Στο απόγειο της πανδημίας, ο James McGovern μαζί με τον Carlos O’ Connell των Fontaines D.C. και τον Lewis Lazar των Oracle Sisters, ταξίδεψαν αυθόρμητα στην Ύδρα για μια ολιγοήμερη εξόρμηση και τελικά έκατσαν ένα μήνα, παίζοντας κομμάτια του Neil Young, των Dubliners και φυσικά του Leonard Cohen, σε ένα ταβερνάκι του νησιού. Με ένα digging, στο Instagram του frontman των Murder Capital, πέφτεις πάνω στο σχετικό video που οι τρεις τους τραγουδούν με δυο ακουστικές κιθάρες αγκαλιά, το “I’m a Man You Don’t Meet Every Day” των Pogues.
Αν μη τι άλλο η σύνδεση όλων των μελών της μπάντας με την ιρλανδική πραγματικότητα και κουλτούρα είναι βαθιά. Κι ο λυρισμός στο songwriting του James McGovern, κομμένος και ραμμένος από το ίδιο ύφασμα με αυτό του Shane MacGowan. Κι αν σε αρχικές του δηλώσεις του έχει πει ότι δεν ήταν μια προσωπικότητα που σημάδεψε την εφηβεία του, επέλεξε να τον τιμήσει και με την παρουσία του στην τεράστια γιορτή αποχαιρετισμού που στήθηκε στην Ιρλανδία, μετά την απώλεια ενός δημόσιου θρύλου, αλλά και παραχωρώντας του μια ειδική μνεία στο single “Death of a Giant”, από το νέο τους άλμπουμ Blindness. «Ο Shane McGowan ήταν για μένα ένας καλλιτέχνης ατρόμητος, επεδείκνυε την ευαλωτότητά του με κάθε ευκαιρία και τις περισσότερες φορές διατηρούσε στον πυρήνα του την ανθρωπότητα κι έστρεφε το δάχτυλο στην έλλειψη ανθρωπισμού, με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Πραγματικά αυτό το κομμάτι είναι η ανάμνηση μιας ημέρας και μιας χρονικής στιγμής που χαιρόμασταν πάρα πολύ που ήμασταν εκεί να τη ζήσουμε», μου απαντά o McGovern σε σχετική ερώτηση που του έκανα μέσω email.
Η ανάγκη να ενσωματώνουν την αγωνία και τα τραύματα της ιρλανδικής κοινωνίας, ειδικότερα της νεότερης γενιάς στον πυρήνα της καλλιτεχνικής τους ταυτότητας, είναι μια στάση που υιοθετείται απ’ όλους μέσα στο πλαίσιο της μπάντας αλλά κι εκτός, όπως μου αναφέρει ο Gabriel Paschal Blake, μπασίστας του συγκροτήματος, καθώς τον καλησπερίζω στο Zoom.
Ξέρω πως ό,τι δυσάρεστο συμβαίνει κοινωνικά σας επηρεάζει, το δείχνετε και τοποθετείστε χωρίς φόβο. Το όνομά σας κάπως συνδέεται με όλα όσα συμβαίνουν, έχω την αίσθηση...
Είναι μια αντανάκλαση της Ιρλανδίας του σήμερα και της έλλειψης ενός δομημένου συστήματος υγείας, της έλλειψης ψυχικής φροντίδας, ειδικά σε κάποιες πιο αγροτικές κι απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Ξέρεις, υπάρχει ένα πολύ υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών στους νέους στην Ιρλανδία. Και παρόλο που η Ιρλανδία μπορεί να μην είναι η χώρα που σου έρχεται στο μυαλό όταν κάνεις λόγο για το κεφάλαιο που δολοφονεί άδικα ή για βίαια εγκλήματα, πολλοί νέοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους λόγω της έλλειψης κατάλληλων υποδομών. Η δική μας αφοσίωση σαν μπάντα ως προς αυτό το θέμα, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξελιχθεί η φήμη μας ή ο ήχος μας, είναι να ρίχνουμε φως σε αυτή τη μεγάλη έλλειψη - κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε, ούτε εμείς ούτε κανένας άλλος, καθώς μεγαλώνουμε, κι ένα ζήτημα που χρειάζεται να αναδεικνύουμε συνεχώς.
Στις δισκογραφικές σας δουλειές, μιλάτε για όλα αυτά; Το Blindness διαφέρει σε σχέση με τους προκατόχους του;
Θα σου πω. Όταν γράψαμε το When I Have Fears, νιώθαμε πως έπρεπε να είμαστε σοβαροί, να τιμούμε αυτούς που χάσαμε, να μιλήσουμε για το θρήνο και τις ελλείψεις που βιώναμε εκείνη την περίοδο. Αυτό επηρέασε και το στυλ μας, όπως μου είχε πει και ο James σε σχετική μας συζήτηση. Ξέρεις, αν μας έβλεπες τότε παίζαμε πάντοτε με κουστούμια. Κάθε live ήταν μια μορφή ένδειξης σεβασμού σε όσους χάσαμε. Δεν υπήρχε χώρος για αστεία, νιώθαμε πως έπρεπε να είμαστε απόλυτα σοβαροί. Με το Gigi’s Recovery μπήκαμε σε μια άλλη τροπή, είχαμε άπειρο χρόνο να ανασυνταχθούμε, να σκεφτούμε πως θέλουμε να είμαστε καθώς ήμασταν μόνο οι πέντε μας σε ένα σπίτι για μήνες… Δεν υπήρχαν αντιπερισπασμοί, δεν παρτάραμε αυτά τα 2 χρόνια της πανδημίας οπότε αυτή η ενδοσκόπηση βγήκε μέσα σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ. Αλλά αναδύθηκε κι η ανάγκη που είχαμε κι έχουμε να μιλάμε για το μέλλον, πως θα είναι τα πράγματα μετά. Ας πούμε το “A Thousand Lives” ο James το έγραψε για έναν έρωτα που θα ήθελε να έχει, κι αυτό συνέβη όταν γράφαμε αυτόν τον δίσκο τότε στο Παρίσι και βρήκε τον έρωτα εκεί, οπότε αυτό το κομμάτι ας πούμε είναι ταυτόχρονα ένα τόσο μπερδεμένο statement αναφορικά με το μέλλον μιας σχέσης, αλλά συνδεδεμένο άρρηκτα και με το τι πραγματικά συνέβη. Δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι θα συμφωνούσαν μαζί μου, αλλά το ντεμπούτο μας για εμένα μιλούσε ξεκάθαρα για το παρελθόν και το τι χάσαμε ενώ στο Gigi’s αισθάνθηκα ότι κοιτάμε μπροστά. Για το Blindess, ας πούμε νιώθω ότι εστιάζουμε στο τώρα, είναι τόσο άμεσο. Έτσι ακριβώς όπως σου το περιγράφω, ο πρώτος δίσκος ήταν για το παρελθόν, ο δεύτερος για το μέλλον και ο τρίτος για τη στιγμή, για το τώρα.
Έκανα την ίδια ακριβώς ερώτηση και στον James όταν μιλήσαμε λίγο αργότερα μέσω mail: «Νομίζω ότι για εμάς αυτό το άλμπουμ είναι πολύ πιο αποδεσμευμένο και ελεύθερο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι με απεριόριστη ενέργεια και με μια αμεσότητα που να είναι απτή. Αυτός ο δίσκος εκφράζει επίσης την ιρλανδική μας ταυτότητα και τις εμπειρίες μας ως Ιρλανδοί με τρόπους που δεν είχαμε εκφράσει ποτέ πριν».
Αυτήν την περίοδο τι ακούς και πως το ενσωματώνεις στον ήχο σας; Ποια είναι τα top 3 ονόματα καλλιτεχνών στο Spotify σου;
Λοιπόν ο No1 καλλιτέχνης που άκουσα το 2024 ήταν ο Post Malone (γέλια). Βασικά θα σου πω το εξής, στο μέρος όπου ζω, υπάρχει ένας ραδιοφωνικός σταθμός το Highland Radio που παίζει τα πάντα. Από country, μέχρι club pop και trance. Και με τέτοιες επιρροές μεγάλωσα. Ξέρεις άκουγα ας πούμε σε αυτό το σταθμό, Mark McCabe και κάποιους άλλους DJs. Θυμάμαι πολύ έντονα το συναίσθημα που είχα στο βαν όταν τουράραμε στην Αμερική και άκουγα κομμάτια του Post Malone. Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο τρομερός ερμηνευτής είναι όταν εμφανίστηκε στο φιλανθρωπικό τηλεμαραθώνιο “We’re Texas” που είχε διοργανωθεί από τον Matthew McConaughey και την Camila, για την υποστήριξη των πληγέντων τότε το 2021. Η ερμηνεία του στο “I’m Gonna Miss Her” του Brad Paisley, ήταν φανταστική και σκέφτηκα «Μα πόσο διαολεμένα καλός είναι και σε αυτό». Η δεύτερη η είναι η Clairo, είμαι huge fan της Clairo βασικά γιατί θεωρώ ότι η μουσική της, οι στίχοι της, όλα επάνω της είναι απόλυτα αυθεντικά και με κάνει κι εμένα να νιώθω πιο ασφαλής. Επίσης θεωρώ ότι πολλές φορές η μουσική βιομηχανία και η ωμότητα του industry ίσως να προσπαθούσε να την ωθήσει σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά η ίδια παρέμεινε και παραμένει απόλυτα true σε αυτό που κάνει κι αυτό το θαυμάζω πολύ. Και μετά βλέπω εδώ τους The Drums. Λοιπόν θα σου πω γι’αυτούς, αυτή είναι μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη νομίζω κι έχουν αυτόν τον τρομερό δίσκο, λέγεται Portament”. Όταν είχαμε πάει με την κοπέλα λοιπόν μου στο Coachella, έτυχε να παίζουν εκείνες τις μέρες. Και πήγαμε να τους δούμε γιατί για εμένα αυτό το συγκρότημα ήταν τεράστιο reference της εφηβείας μου, οπότε όταν βρέθηκα εκεί, συγκινήθηκα αρκετά. Ο frontman, o Johnny Pierce είναι κάπου κόντα στα σαράντα τώρα, ίσως στην καλύτερή του φάση και ξέρεις τον έβλεπα εκεί με το δερμάτινο jacket του με τα glitters και τα αρχικά του ονόματός του στην πλάτη…Η αύρα, η σκηνική παρουσία, η σύνδεση που είχε με τα κομμάτια που ερμήνευε ήταν όλα τόσο μελετημένα και συνδέθηκα πάρα πολύ. Το performance για εμένα είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, και κάποιες φορές όταν παίζεις ξεχνάς ίσως πως είχες στο νου σου να κινηθείς on stage ή ενδεχομένως να κάνεις κάτι πιο «παρακινδυνευμένο» ή κάτι υπερβολικά αυθόρμητο που δεν πρέπει. Ε λοιπόν, εκείνος έκανε τόσο μεθοδευμένες και ντελικάτες κινήσεις, δεν του ξέφυγε το παραμικρό σε όλο το show. Και δεν ξέρω, παίζει να μην το έχω ξαναδεί αυτό με τόση ακρίβεια να σου είμαι ειλικρινής. Ήταν σαν να παρακολουθώ μια παλιά ταινία των '80s όπου πρωταγωνιστεί κάποιος serial killer και ξαφνικά να αλλάζει όλη του η όψη του, και να τον βλέπεις να ερμηνεύει συναισθηματικά κομμάτια στο karaoke (γέλια). Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτό σαν εικόνα, αλλά αυτό θυμάμαι να σκέφτηκα.
Θέλω να σε γυρίσω λίγο πίσω στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που θίγετε και στους στίχους σας. Πρέπει να είναι μέρος του show ενός καλλιτέχνη πιστεύεις τα political statements; Εδώ θέλω λίγο να σταθώ στην εμπειρία, που είχα από το live των Massive Attack όταν εμφανίστηκαν εδώ στα πλαίσια ενός εγχώριου φεστιβάλ. Πίσω τους είχε εγκατασταθεί ένα installation που πρόβαλλε ιστορικά δεδομένα για το πόσα έχουν υποφέρει οι Παλαιστίνιοι στα πλαίσια της διαμάχης με το Ισραήλ και της γενοκτονίας που υφίστανται. Τοποθετήθηκαν τόσο έξυπνα, αιχμηρά και ξεκάθαρα.
Εμείς είμαστε μια απ’ τις μπάντες που τοποθετούμαστε ξεκάθαρα υπέρ του Παλαιστινιακού λαού. Βγάζουμε και τη σημαία στα live μας.
Πράγματι, πολύ πρόσφατα ακυρώθηκε μια προγραμματισμένη εμφάνισή τους στο Βερολίνο αφού δεν τους επιτράπηκε να επιδείξουν την παλαιστινιακή σημαία στο live τους, καθώς ερχόταν σε αντίθεση με την πολιτική του venue. Έτσι η μπάντα αποφάσισε να παραδώσει απλώς ένα ακουστικό show για τους fans σε μια πλατεία της πρωτεύουσας. Για τον ίδιο τον James αλλά και για τους υπόλοιπους η σημαία είναι μια ανθρωπιστική δήλωση αλληλεγγύης για τους αμάχους που σκοτώνονται και βρίσκονται υπό συνεχή πολιορκία στη Γάζα.
Ο Gabriel μου λέει το ίδιο ακριβώς: «Ότι συμβαίνει στη Γάζα δε μπορώ να το περιγράψω, είναι τόσο σκληρό και βάρβαρο. Mπορώ να ταυτιστώ και ως Ιρλανδός γιατί ο βίαιος αποικισμός στη χώρα μου, είναι επίσης ένα ιστορικό γεγονός που σε πολλούς Ιρλανδούς έχει αφήσει ένα μεγάλο διαγενεακό τραύμα. Βεβαίως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ασύγκριτο, πολύ πιο μεγάλο και καταστροφικό. Πιστεύω ότι πρέπει οι καλλιτέχνες να τοποθετούνται ναι, γιατί έτσι ο κόσμος μαθαίνει κι επηρεάζεται, η αλήθεια είναι ότι μου είναι λίγο θολό το κομμάτι της πραγματικής ευθύνης του καλλιτέχνη σε όλο αυτό, απλώς ξέρω ότι πρέπει παράλληλα να είναι προσεκτικός γιατί ασκεί μια μορφή επιρροής, κι εκεί θέλω να εστιάσω».
Σε ξαναγυρνώ λίγο στο νέο δίσκο. Πότε οι λέξεις χάνουν για σένα το νόημά τους;
Α κατάλαβα τι προσπαθείς να κάνεις…χμμ, ότι λέει το αντίστοιχο κομμάτι στο δίσκο, ο James νομίζω μπορεί να συμπληρώσει πράγματα εδώ.
«Είναι εύκολο να χάσουμε την αίσθηση του πόσο μεγάλο βάρος κουβαλούν κάποιες λέξεις. Η λέξη "σ' αγαπώ" ειδικά είναι μια λέξη που πρέπει να εκφράζεται όταν νιώθεις πραγματικά το συναίσθημα αυτό της αγάπης, πιστεύω. Υπάρχει μια ισορροπία, αλλά η εμπειρία μου, μου έχει δείξει ότι μπορούν να χάσουν κάθε νόημα και κάπως να καταλήξεις να αισθάνεσαι παγιδευμένος», μας λέει ο James σε σχετική ερώτηση.
Πώς νιώθετε που θα ξαναπαίξετε στην Αθήνα;
Ανυπομονώ να ξαναέρθουμε. Στο πρώτο μας live στη Death Disco, είχαμε περάσει τέλεια. Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν σε ένα μπαρ, δε μπορώ να θυμηθώ να σου πω το όνομα. Ένα cool μέρος ήταν που έπαιζε Fontaines, Shame κλπ. Κι ενώ πίναμε τα ποτά μας, εμφανίστηκε ένας τύπος κι άρπαξε την τσάντα μιας κοπέλας. Αρχίσαμε να οργώνουμε τα γύρω στενάκια με τους υπόλοιπους μπας και καταφέρουμε να τον εντοπίσουμε. Και γυρνάμε για να της μιλήσουμε, να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε παραπάνω κι απλώς τη βλέπω να πηδάει πάνω σε ένα μηχανάκι και να φεύγει, νομίζω τελικά τον βρήκε τον τύπο αυτόν και κατάφερε να πάρει πίσω την τσάντα της, αλλά ξέρεις ήταν η φάση που όλοι προσπαθούσαμε κάπως να βοηθήσουμε κι εκείνη απλώς σκέφτηκε «Δε με νοιάζει, θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου παρατήστε με ήσυχη», και λέω εντάξει αυτό το μέρος είναι γαμάτο κι οι άνθρωποι εδώ τελείως τρελοί! Επίσης μου έκανε μεγάλη εντύπωση και δε μπορούσα να καταλάβω κάτι: παρατηρώντας κάποιες πλατείες που οι παρέες στέκονταν εκεί χαλαρές μεταξύ τους, ξέρεις έβλεπα κάποια πολύ ωραία artistic τυπάκια, ταυτόχρονα λίγο παραδίπλα κυκλοφορούσαν αστυνομικοί, τόσοι πολύ αστυνομικοί, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές, ήταν πολύ αλλόκοτο, απλώς σκεφτόμουν για να προστατεύσουν τον κόσμο από τι; Τελοσπάντων, ολόκληρο το τελευταίο 24ωρο πριν παίξουμε τότε στη Death Disco ήταν μια συνεχής ροή ενέργειας και τελείως -ότι ‘να 'ναι- γεγονότων. Νιώσαμε θεωρώ όλο αυτό το αμφίθυμο vibe της πόλης, ήταν κάπως μοναδικό. Έχουμε παρολ’ αυτά αρκετές ομοιότητες να ξέρεις σαν λαοί, όταν ήμουν λοιπόν στην Αθήνα ένιωσα σαν να έγινα ξαφνικά μέλος μιας μεγάλης οικογένειας».
Οι The Murder Capital εμφανίζονται μαζί με τους Warmduscher στο Gagarin 205 την Παρασκευή 30 Μαΐου. Περισσότερα εδώ.
Διαβάστε επίσης:
Warmduscher: «Πραγματικός επαναστάτης σήμερα είναι ο Bernie Sanders»
