Rhythm King And Her Friends & Cobra Killer

Το Βερολίνο ήρθε για λίγες μέρες στην Αθήνα, και έφερε μαζί του μία μπάντα που έκανε τη δική της μικρή έκπληξη στα συναυλιακά μας δρώμενα. Οι Rhythm King And Her Friends είναι ένα γυναικείο τρίο – στη συναυλία τους ήταν δύο μόνο από τα μέλη τους – που παίζει μια κοφτερή, χορευτική post-punk ποπ, αυτό με άλλα λόγια που θα παίρναμε αν ντύναμε τις Slits με ένα περισσότερο σύγχρονο ένδυμα, που θα είχε επάνω του στολίδια από το electroclash ιδίωμα και την electronica. Η εμφάνισή τους δεν περιοριζόταν σε προηχογραφημένα μέρη και συμπληρωνόταν, ευτυχώς, από κιθάρα και μπάσο κάποιες φορές, στοιχεία που τόνιζαν το live της υπόθεσης. Εκεί όμως που βρισκόταν το ζουμί της μπάντας ήταν στους στίχους που μιλούσαν με εμμονή για επανάσταση, πολιτική και σεξουαλική κυρίως και έφερναν έναν ευωδιαστό αέρα από τα ‘80ς. Έπαιξαν κομμάτια από το άλμπουμ τους “I Am Disco”, μεγαλύτερη εντύπωση δε μας έκανε ένα στο οποίο η τραγουδίστρια διηγούταν το πώς διάβαζε ένα βιβλίο του Λένιν στο λεωφορείο και την οδήγησε σε σκέψεις, θυμίζοντάς μας το “Day In The Life” των Beatles σαν ιδέα, ενώ εξαιρετικά γραφικά προβάλλονταν στον τοίχο πίσω τους. Πολύ θετική εντύπωση μας άφησαν εν ολίγοις και θα τις ψάξουμε ακόμη περισσότερο από ένα δωδεκάιντσο στη δισκοθήκη μας με ρεμίξ από τις Buffalo Daughter και Ladytron.

Τέλος να αναφέρουμε και την αθάνατη ελληνική παρουσία μπροστά μας, δύο τύπους που τις έβριζαν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με αποκορύφωμα το “Fuck Off And Die” στο τέλος της. Αυτό που εισέπραξαν ήταν ένα ποτό στη μούρη από το ένα μισό του γκρουπ και την κατακραυγή του κόσμου για τη συμπεριφορά τους, κυρίως από μέλη της λεσβιακής κοινότητας της πόλης που ήταν δυναμικά παρούσα. Δεν ήξεραν με ποιους / ποιες τα έβαζαν, δεν ρώταγαν τουλάχιστον;

Μάνος Μπούρας

Γνωρίζοντας εξ’ αρχής το concept μιας τυπικής συναυλίας των Cobra Killer δεν ξαφνιάστηκα σε καμία περίπτωση με την κονσέρβα που μας σερβιρίστηκε. Το γυναικείο δίδυμο έδωσε ένα karaoke show, λούστηκε με κρασί, ήπιε λίγο απ’ αυτό, πήδηξε στο κοινό και ουσιαστικά δεν έδωσε λόγο ύπαρξης το βράδυ της Παρασκευής.

Μπορεί το “76/77” να είναι ένα ενδιαφέρον cd, αλλά στις ζωντανές εμφανίσεις τους οι Gina D’Orio και Annika Line Trost δείχνουν φανερά επιτηδευμένες στο να εμφανιστούν «άγρια θηλυκά» και λειτουργούν ουσιαστικά σαν απλές γραφικές φιγούρες-φωνές πάνω σε προηχογραφημένα τραγούδια.

Το μοναδικό συν της υπόθεσης ήταν ο μεγάλος σε όγκο κόσμος που γέμισε το Bios για να παρακολουθήσει τα δύο συγκροτήματα από τη Γερμανία. Δεν ξέρω αν απογοητεύτηκε από την εμφάνιση των Cobra Killer αλλά εγώ πρέπει να σημειώσω ότι έφυγα για πρώτη φορά από μια συναυλία πολύ πριν αυτή τελειώσει και όχι για κάποιο ανώτερο λόγο…

Γιώργος Γεωργούσης