χ. της Patti Smith. Ακόμα κι αν θέλεις σαν καλόπιστος άνθρωπος να επενδύσεις την τελευταία ελπίδα σου στην άγια τέχνη της κόπιας, τότε έρχεται το αποτέλεσμα να δικαιώσει τους αρχικούς σου φόβους.
Γιατί; Γιατί οι Men δεν κάψανε το An. Δεν πήραν κεφάλια. Δεν έσκαψαν τα όργανά τους. Και έπιασαν από τον λαιμό τις μελωδίες τους. Δεν έπαιξαν με άλλα λόγια πανκ όπως πολλοί υποσχέθηκαν, ανάμεσά τους και η ίδια η μπάντα. Επί σκηνής εμφανίστηκε ένα σύνολο –τριών ανδρών και μιας κοπέλας τελικά– που θα είχε ενδιαφέρον ως support act. Φαίνονταν «μαγκωμένοι» και ήταν ελάχιστα επικοινωνιακοί. Δεν υπήρχε ούτε καν η ζέση της επαφής που προσφέρει μια άμεση μορφή έκφρασης σαν τη δικιά τους. Μόνο προς τα τελευταία κομμάτια του σετ, εκεί που η μουσική τους ευαγγελιζόταν έναν πιο ελευθεριακό χαρακτήρα (σαν τους ύστερους Fucked Up), ή στα έξυπνα τοποθετημένα και εκτελεσμένα κιθαριστικά σόλο, άρχιζε η μηχανή να παίρνει μπρος. Και όμως, ήταν κάθε φορά πολύ αργά.
Υπάρχουν λοιπόν φορές που ένας δίσκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη –όση προσπάθεια κι αν καταβληθεί για να προσπεραστούν τα κενά. Γιατί διάολε, η μουσική (οποιαδήποτε μουσική) για να γίνει αντικείμενο λατρείας προϋποθέτει αυτή τη μαγεία που θα σε κάνει να ταυτιστείς με το ξεχωριστό. Οι Men δεν έκαναν, ούτε παρουσίασαν κάτι ξεχωριστό στο Αn. Δεν έδωσαν τη δική τους ξεχωριστή εκδοχή, ούτε παρουσίασαν ένα σόου με ξεχωριστά κινητικά στοιχεία. Και τα κομμάτια τους φάνηκαν, δυστυχώς, τρομερά χολωμένα –ίσως και υποδεέστερα απ' ότι στις ηχογραφήσεις τους. Το βράδυ του Σαββάτου άφησε έτσι τη γεύση του ήδη γνωστού. Έστω κι αν πολλοί διασκέδαζαν χωρίς να το αξίζει το σκηνικό προϊόν.
