Είναι γνωστό ότι τις τιμάνε τις ελληνικές τους εμφανίσεις οι Septicflesh, όσες δάφνες κι αν δρέπουν στο εξωτερικό. Αυτό ακριβώς έκαναν και το Σάββατο, σε ένα μεσοδιάστημα μεταξύ της περιοδείας τους στην Ευρώπη (που τελείωσε) και στη βόρεια Αμερική (που αρχίζει, 22 Φεβρουαρίου στο Regent του Λος Άντζελες). Αλλά και το αθηναϊκό κοινό τους τίμησε δεόντως, γεμίζοντας το Piraeus 117 Academy παρά το τριήμερο και την έξοδο των εκδρομέων της Καθαράς Δευτέρας.
Οι Scar Of The Sun δεν έκρυψαν τη χαρά τους για το πολυπληθές κοινό που αντίκρισαν βγαίνοντας στη σκηνή στις 20.30 –ακριβώς στην ώρα τους. Αλλά και ο κόσμος έκατσε να παρακολουθήσει με προσοχή την εγχώρια μπάντα, που φαίνεται να έχει πάρει για τα καλά μπροστά και πάλι, μετά την πενταετία την οποία χρειάστηκε για να φτάσει στο 2ο της άλμπουμ In Flood (2016): για του λόγου το αληθές, ακούσαμε και καινούριο υλικό στο Piraeus 117 Academy (ένα κομμάτι με τίτλο "Inertia"). Αν και σε κάποια σημεία o επικοινωνιακός τραγουδιστής τους Λευτέρης Νίκας ήχησε επίπεδος (ειδικά στο "Gravity", από το ντεμπούτο A Series Οf Unfortunate Concurrencies), ήταν ένα τίμιο support set, που ξεχώρισε για τις ωραίες κιθάρες και τα φανταστικά για τους θεατές φώτα, μέσα στα οποία «χάνονταν» τα μέλη της μπάντας.
Οι Slayerking, πάλι, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο –και η χριστιανική αναφορά στοχευμένη, αφού εμφανίστηκαν κάτω από έναν τεράστιο σταυρό. Το δικό τους set ήταν πιο «θεατρικό» (πιο κοντά δηλαδή σε παράσταση), χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει βέβαια ότι υστέρησε το μουσικό σκέλος. Ο ιδρυτής τους Ευθύμης Καραδήμος (με το δοξασμένο Nightfall παρελθόν) μαγνήτισε το βλέμμα μας στην άκρη δεξιά ως frontman και μπασίστας χάρη στο κατάμαυρο καπέλο με την καλύπτρα, που όχι μόνο δεν μας άφησε να δούμε καθόλου το πρόσωπό του, μα τον μετέτρεπε και σε σκοτεινό ιερέα, υπεύθυνο για την τελετή την οποία βλέπαμε. Στην άλλη άκρη, ο Κώστας Κυριακόπουλος συνεισέφερε ασύλληπτες κιθαριές, ενώ όλοι θαυμάσαμε τις μαυροντυμένες χορεύτριες που ήρθαν επί σκηνής για το "Black Mother Οf Τhe Lord Οf Light", δίνοντας πραγματικά ξεχωριστό τόνο. Για πότε πέρασαν 45 λεπτά, κανείς μας δεν το κατάλαβε. Και σημειώστε ότι σε περιπτώσεις άλλων support, τέτοιοι χρόνοι είναι απαγορευτικοί.
Ακριβώς στην ώρα τους φάνηκαν και οι Septicflesh –να τονιστεί, γιατί σε άλλες διοργανώσεις η ταλαιπωρία λόγω της μη τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων τείνει να γίνει μάστιγα– τους οποίους ο κόσμος υποδέχτηκε με κραυγές ενθουσιασμού και με μια θάλασσα χεριών να σηκώνεται ψηλά, σχηματίζοντας devil's horns. Δεν μπορούσε να υπάρχει καλύτερο «καλώς ορίσατε», η δε μπάντα απάντησε με το "Portrait Of A Headless Man" από το πρόσφατο (και εξαιρετικό) άλμπουμ Codex Omega, σε μια εκτέλεση που έδειξε με το καλημέρα την αρτιότητα της σκηνικής τους επίδοσης, αλλά και τον θαυμάσιο ήχο που θα απολαμβάναμε στο Piraeus 117 Academy καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Δεν έχω καταφέρει πάντως να συμβιβαστώ με τον τρόπο που αγαπά να εκδηλώνεται ο Σπύρος "Seth" Αντωνίου στις συναυλίες των Septicflesh. Βρίσκω δηλαδή ενοχλητικά όλα αυτά τα συνεχή, ασταμάτητα «πάμε Αθήνα», «θα μετρήσω ως το 3, Αθήνα», ενώ ατάκες τύπου «θέλουμε τη φλόγα σας» ή «νιώστε στην καρδιά σας το κρεσέντο της ορχήστρας» αποτυπώνονται πολύ ...γλυκουλίνικες και για τα γούστα μου, νομίζω όμως και για τον χαρακτήρα του metal που παίζει το συγκρότημα. Γύρω μου, υπήρχαν κι άλλοι που γελούσαν με τέτοιες από σκηνής παραινέσεις, ωστόσο την έχουν κάνει καθώς φαίνεται την ειρήνη τους με εκείνες.
Και πώς να μην την κάνεις, εδώ που τα λέμε; Σε κάθε στιγμή της πυκνής συναυλίας που έδωσαν στο Piraeus 117 Academy, ο Αντωνίου καταγράφηκε ως καταιγιστικός frontman και η μπάντα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, είτε πρόσφατες κομματάρες έπαιζε ("Martyr", σε άψογη live εκτέλεση), είτε στο Sumerian Daemons του 2003 ανέτρεχε για να ανασύρει το "Virtues Of The Beast", είτε τα 10 χρόνια του οριακού Communion (2008) τιμούσε, βάζοντας φωτιά στην αρένα με "Persepolis", "Lovecraft's Death", "Communion" και βέβαια με το "Anubis", για τις ανάγκες του οποίου είδαμε και τον Σωτήρη Βαγενά πίσω από το μικρόφωνο.
Δεν έχουμε πολλές μπάντες διεθνούς επιπέδου στην Ελλάδα, αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι, με τους Septicflesh να ανανεώνουν με τόσο βομβαρδιστικό τρόπο την πίστη μας σε εκείνους, όποια γνώμη μπορεί να έχουμε κάποιοι (λίγοι ή πολλοί) για τα «πάμε Αθήνα» και τα σχετικά, καταλήγει περιττή μεμψιμοιρία.
{youtube}YmFkzwIweVo{/youtube}
