Μπάμπης Παπαδόπουλος - Socos & The Live Project Band - George Kontrafouris Baby Trio

Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη

Τρία απ’ τα πιο ιδιαίτερα εγχώρια acts έδωσαν ραντεβού στο Κύτταρο... Βραδιά Puzzlemusik, λοιπόν, με τρία απ’ τα βασικότερα ονόματα της εταιρείας να ενώνουν τις δυνάμεις τους - και την είχα μυριστεί τη δουλειά πως εκεί θα το ξημερώναμε. Με δεδομένο πως είχαμε να δούμε τρία διαφορετικά acts και έχοντας πάντα στο μυαλό ότι, όσο «εναλλακτικά» και να είναι τα μουσικά γούστα κάποιων, στα ραντεβού τους πάντα θα είναι Eλληνάρες. Και δεν αναφέρομαι ούτε στις μπάντες, ούτε στο Κύτταρο, αλλά στο κοινό. Ερχόμαστε όποτε δεήσει ο μεγαλοδύναμος και φυσικά αποχωρούμε και όποτε μας καπνίσει...

Αρκετά με τη γκρίνια. Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι φρέσκοι Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη. Ο ίδιος πίσω από το organ και οι δυο ανακαλύψεις του Αλέξανδρος Βήχος και Βαγγέλης Κοτζαμπάσης, στην κιθάρα και τα drums αντίστοιχα. Το μενού είχε βασικό πιάτο το A New Snack, EP που μόλις κυκλοφόρησε, και απ’ τα πρώτα κιόλας ακόρντα ο χώρος γέμισε «παιδική» ενέργεια. Για σαράντα περίπου λεπτά το organ σήκωνε ηχητικά κύματα, η κιθάρα σέρφαρε στον αφρό τους και τo drum kit βάραγε στοn δαιμονισμένο του ρυθμό. Κάμποση παραμόρφωση αν είχε φορτωμένη η σκαφάτη Gibson θα έλεγα ότι ακούμε κάτι σαν jazz metal. Εντυπωσιακή αρχή.

Τα γυμνά κάτω άκρα του Socos έκαναν την εμφάνισή τους στο πάλκο, σημάδι πως αυτός και οι Live Project Band ήταν έτοιμοι. Το τακτοποιημένο τους χάος έδωσε το παρών και ξεκίνησε η άγρια βόλτα, με το βάρος να πέφτει στο Kafka. Πολύ πιο ορεξάτοι απ’ την τελευταία φορά που τους είδα, ανεβοκατέβαζαν συνεχώς τις εντάσεις τους, παίζοντας με τις αντοχές των αυτιών μας. Ρέπουν, ενίοτε, προς τη φλυαρία, αλλά είναι τόσο μοναδικοί με αποτέλεσμα, ακόμα και το γεγονός αυτό, να σε αναγκάζουν να το απολαύσεις. Ησυχία, πάντως, δεν βρήκαμε ούτε στο τέλος του set αφού ο Socos παράτησε την κιθάρα πλάι στον ενισχυτή για να μας κάνει παρέα ο βόμβος του feedback.

Όταν έφτασε η ώρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου το ρολόι έδειχνε μία και μισή και το κοινό ήταν αρκετά κουτσουρεμένο. Ο Παπαδόπουλος, εμφανώς ξενερωμένος, με το δίκιο του, πήρε θέση στο εργαστήρι του, ανάμεσα σε κιθάρες, πεταλιέρες και αυτοσχέδιους σωλήνες. Χαιρέτισε τους «ξενύχτηδες» και έπιασε απ’ την αρχή το Σκηνές Από Ένα Ταξίδι. Μάλλον προϊόν επαγγελματισμού θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συνέχεια, αφού το feeling είχε ήδη αποχωρήσει απ’ τοn χώρο και το προσωπικό ξεκινούσε τις ετοιμασίες του κλεισίματος. Πολύ κρίμα, γιατί περίμενα πως και πως τον έτερο Έλληνα «γητευτή της ταστιέρας» να κάνει τα μαγικά του.

Η βραδιά γενικότερα την είχε τη γοητεία της, αν και προσφερόταν μόνο για ακροατές-κομάντο, εκπαιδευμένους στα δύσκολα. Ένοιωσα πως είδα τρία διαφορετικά live, το ένα πίσω απ’ το άλλο. Και όχι τίποτα τρίλεπτες punk αποχυμώσεις, ακριβώς το αντίθετο. Φουλ πειραματικά πράγματα...