Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Έφτασα στο Ροντέο αρκετά νωρίτερα από την έναρξη της παράστασης – θύμα για ακόμη μία φορά της ενδεδειγμένης ώρας – και είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω όλον τον κόσμο που κατέφτανε κάθε τόσο: ένα νεαρό ζευγάρι, 4 φίλοι, κατά πάσα πιθανότητα φοιτητές, ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας, η φίλη μου η Βάσω, πολλοί 30άρηδες και ακόμα πιο πολλοί 40άρηδες, ένας κλασικός ροκάς των 1960s… Άνθρωποι κάθε γενιάς, που απέδειξαν για μία ακόμα φορά ότι το καλό ελληνικό rock δεν έχει ηλικία.
Γύρω στις 11.30 ανέβηκε στη σκηνή για να ζεστάνει το κοινό ο Γιώργος Καπνίσης με την γνωστή και μη εξαιρετέα διασκευή των Αδελφών Κατσιμίχα στο “All Along The Watchtower”, για να δώσει αμέσως μετά τη σκυτάλη στον Λάκη Παπαδόπουλο και τον Γιάννη Γιοκαρίνη, οι οποίοι από νωρίς έδειξαν τις διαθέσεις τους, με πρώτο κιόλας κομμάτι τη “Γυριστρούλα”. Ακολούθησε το “Σε Ζητάω” αλλά και η “Τσικαμπούμ”, που χάρισαν στον δημιουργό της Σταμάτη Μεσημέρη, ο οποίος έφυγε την Παρασκευή το πρωί χτυπημένος από τον καρκίνο. Το βαρύ κλίμα έδωσε γρήγορα τη θέση του στο κέφι και ο Γιοκαρίνης έμεινε μόνος του να τραγουδά το “Φόρα Παρτίδα” και το “Ρέγγε Και Σαρδέλε”, ενώ όταν ο Λάκης Παπαδόπουλος ανέβηκε ξανά στη σκηνή, ήταν για να δηλώσει πως “Έφυγε Η Γυναίκα Του Απ’ Το Σπίτι” και να προσκαλέσει το – ασυγχρόνιστο, όπως πάντα! – κοινό να βιώσει κι εκείνο τη χαρά του. Το οικογενειακό δράμα (!) συνεχίστηκε με το “Ποιος Θανάσης Μωρή” και το ξεφάντωμα διακόπηκε για λίγο, ώστε να ξεκουραστούν αμφότεροι, κοινό και καλλιτέχνες, αλλά και για να γίνει η καθιερωμένη ανταλλαγή απόψεων για ό,τι είχε προηγηθεί.
Δεν είχα καμία αμφιβολία για το καλλιτεχνικό βεληνεκές του Γιάννη Γιοκαρίνη, αλλά μη έχοντας παρακολουθήσει άλλη παράστασή του, ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα θετικά. Είναι γνωστό ότι ο τρόπος που παίζει πλήκτρα είναι μοναδικός αλλά στο Ροντέο διαπίστωσα ότι έχει μια επίσης τρομερή επαφή με το κοινό του, κάτι που κάνει την τόσο ιδιαίτερη φυσιογνωμία του ακόμα πιο αγαπητή. Για τον Λάκη Παπαδόπουλο τα σχόλια περιττεύουν, αφού όχι μόνο έχει γράψει ορισμένα από τα πιο όμορφα τραγούδια, κατά την άποψή μου, αλλά και η παρουσία και οι ατάκες του είναι πάντα απολαυστικές.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε ξανά με τον Γιώργο Καπνίση, σε τραγούδια που ο Λάκης Παπαδόπουλος έχει δώσει σε άλλους καλλιτέχνες – όπως τα “Χρόνια Καθρέπτες” (Νίκος Μίχας) ή το “Σε Θέλω Σαν Τρελός” (Ονιράμα). Το βήμα, αμέσως μετά, δόθηκε στην επίσης νεαρή τραγουδοποιό Ισμήνη Πεπέ, η οποία ξεκίνησε με το “Έτσι Απλά Σ’ αγαπώ” και συνέχισε με 3 πολύ όμορφα δικά της τραγούδια. Θυμηθείτε το όνομα. Κάτι μου λέει πως θα το συζητάμε πολύ σύντομα. Η ώρα της παραγγελιάς δεν άργησε να έρθει, και η “Τσίχλα Δίχως Ζάχαρη”, τα “Ήσυχα Βράδια” και τα “Μπλε Παπούτσια” ήταν στην κορυφή των προτιμήσεων, όπως ήταν αναμενόμενο. Αναμφισβήτητο highlight της βραδιάς, η πρόσκληση-πρόκληση της Βάσως να ανέβει στη σκηνή και, καταχειροκροτούμενη, να θυμίσει τα λόγια της “Σερενάτας” στον Λάκη Παπαδόπουλο! Λίγο αργότερα και για το κλείσιμο της παράστασης, ο Γιάννης Γιοκαρίνης έκανε το γνωστό γκάλοπ στο αιώνιο ερώτημα “Κιθαρίστας ή Ντράμερ” και φυσικά δεν ξέχασε να αναφερθεί στην ζωηρή “Ευλαμπία”. Η έκπληξη έγινε με μια dirty version στην “Κρίση” του Νίκου Μακρόπουλου και βέβαια δεν έλειψε και ο “Νοσταλγός Του Rock ‘n’ Roll”, όμως τα πράγματα σοβάρεψαν όταν ακούστηκε το “Παπάκι” του Νικόλα Άσιμου, το οποίο άφησε μια γεύση γλυκιάς νοσταλγίας για την υπόλοιπη νύχτα.
Η ατμόσφαιρα των 1970s την οποία δημιούργησε η συναυλία αποδείχθηκε ιδανική για μια μικρή απόδραση απ’ την καθημερινότητα - μα και το γέλιο αποτελεί εγγύηση, άπαξ και περάσει κανείς την πόρτα του Ροντέο. Ο Λάκης Παπαδόπουλος και o Γιάννης Γιοκαρίνης δεν θα το κουνήσουν ρούπι μέχρι και το επόμενο Σάββατο. Σπεύσατε!
