Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τους τσακώσαμε. Και φυσικά ομιλούμε για τους Bajofondo, την επιτυχημένη μουσική κολεκτίβα του εμπνευστή και βραβευμένου με Όσκαρ Gustavo Santaolalla, που βρέθηκαν τρίτη φορά ξανά στη χώρα μας (μόλις 5 μήνες μετά την τελευταία τους εμφάνιση) για μία συναυλία και τη τελετή απονομής του Χρυσού Δίσκου για το album Mar Dulce. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι, αν και η είσοδός τους στο μουσικό στερέωμα δεν έγινε με τη μορφή ενός οργανωμένου group, αλλά ως ένωση μερικών μουσικών για την προώθηση του ντεμπούτο album, γρήγορα αναπτύχθηκε εκείνη η αργεντινο-ουρουγουανή χημεία που αποτέλεσε και τη βάση του «cosmic tango» (οι ίδιοι προτιμούν αυτόν τον όρο για τη μουσική τους), η οποία τους χαρακτηρίζει και τους έκανε, εν τέλει, και αγαπητούς στην Ελλάδα.
Κάτι η κίνηση στους δρόμους προς τη Βουλιαγμένης, κάτι ο συνωστισμός γύρω και έξω από το Fuzz club, μου προμήνυαν αυτό που θα έβλεπα για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο. Όλες οι μουσικές φυλές, όλες οι ηλικίες είχαν μαζευτεί από νωρίς για να απολαύσουν την παρέα των Λατινοαμερικάνων που έχει επιδείξει, αν μη τι άλλο, το πόσο καλά γνωρίζει να «ανεβάζει» το ελληνικό κοινό με τις ισχυρές δόσεις tango, electronica, house και hip-hop. Λίγο πριν τις 10, η συναυλία ξεκίνησε με προεξέχουσα φιγoύρα εκείνη του δεξιοτέχνη βιολονίστα Javier Casalla. Tα πρώτα electro-tango beat ακούστηκαν και όλα τα μέλη του group ήταν ήδη στις θέσεις τους πλην της τραγουδίστριας-visual arts Veronica Loza, που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Το πρόγραμμα εξελίχθηκε ανάλογα με εκείνο της τελευταίας τους εμφάνισης όπου πρωτοστάτησαν οι μεγάλες επιτυχίες “Monseratt”, “Mi Corazon”, “Perfume”, “El Sonido De la Milonga”, “Los Tangueros”, αλλά και των πρόσφατων “Grand Guignol”, “Pa’Bailar”, “El Mareo”, “Ya No Duele”. Η παρέα των Bajofondo για άλλη μια φορά συνεπήρε το ελληνικό κοινό, που δεν σταμάτησε να χειροκροτεί, να χορεύει, να ζητάει κομμάτια και να φωτογραφίζει με το κινητό κάθε στιγμή του live.
 H συναυλία διήρκησε περίπου δύο ώρες με δύο encore που αποθέωσαν κυριολεκτικά τη μπάντα. Παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις (πολύ μικρές για να είμαι ειλικρινής) ως προς την προσέλευση του κόσμου (ένεκα και του διόλου ευκαταφρόνητου εισιτηρίου των 40 ευρώ), η διάθεση του κοινού, αλλά και των μουσικών, δεν άφησε κανένα περιθώριο για γκρίνια ή στενόχωρα σχόλια. Όλοι ήταν εκεί και περνούσαν φανταστικά. Μάλιστα ο Gustavo Santaolalla δεν σταμάτησε να μας ευχαριστεί και να εκφράζει τον ενθουσιασμό του για το ότι βρισκόταν τόσο σύντομα ξανά στη χώρα μας. Μας αποκάλυψε ότι είμασταν η πρώτη χώρα που γινόταν χρυσός ο τελευταίος τους δίσκος, πλην της Αργεντινής και της Ουρουγουάης, κατ’ επέκταση υπάρχει μία σχέση λατρείας αναμεταξύ μας. Πέρα, όμως, από τους χρυσούς δίσκους, θέλω να πω ότι οι Bajofondo είναι ένα group που φαίνεται να μην παρασύρεται (μέχρι τώρα τουλάχιστον) από τους χυμούς της επιτυχίας. Με πολύ ψυχή, ταλέντο και απλότητα μάς παρασύρουν στον κόσμο τους και υπόσχονται νέα μουσικά ταξίδια με αναφορές στο tango και τη milonga.
|
