Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Αν κάποιος από όσους γεμίσανε το Gagarin προχθές είχε απορίες για το είδος της μουσικής που παίζουν οι Amon Duul II, θα ήταν αρκετό να ακούσει το support (ελληνικό) συγκρότημα των Tenderness Of Wolves. Γιατί στα σαράντα λεπτά της παρουσίας τους στη σκηνή έπαιξαν δύο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια (δεκαοκτώ και δεκαεννιά λεπτά αντίστοιχα) και – εκτός από κάποιες στιγμές όπου το reverb, εκτός από αναχρονιστικό, γινόταν και εκνευριστικό – η εμφάνισή τους ήταν δυναμική και δεμένη. Δίκαια απέσπασαν λοιπόν την αποδοχή και τα χειροκροτήματα ενός κοινού το οποίο είχε έρθει ανυπόμονο για να απολαύσει τους μυθικούς Γερμανούς.
Οι Amon Duul II ανέβηκαν στη σκηνή αμέσως μετά και μας πρόσφεραν δύο ώρες γεμάτες από τη δική τους άποψη περί γερμανικού space rock, progressive ή ψυχεδέλειας – ανάλογα τα γούστα του καθενός και την άποψη την οποία έχει για την υφολογική κατάταξη του εκπληκτικού συγκροτήματος που ευτυχήσαμε να δούμε το βράδυ του Σαββάτου. Πρώτ’ απ’ όλα να πούμε ότι σε κάθε συναυλία μπάντας με συνολική ηλικία ίση με το δημόσιο χρέος, πηγαίνουμε λίγο κουμπωμένοι, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας και έχουν υποφέρει τ’ αυτιά μας. Αλλά, από την πρώτη τους κιόλας κίνηση, οι Amon Duul II διέλυσαν τις όποιες επιφυλάξεις και (ευτυχώς ή δυστυχώς) ανέβασαν τον πήχη για την επόμενη συναυλία συνταξιούχων rockers στην οποία θα πάμε. Κυρίως γιατί αποδείχθηκε ότι ο επαγγελματισμός τους δεν στέκεται εμπόδιο στον αυτοσχεδιασμό, στον αυθορμητισμό και το πάθος, αλλά αντίθετα αποτελεί τη βάση για μια σωστή συναυλία. 
Κάποια τεχνικά προβλήματα που εμφανίστηκαν ξεπεράστηκαν τελικά εύκολα, είτε με το γέλιο και τη ζωντάνια της εξηντάχρονης πια Renate Knaup-Krötenschwanz – που για δυο ώρες χόρευε, τραγουδούσε και έκανε πλάκα με το κοινό – είτε από τον πολυ-οργανίστα Chris Karrer (lead κιθάρα, βιολί, ακουστική κιθάρα, είναι και σαξοφωνίστας άσχετα αν δεν έπαιξε!) του οποίου το στυλ περισσότερο άστεγο στην Ομόνοια ίσως θύμιζε παρά μουσικό, είτε από την επιβλητική παρουσία του μπορεί-και-να-είμαι-biker Lothar Meid. Ο John Weinzierl πάλι περιορίστηκε στην rhythm κιθάρα, εκεί δηλαδή όπου ήταν πάντα ο ρόλος του, ενώ ο νεαρός ντράμερ αποδείχτηκε άξιος αντικαταστάτης του Peter Leopold (R.I.P. 8/11/2006).
Συνοπτικά η μουσική των Amon Duul II, έστω κι αν στην αρχή του κάθε «τραγουδιού» φάνταζε άναρχη, σε έκανε προς το τέλος όχι μόνο να συνειδητοποιείς πόσο προσεκτικά δομημένη είναι, αλλά ταυτόχρονα σε έπειθε πως έβλεπες μπροστά σου ένα από τα καλύτερα rock συγκροτήματα – πέρα από γούστα, εποχές ή επικαιρότητα. Να σημειώσω για το τέλος ότι, ανάμεσα στα όσα μας έπαιξαν, ξεχώρισαν ιδιαίτερα τα “Wolf City”, “Cerberus”, “Deutsch-Nepal” και “Kanaan”, όπως βέβαια και ότι θα έβγαιναν σίγουρα και για δεύτερο encore, όπως τόσο επίμονα ζητούσε το κοινό, αν δεν είχαν τόσα τεχνικά προβλήματα.
