Αλκίνοος Ιωαννίδης, Κλαυδία και Αλεξάνδρα Σιετή στα μετόπισθεν, με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου να θέτει τους κατάλληλους όρους, ενός ικανοποιητικό πλάνου για την εμφάνιση του Διονύση Σαββόπουλου στη σκηνή του Rockwave.
«Επαρκής». Ας μη γελιόμαστε, αυτή η διαπίστωση που άκουσα από έτερο παρευρισκόμενο μετά το πέρας της εμφάνισης του Διονύση Σαββόπουλου στο Terra Vibe, είναι η πλέον ακριβής. Κι αν μη τι άλλο, αυτή η ικανοποιητική δίωρη (και βάλε) εμφάνιση επάνω στη σκηνή της Μαλακάσας, στήθηκε χωρίς κλεψιές και προχειρότητες, με ασφαλή «ευρήματα» και στόχευση στον προαποφασισμένο σεβασμό των εκδρομέων προς το πρόσωπο του Νιόνιου.
H Αλεξάνδρα Σιετή με την μπάντα της ήταν το opening act, με αρκετά δικά της μέχρις ότου να καταλήξει στο “Piece Of My Heart”, με τον τρόπο της Joplin κι όχι της Erma Franklin. Αυτό κομίζει η Σιετή, ένα soulful/ funk/ blues pop και rock ρεπερτόριο, μεταξύ Joss Stone και Beth Hart. Κι ήταν κι ένας εύσχημος τρόπος σύνδεσης με τη συνέχεια, διότι ο μπασίστας Γιώτης Κιουρτσόγλου φρόντισε να ενορχηστρώσει το σαββοπουλικό πλαίσιο με γνώμονα την Rockwave περίσταση, αλλά και το Woodstock-ικό κομμάτι της αφήγησης.
Γύρω στις 21.40, «Άγγελος Εξάγγελος» μας ήρθε επί σκηνής, η μπάντα των Δημήτρη Αγαθού (τρομπέτα), Μαξίμου Δράκου (πιάνο, πλήκτρα), Καλλίστρατου Δρακόπουλου (τύμπανα), Αποστόλη Καλογιάννη (τρομπέτα), Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο), Γιώργου Μακρή (γκάιντα), Σάκη Ντοβόλη (τραγούδι, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα) και Θοδωρή Σούκερα (τρομπόνι) έλαβε θέσεις, μαζί με τις Σιετή και Κλαυδία στα φωνητικά. Ο Σαββόπουλος ακολούθησε, έπιασε ένα ψηλό στασίδι -που λίγο αργότερα θα αντικαθίστατο από μια κανονική και βολική καρέκλα, ώστε να χαριτολογήσει για την άβολη αρχική επιλογή με το «νόμιζα πως ήμουν ακόμη νέος». Με τις δυνάμεις που έχει πια στη φωνή του, θα έπιανε με την αρωγή της παρέας, μπόλικα από αυτά που περιμέναμε.
«Μαύρη Θάλασσα», «Μπάλλος», «Δημοσθένους Λέξις», «Σα ρεμπέτικο παλιό», «Θαλασσογραφία», «Μικρός Μονομάχος», “Hallelujah” του Cohen, «Το Χειμώνα ετούτο», αλλά και “Cry Baby” από τη Σιετή, και κάπου εκεί ανάμεσα, η θύμηση για την προβολή του “Woodstock” στην Αθήνα, και τα ευτράπελα αυτής, όπως τα θυμάται -από τη σκοπιά του- ο Σαββόπουλος. Το πως βρέθηκε στο Rodeo της Χέυδεν, ο σκηνοθέτης του φιλμ Michael Wadleigh, να τον παρακολουθεί με τα Μπουρμπούλια λίγο πριν το φινάλε του 1970, ήταν το επιπλέον της αιτιολόγησης, ώστε η σύνδεση να αποτυπωθεί στη ροκάδικη ενορχήστρωση του Κιουρτσόγλου, που επέλεξε τις «δεύτερες» μέσα στα χρόνια versions των κομματιών. Με αυτόν τον τρόπο, και χώρο έδωσε στις φωνές των Ντοβόλη και Δράκου για να εξυπηρετήσουν το σχέδιο, αλλά και για να χαρίσουν ανάσες στο Σαββόπουλο. Τα κορίτσια έπραξαν το ίδιο, υποκαθιστώντας τον, άλλοτε με βιασύνη, υπερβολές και μπερδέματα, κι άλλοτε πατώντας σωστά και στοιβαρά. Αξίζει να ομολογηθεί το εξής. Ενώ πολλοί φοβόντουσαν -μεταξύ αυτών κι εγώ- πως η περίπτωση της Κλαυδίας, προέκυψε λόγω συγκυρίας, λησμόνησαν να παρατηρήσουν πως κι εκείνη (μόλις στα 17 της), όπως κι η Σιετή, πλαισίωσαν το Σαββόπουλο στο αφιέρωμα που είχε κάνει στο Woodstock προ μερικών ετών. Επομένως, τίποτε το παράταιρο στην «Αστερομάτα» που ακούσαμε, στο κάτω-κάτω περισσότερο κούμπωσε αυτό, απ’ ότι το “I Put A Spell On You” που η ίδια ερμήνευσε. «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη», διγλωσσία στο «Έρχεται Βροχή, Έρχεται Μπόρα», και “With A Little Help From My Friends” ως φινάλε πρώτου μέρους.
Έπειτα από το μικρό διάλειμμα, κι αφού είχαμε συζητήσει για τους φωτισμούς των Περικλή Μαθιέλη και Φίλιππου Τρέπα, ως ουσιαστικό στοιχείο της όλης σκηνοθεσίας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανέβηκε στη σκηνή, για να πάρει τα εύσημα, να ανταποδώσει με σεβασμό, και να συμπράξει στο «Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση» (το “Once In A Lifetime” των Talking Heads), στο «Κιλελέρ» αλλά και στο «Ζεϊμπέκικο», ως ουσιαστικά επικεφαλής. Χοροστάτησε έκτοτε ο Ιωαννίδης, σα να γέμιζε αβίαστα τα όποια κενά και τις αναποδιές συγχρονισμού. Συνεκτικά ξεχωριστός για την εν λόγω παρέα, κάθε άλλο πάρε ουρανοκατέβατος guest απεδείχθη. Ίσως τελικά, αυτό(ς) να ήταν που έλειψε. Με δεδομένη την απροπονησιά του Νιόνου και τις περιορισμένες πια δυνατότητες του από μικροφώνου, η ροή του δεύτερου μέρους είχε λιγότερα σκαμπανεβάσματα, απ’ ότι η πορεία πριν τη διακοπή.
«Εμείς του ’60 οι εκδρομείς»,«Σαν τον Καραγκιόζη», «Ας κρατήσουν οι χοροί», φινάλε/encore εκ νέου με Beatles και “Hey Jude”. Ο Σαββόπουλος μας αποχαιρέτησε με το «Να’μαστε καλά, να ανταμώνουμε». Όσο απλό κι αυτονόητο κι αν ακούγεται, τελικά το να συνεχίζεις να βρίσκεσαι, το να το ψιθυρίζεις στον εαυτό σου και να το υπενθυμίζεις στους συνδαιτυμόνες, δεν είναι μικρό πράγμα. Αυτό κρατήσαμε για τα μπαγκάζια της επιστροφής. Την υπόσχεση του «εις το επανιδείν».
Υγ. Αν και νιώθω πως περιττεύει, στη μια περίπτωση που μπορεί να πιάσει πια τόπο το παρόν υστερόγραφο, είναι επιτακτικό να βρεθεί μια λύση για το ζήτημα της στάθμευσης, ακόμη κι αν το Terra Vibe μοιάζει συνολικά παραμελημένο. Τώρα, την ιστορία στο bar, με τα δυσλειτουργικά pos για τις μάρκες, το εξ΄ ουρανού χειρόγραφο «Μόνο μετρητά», και τα ανεπαρκή προϊόντα, μόνο ως ατυχές περιστατικό θέλω να το εκλάβω.
