Οι Sad Lovers and Giants αποτελούν μία από τις αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού και δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτονται την Ελλάδα. Τους έχουμε απολαύσει ξανά στο παρελθόν στο Gagarin (2009), στο 6 D.O.G.S. (2012), στο An Club (2019), στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο του Death Disco Athens Open Air Festival (2023).
Σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι είναι ένα post-punk/new wave βρετανικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Watford της Βρετανίας, διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας και επανενώθηκε το 1987 και ξανά τη δεκαετία του 2000, και κάπου θα έχουν συναντηθεί με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, την αίσθηση της ανοικτής περιπλάνησης που χτίζουν και τη μελαγχολική αισθητική της μουσικής τους με τα μελωδικά μπάσα, τις ψυχεδελικές πινελιές, τα κιθαριστικά περάσματα και τα cinematic υπνωτιστικά synths. Με αγάπη στην ποίηση και την τέχνη γενικότερα, αναγνώριση της ατελούς φύσης της ίδιας της ζωής που θεωρούν ευφυή παραδοχή, με γούστα που ρέπουν προς το goth και την μελαγχολική διάθεση, στυλ που προήλθε από τους αγαπημένους τους Cure, Simple Minds και Joy Division -κι όχι την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας τους- γοητεύουν σε κάθε περίπτωση.
Ακολουθούν είκοσι πράγματα, ωστόσο, που ίσως δεν γνωρίζεις για τους Sad Lovers and Giants.
• Το όνομα τους προήλθε τυχαία όταν ο Tristan Garel-Funk τυχαία τοποθετούσε λέξεις την μία δίπλα στην άλλη προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν συνδυασμό λέξεων που θα συμφωνούσε με το ακρωνύμιο "SLAG". Η μπάντα προηγουμένως είχε σκεφθεί το όνομα "Spitfire Parade", αλλά όταν είδε γραμμένο το "Sad Lovers & Giants" κατέληξε σε αυτό.
• Ο Garçe Allard αναφέρει ότι ανήκε σε μια μπάντα που ονομαζόταν Suspect Device στην οποία έπαιζε κιθάρα και έκανε backing vocals. Κάποτε έπαιξαν σε ένα gig στο σχολείο με τους The Traumatics που είχαν τον Tristan Garel-Funk στην κιθάρα, τον Dave Wood στο σαξόφωνο, τον Nigel Pollard στα drums και τον Steve Carter στο μπάσο. O Dave και ο Allard σύχναζαν εξάλλου στην ίδια pub, το "The Feathers" στο Rickmansworth. Οι The Traumatics ηχογράφησαν τέσσερα κομμάτια σε κάποιο στούντιο στο Luton, ο ιδιοκτήτης ξεχώρισε το "50:50" και πρότεινε να το τραγουδήσει κάποιος. Ο Dave ζήτησε από τον Tristan να πάει σε μια πρόβα και να το δοκιμάσει κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Το κοινό σημείο ήταν η punk που επέτρεπε σε όλους, ακόμα κι αν δεν ήταν καλοί μουσικοί, να κάνουν μουσική.
• Στα πρώτα χρόνια των Sad Lovers & Giants, αναφέρει ο Garçe Allard ότι δεν ήταν ο στιχουργός μέχρι που άκουσε το "A Forest" των Cure και σκέφτηκε «my God, I want to be in a band that plays songs like that». Ο πιο καθοριστικός παράγοντας στην αλλαγή της μπάντας από The Traumatics σε Sad Lovers & Giants ήταν η απόκτηση και η χρησιμοποίηση για πρώτη φορά ενός string synth.
• H πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση έγινε σε ένα παρεκκλήσι στο Watford το 1981 μπροστά σε φίλους και φοιτητές με αυτοσχέδιο εξοπλισμό και καθόλου επαγγελματικό ήχο.
• Το πρώτο τους single, το "Cle" (1981) κυκλοφόρησε από την μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Last Movement Records. Ο εξοπλισμός για την ηχογράφηση ήταν δανεικός από φίλους άλλων συγκροτημάτων της σκηνής του Watford.
• Το πρώτο τους άλμπουμ, Epic Garden Music (1982), το οποίο θεωρείται ένα από τα καλύτερα post-punk album των 80s, ηχογραφήθηκε με ένα πολύ μικρό budget σε ένα γκαράζ.
• Παρόλο που δεν απέκτησαν ποτέ μεγάλη φήμη στο Ηνωμένο Βασίλειο, απέκτησαν πιστό κοινό στην Ισπανία, την Ελλάδα και στη Γερμανία.
• To MTV δεν πρόβαλε ποτέ video clip τους, γιατί η μουσική τους θεωρήθηκε «πολύ σκοτεινή» για τη mainstream αισθητική της δεκαετίας του ’80.
• Διαλύθηκαν πριν την κυκλοφορία ενός από τα καλύτερα άλμπουμ τους, του Feeding The Flame.
• Όταν ο κιθαρίστας Tristian Garel-Funk αποχώρησε από την μπάντα το 1983 δημιούργησε τους The Snake Corps με παρόμοιο ήχο. Έτσι για κάποια χρόνια υπήρχαν δύο μπάντες με κοινή ρίζα και παρόμοιο κοινό. Λίγο αργότερα ωστόσο ο Garçe Allard άρχισε να τζαμάρει με τον Nigel και τον Cliff, έγραψαν το "Wire Lawn" και έβαλαν μια αγγελία στο Melody Maker για μουσικούς καταλήγοντας στη νέα σύνθεση της μπάντας με τον Tony McGuinness (τον αδερφό του Liam) και τον Ian Gibson στο μπάσο και αργότερα την Juliet Sainsbury στα keyboards. Δεν είχαν όνομα, είχαν, όμως, ηχογραφημένο ένα demo με τέσσερα κομμάτια που περιελάμβανε το "White Russians", το οποίο έστειλαν στην Midnight Music. Ο Nick Ralph πρότεινε απλώς να λέγονται Sad Lovers & Giants και να προχωρήσουν σε συμβόλαιο.
• Έχουν δώσει συναυλίες σε κάστρα, αρχαία θέατρα και υπόγεια clubs, από το Βερολίνο μέχρι την Αθήνα και τη Ρώμη. Ο Garçe έχει πει ότι οι πέτρινοι χώροι έχουν καλύτερη αισθητική για τη θλίψη.
• Σε πολλά τραγούδια όπως το "Things We Never Did" ακούγεται σαξόφωνο που δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική στα κομμάτια τους.
• Το "Sleep (Is For Everyone)" γράφτηκε , όπως είπε ο Garçe μέσα σε μια νύχτα, αμέσως αφού ξύπνησε από ένα έντονο όνειρο.
• Στα τέλη του 1981 ηχογράφησαν ένα session στο BBC με τον γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό John Peel, τον οποίο δεν γνώρισαν ποτέ από κοντά, αλλά υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την είσοδό τους στην indie σκηνή και πολλοί αιώνιοι fans θυμούνται ότι τους έμαθαν από τον Peel. Όταν πέθανε ο John Peel, η προσωπική του συλλογή από δίσκους έγινε διαθέσιμη on line. «Είδαμε ότι είχε άλμπουμ μας στη συλλογή του, και μάλιστα είχε κρατήσει σημειώσεις στο πλάι του εξωφύλλου για συγκεκριμένα κομμάτια μας. Τα άλμπουμ κυκλοφόρησαν μετά το session, οπότε φαντάζομαι ότι και εκείνος μας αγάπησε χάρη σε αυτό», αναφέρει ο Allard χαρακτηριστικά. Τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν τόσο καινούργια στα που δεν είχαν χρόνο να βρουν τίτλο για ένα από αυτά, γι’ αυτό και το ονόμασαν "There Was No Time".
• Οι Sad Lovers & Giants άνοιξαν τους The Sound στο Venue στο Λονδίνο μόλις πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ τους Garden Music.
• Το "Colorless Dream" ακούγεται στο Andy Warhol Diaries, στο soundtrack του ντοκιμαντέρ για τον Andy Warhol στο Netflix.
• Το 1982 κυκλοφόρησαν το "Epic Garden Music" και όπως έχουν δηλώσει έπαιξαν μπροστά σε οκτώ άτομα στο Κολέγιο του Huddersfield, έχοντας βιώσει την απόρριψη από μεγάλη μερίδα του βρετανικού μουσικού Τύπου για το νέο άλμπουμ. «Και ενώ φορτώναμε τα πράγματά μας στο βαν για το μεγάλο ταξίδι πίσω στο Watford, είπα στους άλλους: "Παιδιά, δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι ήταν στο κοινό απόψε. Αν υπάρχει έστω ένας που γίνει οπαδός μας και το πει και σε άλλους, άξιζε"».
• Ο Allard έχει συνδέσει την αίσθηση του γλυκόπικρου και ατελέσφορου που αφήνουν τα κομμάτια των Sad Lovers & Giants με το πρελούδιο του Wagner στο έργο Τριστάνος Και Ιζόλδη. Το κομμάτι ανήκει στα μέσα του 19ου αιώνα και θεωρήθηκε ριζοσπαστικό τότε, γιατί ο Wagner χρησιμοποίησε μία συγχορδία, η οποία μοιάζει να μην καταλήγει ποτέ κάπου και δημιουργεί ένα σχεδόν ακατανίκητο συναίσθημα αναμονής.
• Ο Garçe Allard συγκρίνει το ταξίδι και την πορεία των Sad Lovers & Giants με τους στίχους από ένα ποίημα του Robert Frost με τίτλο "The Road Not Taken"... «Τwo roads diverged in a wood, and I - I took the one less traveled by, and that has made all the difference».
• Στην ερώτηση πώς θα περιέγραφαν την μουσική τους ο Garçe Allard έχει απαντήσει "prog pop" και ο Tony McGuinness "existential white soul music".
Το Σάββατο 15 Νοεμβρίου οι Sad Lovers and Giants επιστρέφουν στην Αθήνα (Gagarin 205), συνοδευόμενοι από τους εκλεκτούς εκπροσώπους της νέας γενιάς του post-punk, τους Αμερικάνους Forever Grey.
Πληροφορίες συναυλίας:
Sad Lovers & Giants (UK) και Forever Grey (US)
Ζωντανά στο Gagarin 205!
Support band: Data Fragments (GR)
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025
Ώρα προσέλευσης: 21:00
Gagarin 205, Λιοσίων 205, Αθήνα
