Είναι ενδιαφέρον να ακούς, κατά πρώτον, μια τόσο χρονικά και στιλιστικά εξειδικευμένη συναυλία σε χώρους πέρα από τους «σεσημασμένους», όπου παίζεται κλασική μουσική. Το θέατρο Σφενδόνη, στην κυριολεξία κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, με άνετο χώρο αλλά και σκηνή με κάποιο βάθος αποτελεί έναν ιδανικό χώρο και μελλοντικών μουσικών συναντήσεων. Επίσης η ώρα της διοργάνωσης της συναυλίας ανθρώπινη (9:30 αντί του συνήθους 8:30, που δεν επιτρέπει σε πολλούς εργαζόμενους να παρευρίσκονται) και οι θέσεις σχεδόν γεμάτες από όλων των ειδών τους ανθρώπους και τις ηλικίες.
Πέραν τούτου, δεν είναι πολύ συχνό να βλέπεις, πόσο μάλλον να ακούς, τις 13 χορδές ενός Μπαρόκ λαούτου, και ως προς τούτο ο Βασίλης Τιγγιρίδης μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα όργανο το οποίο σπανίως βλέπουμε στην Ελλάδα και όταν το βλέπουμε συνήθως δεν το ακούμε μόνο του. Ειρήσθω εν παρόδω, το Μπαρόκ λαούτο δεν είναι τίποτε άλλο από τη δυτική εκδοχή του αραβικού ουτιού (λαούτο-ούτι, παρατηρήστε ότι έχουν την ίδια ονομασία), που εισήλθε στη Δυτική Ευρώπη μέσω των αραβικών κατακτήσεων της Ιβηρικής χερσονήσου, με τη διαφορά ότι οι Ευρωπαίοι προσθέσανε περισσότερες χορδές, άρα και μεγαλύτερη τονική έκταση, κάνοντας έτσι το όργανο τόσο ικανό για συναδεία όσο και αγαπητή επιλογή από τους συνθέτες της εποχής για σολιστικά έργα.
Ο Χρήστος Μοτορίνος ερμήνευσε έργα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και συγκεκριμένα τη Σουίτα Για Τσέλο αρ.3 και την Παρτίτα Για Βιολί αρ.2 μεταγραμμένα και τα δύο για κιθάρα. Κατά την άποψή μου, ερμηνευτικά ήταν επαρκέστατος, καθώς σε ένα όργανο που δεν είναι της εποχής του Μπαρόκ αλλά και σε κάποια έργα ιδιαίτερα φορτισμένα – τα οποία έχουμε συνηθίσει να τα ακούμε από «βαρύτιμα» όργανα της συμφωνικής ορχήστρας – ο Μοτορίνος σεβάστηκε απόλυτα τόσο το μουσικό κείμενο όσο και την ερμηνεία που οφείλει να περιμένει κάποιος κατά την εκτέλεση έργων του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Ειδικά στην Παρτίτα, νόμιζες ότι άκουγες την άρθρωση του βιολιού εκτελεσμένη από τον ήχο μιας κλασικής κιθάρας.
Και αυτή η αμφισημία είχε το ενδιαφέρον της∙ δηλαδή το να ακούς έργα που γράφτηκαν ειδικά για μπαρόκ λαούτο και μπαρόκ έργα τα οποία μεταγράφηκαν για κλασική κιθάρα επεκτείνει τους ηχητικούς ορίζοντες που ένας ακροατής περιμένει από τα λεγόμενα νυκτά έγχορδα.
