Ήρθαν στη χώρα μας από τη μακρινή Νορβηγία. Εκεί όπου ο ήλιος κάνει ολόκληρους μήνες να εμφανιστεί, εκεί όπου το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα, εκεί όπου το κρύο είναι δυνατό ακόμα και το καλοκαίρι... Κι όμως, αυτοί οι βόρειοι και φαινομενικά ψυχροί και απρόσιτοι άνθρωποι, τη βραδιά της συναυλίας με τη μουσική τους και με την όλη τους σκηνική παρουσία μας άνοιξαν μια αγκαλιά γεμάτη αισθήματα. Τόσα αισθήματα, ώστε κι εμείς οι μεσόγειοι που φημιζόμαστε γι' αυτά, μείναμε πραγματικά έκπληκτοι...
Οι δύο εμφανίσεις των Madrugada στις 13 και 14 Οκτωβρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα ήταν αρκετές για να φορέσουν τα γυαλιά σε όλους εκείνους που τους ήθελαν να είναι ένα ασήμαντο μικρό γκρουπάκι από τη Νορβηγία που το μόνο που έχει πετύχει είναι να αντιγράφει καταξιωμένα ονόματα. Σύμφωνοι, οι Madrugada μπορεί να είναι πρωτοεμφανιζόμενοι - για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα - μπορεί να έχουν στο ενεργητικό τους ένα μόνο album και μπορεί να έχουν τις δικές τους επιρροές από μεγάλους καλλιτέχνες, όπως άλλωστε έχει κάθε γκρουπ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσε να ειπωθεί πως η μουσική τους είναι απλά και μόνο προσπάθεια για αντιγραφή. Αν μη τι άλλο, οι Madrugada έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν τη δική τους ταυτότητα, το δικό τους προσωπικό ήχο, έναν ήχο από ανάμεικτα συναισθήματα θλίψης, μελαγχολίας, εγκατάλειψης, νοσταλγίας...
Το βασικό σκελετό της συναυλίας αποτέλεσαν κατά βάση κομμάτια από το πρώτο τους και μοναδικό album "Industrial Silence", το οποίο κατάφερε όχι μόνο να ανέβει στο no1 του νορβηγικού chart, αλλά και να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη, να αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές του ευρωπαϊκού τύπου και την αγάπη του πολυάριθμου πλέον κοινού τους. Το "Industrial Silence" ακούστηκε σχεδόν ολόκληρο, αφού παίχτηκαν τα 10 από τα 13 συνολικά κομμάτια που απαριθμεί το album! (Τα salt, Belladona, Beautyproof, Vocal, Terraplane, electric, higher, norwegian hammerworks corp., strange colour blue, this old house... δεν παίξανε τελικά τα sirens, quite emotional, καθώς και το shine -παρόλο που σε κάθε encore ακουγόταν το κοινό να φωνάζει το όνομά του...-) Δεν έλειψαν όμως και κάποια κομμάτια από τις προηγούμενες δουλειές του group (των δύο επτάιντσων Eps τους) καθώς και από την τελευταία δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζουν.
Ο Sivert Hoyem, τραγουδιστής του group, έκλεψε πραγματικά την παράσταση με τις εκπληκτικές φωνητικές του ικανότητες, την εκφραστική του δύναμη, τη γενικότερη παρουσία του πάνω στη σκηνή, τη συναισθηματική του φόρτιση που έγινε εύκολα αντιληπτή και τη συνεχή επικοινωνία του με το κοινό, που δεν έλειψε ούτε στιγμή. Είναι φοβερό το πως ο Sivert τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή, το πόσο νιώθει τα τραγούδια, που βγαίνουν πραγματικά από μέσα του... Και είναι επίσης φοβερό το πως τα 4 αυτά παιδιά από τη Νορβηγία χρησιμοποιώντας απλούστατους ήχους καταφέρνουν και συνθέτουν αυτές τις μαγευτικές μελωδίες... Ο Robert Buras (κιθάρες) και ο Jon Lauvland Pettersen (τύμπανα) -και ας μου επιτραπεί να μιλήσω για τα δύο αυτά όργανα για τα οποία έχω τουλάχιστον τις στοιχειώδεις γνώσεις- έπαιζαν ό,τι πιο απλό. Οι συγχορδίες της κιθάρας που χρησιμοποιήθηκαν (απ' ό,τι μπόρεσα να διακρίνω αφού ο Robert έπαιζε σε απόσταση μόλις ενός μέτρου μπροστά μου) ήταν οι στοιχειώδεις, οι βασικές συγχορδίες της κιθάρας και οι ρυθμοί του Jon οι πιο συνηθισμένοι. Κι όμως το συνολικό αποτέλεσμα που έβγαινε (μαζί με το μπάσο του Frode και την εκπληκτική φωνή του Sivert) ήταν ικανό να μας καθηλώσει όλους...
Η έναρξη της συναυλίας έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι Madrugada κατάφεραν να μας κατακτήσουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παρουσίας τους στη σκηνή αφήνοντας διάχυτες τις εκπληκτικές μελωδίες του "salt" να μας συνεπάρουν. Η εξέλιξη της συναυλίας πήρε μια εξίσου συναρπαστική πορεία, ώσπου, λίγο πριν το πρώτο τους encore, ακούστηκε το "Norwegian hammerworks corp.". Η live εκτέλεση του κομματιού διέφερε κατά πολύ από την αντίστοιχη album version, στο δεύτερο κυρίως μέρος του, από στιχουργικής άποψης. Ήταν όμως μία εξίσου καλή εκτέλεση που η δυναμική φωνή του Sivert την έκανε ακόμη καλύτερη.
Ωστόσο, από τη γενική αυτή εκπληκτική εικόνα που μας έδωσαν οι Madrugada δεν έλειψαν και οι μικρές αποτυχίες ή μάλλον ατέλειες της γενικής τους παρουσίας, όπως αυτή στην εισαγωγή του "this old house", όπου διακρίναμε μια δυσκολία συγχρονισμού του Robert (που τώρα επιβαρυνόταν και με το παίξιμο της κατά τα άλλα μελωδικότατης φυσαρμόνικας) με τον Sivert κατά τη μετάβαση από τη μικρή ήρεμη εισαγωγή του κομματιού στο κυρίως μέρος (και κατά την οποία παρατηρούσα το manager του συγκροτήματος δίπλα μου ακριβώς που είχε πέσει κάτω και χτυπιόταν απ'τα γέλια!). Αυτό δε στάθηκε όμως εμπόδιο στο να απολαύσουμε τη συνέχεια του τραγουδιού σε μία αριστουργηματική κατά τα άλλα εκτέλεση που μας συγκίνησε όλους (δίκαια το "this old house" κατατάσσεται απ'το κοινό τους ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια του δίσκου). Ας αναλογιστούμε επίσης το ότι το κομμάτι αυτό ήταν εκτός Playlist αρχικά, δεν είχαν σκοπό να το παίξουν, δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένοι οπότε δικαιολογείται η μικρή αυτή ατέλεια (η οποία άλλωστε δεν έγινε αντιληπτή απ'το ευρύτερο κοινό τους, οπότε δεν τρέχει και τίποτα...)
Το αποκορύφωμα ήρθε με το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας, όπου ο Sivert έβγαλε την μπλούζα του και ξέσπασε σε κραυγές με μια ανεπανάληπτη σκηνική παρουσία. (υπήρχαν στιγμές όπου έβλεπες το χέρι του Sivert να εισχωρεί στο παντελόνι του...!?!!? - εμείς όμως δεν εκπλαγήκαμε καθόλου από κινήσεις τέτοιου είδους και το παίξαμε αδιάφοροι, διατηρώντας την ψυχραιμία μας…-)
Η παρουσία των Madrugada στη σκηνή διήρκεσε μιάμιση περίπου ώρα με τρία συνολικά encore. Και ίσως να την παρέτειναν κι άλλο αν είχαν τη δυνατότητα και τα χρονικά περιθώρια... Δυστυχώς όμως ο ΜΥΛΟΣ είχε προγραμματισμένο party για τις 1:00 (και φυσικά τους διοργανωτές δεν τους ενδιέφερε καθόλου αν οι Madrugada θα προλάβαιναν να διαμορφώσουν μια συναυλία όπως αυτοί την ήθελαν). Όπως και να χει, η μιάμιση αυτή ώρα ήταν υπεραρκετή για να μας αφήσει από το συγκρότημα τις καλύτερες εντυπώσεις και να εγκαταλείψουμε το ΜΥΛΟ με μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας, νοσταλγίας, θλίψης αλλά και πολλής ενεργητικότητας που απέρρεε κυρίως από τραγούδια εκτός του "Industrial Silence".