Μετά το απαιτούμενο english breakfast, καθυστερημένη αρχή με Instant Agony (την ερχόμενη εβδομάδα θα έχουμε συνέντευξη) στην Arena και μετά Ballroom για Undead, το συγκρότημα του Bobby Steele από τους Misfits. Παίζουν ένα πολύ καλό μίγμα rock 'n' roll punk με κάποιες δόσεις psychobilly εδώ κι εκεί (επίσης αναμένεται συνέντευξη).
Στην Olympia, μπροστά σε μικρό κοινό, παίζουν τώρα οι Glueball, 4μελές speed/skate punk σχήμα. Πάλι πίσω στην Arena για τους Virus, όπου συγκρότημα και κοινό έχουν κοινές απόψεις περί κλασικής πανκ κόμμωσης (βλέπε λοφία), σε αντίθεση με την μπάντα και το κοινό στο Ballroom, όπου παίζουν οι Templars. Οι Virus ξεκίνησαν το ΄98 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, και η τελευταία τους δισκογραφική κυκλοφορία (2002) είναι το "Nowhere to Hide" (www.viruspunks.com.) Οι Templars, Oi/skin (λεπτομέρεια: με μαύρο ντράμερ) ξεκίνησαν το ΄91 στην ΝΥ, κι έχουν πολλές κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους (www.thetemplars.com).Επιστροφή στην Arena για τους NY Relix, με πρών μέλη των Casualties, Undead, Krays και Banner of Hope, να παίζουν μελωδικό πανκ ροκ.
Στο δρόμο για το Ballroom συναντάμε τον Bobby Steele που πολύ ευγενικά συμφωνεί να μας μιλήσει, παρ'ότι έξω παίζει ένα από τα αγαπημένα του συγκροτήματα, οι Vibrators. Μπάντα του '76, έπαιξε με τους Sex Pistols στο 100 Club, με τους Stranglers, τον Iggy Pop, ένα από τα παλιά, "κλασικά" γκρουπ της σκηνής. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας με τον Steele πεταγόμαστε όμως για να τους δούμε τουλάχιστον να παίζουν το κλασικό τους Baby Baby (www.thevibrators.com).
Στην Arena τώρα παίζουν οι Deadline, ανερχόμενο αγγλικό streetpunk γκρουπ, με γυναικεία φωνητικά και μέλη που παίζουν και σε άλλες μπάντες (Knuckledust, Business, Wariors, Argy Bargy). 
Ακολουθούν οι Bus Station Loonies, με κωμικές εκτελέσεις συνοδευόμενες ενίοτε από kazoo, οι Demob, με καλά πανκ anthems όπως το No Room ForYou (και διασκευή του God Save the Queen και του White Riot), οι Gonads (του αποκαλούμενου νονού του Oi, Garry Bushell) και ο TV Smith των Adverts. Ο TV Smith είναι ένας (ο μοναδικός ίσως;) πανκ τροβαδούρος που παίζει με μοναδική συνοδεία την κιθάρα του, τόσο εκτελέσεις τραγουδιών των Adverts, όπως "No time to be 21", "New Church" και "Garry Gilmore's Eyes", όσο και τραγούδια από την σόλο καριέρα του.
Σε ένα αδιάκοπο πηγαιν'έλα, βλέπουμε λίγο από τους Skeptix (αδιάφοροι), αλλά και τους US Bombs του Duane Peters. Ξεκίνησαν στο LA το '78, έκαναν περιοδεία με τους Rancid και τους NOFX πριν ένα μήνα, και ηχογραφούν καινούριο άλμπουμ τον Οκτώβρη.
Ο Duane Peters, πρωταθλητής του skateboard, θεωρείται "υπεύθυνος" για το fusion μουσικής και skateboarding, παίζει επίσης στους Hunns και έχει τη δική του δισκογραφική εταιρία, την DisasterRecords. (www.yami.com/punkrock/bands/bombs)
Σειρά έχουν οι Peter and the Test Tube Babies (θα έχουμε επίσης συνέντευξη μετά το τέλος των reviews), πάντα δημοφιλείς στο κοινό, και οι UK Subs του Charlie Harper (που γιορτάζουν την 25η επέτειό τους φέτος και απ' ό,τι ξέρω έπαιξαν πέρυσι στο Αν κλαμπ), οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν το 21ο τους άλμπουμ, Universal (www.uksubs.co.uk.).
Στην Olympia παράλληλα, παίζουν οι Freebase, νεαρή 5μελής ska/reggae πανκ μπάντα με σαξόφωνο, τρομπέτα και νεαρό κοινό, και οι Knuckledust επίσης νεαρή 5μελής hardcore μπάντα. Αμέσως μετά, στην ίδια σκηνή, οι Assert με φοβερή ενέργεια, και άλλη μια φορά για το φεστιβάλ, διασκευή του Ace of Spades. Μετά τους Assert βγαίνουν (άγνωστο γιατί), αντί για τους Σουηδούς Da Skywalkers, οι ροκενρολίζοντες Uncle Fester, και οι αδιάφοροι για μένα pop punk Vanilla Pod. (www.vanillapod.freeserve.co.uk). Σειρά τώρα για τους Jesse James, 6αμελές ska/pop/punk γρουπ, ή punk soul όπως αυτοαποκαλούνται, με σαξόφωνο, τρομπέτα και τρομπόνι και όλη την πιτσιρικαρία να χορεύει (www.jessejames.co.uk).
Απομένουν τώρα οι 3 headliners, τα πιο μεγάλα ονόματα της βραδιάς και διαλέγουμε αυτούς που δεν έχουμε ξαναδεί, Down By Law, DRI και Suicidal Τendencies (τελικά χάνουμε το περισσότερο μέρος από τους DRI γιατί μιλάμε με τον Dave Smalley των Down By Law). Τους Down By Law θα τους κατέτασα στη σχολή των Bad Religion -παίζουν ένα ενθουσιώδες και ενεργητικό σετ με τραγούδια από παλιά και νέα άλμπουμ, όπως Last Brigade, I'm gonna be (500 miles), διασκευή του κομματιού των Proclaimers (!), Gruesome Garry, Nothing good on the radio. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν ένα best of dbl άλμπουμ (περισσότερα για το γκρουπ στη συνέντευξή τους).
Και, ναι, επιτέλους, το συγκρότημα της βραδιάς για μένα, που περίμενα χρόνια για να δω (μια εμφάνισή τους στο Reading πριν από 2-3 χρόνια είχε ακυρωθεί λόγω πνευμονίας του Muir), ποιοι άλλοι, οι Suicidal Τendencies.
Με νέα μέλη στη σύνθεσή τους, όπως τον 19χρονο ντράμερ Ron Brunner Jr και τον 17χρονο (!) αδερφό του Steve Brunner (που ξεκίνησε να παίζει μπάσο τεσσάρων χρονών, πιστέψτε με, φαίνεται!), ανεβαίνουν στη σκηνή για να ξεκινήσουν καταιγιστικά με το αγαπημένο κομμάτι από το άλμπουμ του ΄90, Lights-Camera-Revolution, You can't bring me down. 
Στη διάρκεια της μιάμισης ώρας που έπαιξαν, με αποζημιώνουν για την πολύχρονη αναμονή με κομμάτια από το πρώτο (!) τους (ομώνυμο) άλμπουμ, (όπως το Institutionalised) μέχρι το τελευταίο Free your soul and save my mind (όπως το Straight from the Heart).
Δεν έχει σημασία τι παίζουν (για την ιστορία, Possessed to skate, Suicidal Politics, Send me your money, I saw your mommy, We are family, Lovely, μερικοί από τους τίτλους που θυμάμαι), σημασία είναι ότι παίζουν πολύ καλά, με πάθος ο Mike Muir μιλάει συνέχεια στο κοινό του ανάμεσα στα τραγούδια και το ξεσηκώνει σε ασταμάτητο σινγκαλονγκ. 
Στη συνέντευξη που μας έδωσαν αργότερα, ο Muir αφήνει να φανεί η δυσαρέσκειά του με τους promoters (και από την Ελλάδα όπως είπε) που τάζουν λαγούς με πετραχείλια αλλά δεν οργανώνουν τη συναυλία. Σε email αργότερα είπαν πως θα έρθουν στην Ελλάδα μετά την κυκλοφορία του καινούριου τους δίσκου. Το ελπίζω γιατί είναι συγκρότημα που πολλοί περιμένουν να δουν, και σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Μετά την συναυλία, ο Muir μπαίνει στην αρένα οπού τον περιμένουν ένα σωρό φαν και για καμμιά ώρα περίπου μιλάει και βγάζει φωτογραφίες μαζί τους, κάτι που φαντάζομαι πολύ το εκτιμούν, και είναι και ένα από τα καλά αυτού του φεστιβάλ, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα πιο εμπορικά, όπως Reading κλπ. όπου οι "σταρ" είναι απλησίαστοι.
3 το πρωί, ώρα για ύπνο γιατί αύριο ξεκινάμε από τη 1!
