Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Μπαίνω στο ψητό χωρίς τα συνήθη εισαγωγικά. Οι Sun Οf Nothing, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά των Om στην Αθήνα, και Εγγλέζοι στο ραντεβού τους αποδείχθηκαν, παρότι Έλληνες, και με προβλημάτισαν. Και αυτό διότι ενώ η sludge αισθητική τους σε κιθάρες και μπάσο υποστηρίζεται από έναν πολύ καλό drummer, που ουσιαστικά οδηγεί τις ενορχηστρώσεις, επιλέγουν να ισοπεδώνουν τις τελευταίες. Αιτία γι’ αυτό ο τραγουδιστής τους, γιατί, ενώ δεν μπορώ να αμφισβητήσω το εύρος των κραυγών του, παράλληλα δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι η core ντιρεκτίβα του οδηγεί τελικά όλες τις συνθέσεις σε άνυδρο ορίζοντα. Κρίμα, διότι καθίσταται φανερό ότι πρόκειται για μπάντα με δυνατότητες.
Γνωρίζοντας καλά τους Om, περίμενα προσωπικά με μεγαλύτερη αδημονία να δω τον Lichens – κατά κόσμον Robert Aiki Aiubrei Lowe – διότι δεν ήξερα τι να περιμένω από την περίεργη αυτή φιγούρα και ακόμα πιο περίεργη καλλιτεχνική περσόνα. Ο κύριος Lowe ή Lichens λοιπόν δεν ήταν τυχερό του να βρει κατάλληλο τρόπο έκφρασης στο An. Η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο αμήχανο 7λεπτο ο κόσμος έστησε αυτί και δεν κρετινιάστηκε πάρα πολύ, αλλά, και πάλι, ο Lichens χρειαζόταν μία διαφορετική σκηνή και μέρος, γεγονός που θα επιδρούσε ακόμα και στο ίδιο ακροατήριο. Όσες φωνητικές λούπες δημιούργησε και χρησιμοποίησε γεννούσαν συνεχώς και πιο βαριά ηχητικά κύματα, τα οποία, ανά (χονδρικά) 4 σχήματα, εμπλουτίζονταν από διαφορετικές συχνοτικές συντεταγμένες. Εμβριθής στη λογική του και έχων απόλυτη επίγνωση ότι βρίσκεται σε σκηνή (όπερ και κίνησε τον κορμό του με σωστή δομική), αλλά ατυχής σε σχέση με τον χώρο. Το καλό πάντως είναι ότι και ο κόσμος πήρε σνίφα την ιδιαιτερότητα του Lichens και έπραξε έτσι τα ανάλογα, έστω και για το υπόλοιπο του εικοσιδυάλεπτου σετ του. Εξαιρώ από αυτό διάφορα κοράσια ηλικίας κάτω των 21, οι οποίες, εμφανώς μη σηκώνοντας τους διάφορους μπάφους και κρασιά που κατανάλωναν, συμπεριφέρονταν λες και δεν είχαν έρθει σε συναυλία μα σε κομμωτήριο ή σε κάποιον metal κουρνιαχτό.
Τα καλά νέα είναι ότι ο Lichens δεν εξαφανίστηκε από τη σκηνή μετά το support act του. Όχι τυχαία βέβαια, καθώς έχει εμφανιστεί και στο Good Is Good – το τελευταίο άλμπουμ των Αμερικανών πρωταγωνιστών της συναυλίας. Οι Om κατέλαβαν φουριόζοι τη σκηνή του An και, κάπου κοντά στις 23.17, αναστήθηκε ο Λάζαρος. Θα ανασταινόταν έτσι κι αλλιώς δηλαδή αν έπαιζαν οι Om τα μαδριγάλια τους όξω από το κιβούρι του, πόσο μάλλον αν του έτριζε τα δόντια ο Al Cisneros, που με το μπάσο και την ανά πάσα στιγμή έτοιμη να εκραγεί προσωπικότητά του δεν σηκώνει και πολλά αστεία, όπως απέδειξε και το βράδυ της Κυριακής. Πάντως η εμμονή του (ακόμα και αν πρόκειται για καλλιτεχνική φιοριτούρα) δεν τον έχει βοηθήσει καθόλου σε επίπεδο διαχείρισης του θυμού του.
Τι κι αν, ως νέα σάλπιγγα της Ιεριχούς, οι Om γκρεμίσανε διάφορα τείχη και κουνούσαμε σβέρκους και αυχένες ταυτόχρονα στους βασανιστικούς ρυθμούς τους; Τι κι αν το κοινό έδειχνε έκδηλα την αγάπη του για τον ήχο τους; Τι κι αν το χειροκρότημα υπήρξε ειλικρινές και καθόλου υποχρεωτικό; Τι κι αν το club ήταν γεμάτο λίγο πριν την ασφυξία από κόσμο; Τι κι αν παραλίγο(;) να βγούνε πολλοί εκείνο το βράδυ σκεπτόμενοι μπας και ασπαστούν τελικά αγγέλους και Κύριον, έχοντας δει τον Cisneros να την ακούει τόσο με τον Ιησού και αναλογιζόμενοι έτσι μήπως ξέρει κάτι που εκείνοι αγνοούν; Τι κι αν με αυτό τον απίστευτο drummer στο πλάι του (με τα όποια λάθη που δε μείωσαν την απόδοση του στα αυτιά μας), τον Emil Amos, οι Om οδηγήθηκαν σε μερικές θαυμάσιες κορυφώσεις αυτιστικού διαλογισμού; Ο Cisneros είναι τζόρας και δεν εντυπωσιάζεται από τίποτα... Την είπε στον ηχολήπτη (άδικα μιας και ο ίδιος είχε τσιτάρει τα πάντα πάνω στο πατάρι), έκαψε τον ενισχυτή του μπάσου (αλλά προς τιμήν του δεν εγκατέλειψε τη συναυλία), βάραγε μικρόφωνα και με τα δύο μπάσα του (από τους λίγους που χρειάζονται δύο όργανα στη σκηνή μιας και τους αλλάζει τα φώτα ακόμα και αν το ένα, όπως την Κυριακή το βράδυ, είναι μπάσο Ricker Berger) και γενικώς μας απέδειξε ό,τι υποψιαζόμασταν ήδη από διάφορες ιντερνετικές αναφορές, όπως ασφαλώς και από τους ίδιους τους δίσκους της μπάντας: ο Cisneros είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, αλλά…
