17 Hippies & Δάρνακες

Το δεκαμελές group των Δαρνάκων (πήραν το όνομά τους από την αρχαία φυλή της περιοχής των Σερρών, τους Νταρνάκες, μία φυλή που διακρινόταν για την έφεση στο τραγούδι και τον χορό) ανέβηκε στη σκηνή κατά τις 10:30 το βράδυ. Στα αυτιά μας απλώθηκαν ήχοι από τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, μουσικοεπαναστατικά ηχοχρώματα του Manu Chao, που φλέρταραν, για μία ώρα και παραπάνω ίσως, με το “Πειρατικό Του Κάπτεν Τζιμ”, το “Γλέντι” της Μαρίας Πολυδούρη, την εισαγωγή ενός κομματιού των Tool, τις ταραντέλλες της Κάτω Ιταλίας, κάποια σκοτεινά ποιήματα και ποικίλα «πειραγμένα» παραδοσιακά και ρεμπέτικα κομμάτια. Το κοινό, ενθουσιασμένο από αυτή τη λίαν ζωντανή κι ευδιάθετη μπάντα, χειροκροτούσε με δύναμη και έδειχνε να απολαμβάνει αν μη τι άλλο τη μίξη της κιθάρας, του κλαρίνου, του φλάουτου, του τρομπονιού, των ντραμς, του μπάσου και άλλων ποικίλων οργάνων, με τις θαυμάσιες φωνές των παιδιών (Φώτης Δούσσης και Λίνα “Gypsy” - Marie Antoinette).

Μετά την πολύ κεφάτη παρουσία της θεσσαλονικιώτικης παρέας, εμφανίστηκαν οι 17 Hippies, οι οποίοι ως γνωστόν δεν είναι 17 αλλά 13 μουσικοί. Οι ίδιοι δεκατέσσερα χρόνια στον δρόμο ξεκίνησαν δίνοντας unplugged συναυλίες και σήμερα, μετά από ποικίλες μουσικές διατάξεις, ακούγονται καλύτεροι και πιο δεμένοι από ποτέ. Έπαιξαν κομμάτια από το σύνολο της δουλειάς τους (6 albums και 1 live αν δεν απατώμαι), με σπουδαίες στιγμές τις ερμηνείες των “Frau Von Ungefδhr”, “Ifni Ifni”, “Was Bleibt”, “Hotel Cazane”, “Karsilamas” και “Mad Bad Cut”. Ο ήχος τους αποτελεί ένα ιδανικό «πάντρεμα» της βερολινέζικης μουσικής παράδοσης με τους ήχους του γαλλικού chanson, της Ανατολικής Ευρώπης και της Αμερικής, ενώ στα αυτιά μου αποτελούν μία μεταμορντένα τσιγγάνικη μπάντα που στήνει πολύχρωμες ακουστικές αυτοσχέδιες γιορτές. Αυτό τουλάχιστον εξέλαβα μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, που χειροκροτούσε ασταμάτητα και χόρευε ανέμελα. Μετά από δύο encores, η μπάντα κατέβηκε κάτω και μας ζήτησε να μείνουμε για λίγο καθιστοί μέχρι να δώσουν πάλι το σήμα για δυνατά vibes οπλισμένα από βιολιά, τρομπέτες, ακορντεόν, τσέλο, κλαρίνα, γιουκαλίλι, κιθάρες και κοντραμπάσο.

Λίγο πριν τις 2 το πρωί, πέφτει η αυλαία ενός πολύ καλού live και ενός φεστιβάλ που επανήλθε μετά από απουσία 4 χρόνων και μας χάρισε μοναδικές συναυλιακές στιγμές με ονόματα της balkan - gypsy-jazz - post punk σκηνής. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να επιβραβεύονται και να υποστηρίζονται απ’ όλους και το σίγουρο είναι ότι αναμένω με ανυπομονησία την επόμενη μουσική fiesta.