Η μουσική πορεία του πατρινού Βασίλη Ράλλη ξεκίνησε από την παιδική του αγάπη για τη μουσική, κι εξελίχθηκε σε μία σταθερή δισκογραφία και μια από τις πιο ενεργές παρουσίες της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής. Μετρώντας έξι άλμπουμ στο ενεργητικό του, έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Φρανκ των Panx Romana και ο Ψαραντώνης, και δίνει ζωντανές εμφανίσεις που συνδυάζουν θεατρικότητα, ενέργεια και πειραματισμό, δημιουργώντας σε περίοδο δεκαετίας ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδι για το κοινό του, αλλά και τον ίδιο.
Λίγο πριν ανέβει για τέταρτη χρονιά στη σκηνή του Κυττάρου τη Δευτέρα 06/10/2025, αυτή τη φορά με καλεσμένους τους Tony Bluebird, Κος Κ., Χρήστο Βέργο αλλά και άλλους, ο Βασίλης Ράλλης μιλά για τα δέκα χρόνια πορείας του, τα live που αγαπά και την αγάπη του για τη μουσική χωρίς όρια. Από την επαρχία στην Αθήνα, από το Ανησυχία, Αταξία κι Ανασφάλεια μέχρι το Τελευταίο Τσιγάρο, ο Ράλλης συνδυάζει rock, punk, folk, jazz και ηλεκτρονικά στοιχεία, χωρίς να ακολουθεί κανόνες ή ταμπέλες, πάντα με στόχο να μοιραστεί μουσική που έχει ουσία και ψυχή.
- Από τους Σαλταδόρους που φτιάξατε με τον Φρανκ των Panx Romana, στα μπίτια του κομματιού "Γαμήθηκε η φάση", στο spoken word με jazz στοιχεία άλμπουμ Τελευταίο τσιγάρο. Υπάρχει κοινό νήμα που συνδέει τις μουσικές σου δημιουργίες, και ποιο είναι αυτό;
Το κοινό νήμα σίγουρα είναι η αγάπη ως προς τη μουσική, και στο ότι αυτό δεν έχει ούτε μουσικά σύνορα, ούτε ταμπέλες γιατί στη ζωή, όπως και στη μουσική, δεν μπορείς να κάνεις ένα πράγμα. Ο λόγος που ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική σαν παιδιά ήταν επειδή αυτό μας άρεσε να κάνουμε. Νομίζω κάθε άνθρωπος ακούει διαφορετικά είδη μουσικής, και το ίδιο συμβαίνει και στη δημιουργία, γιατί αγαπάμε τη μουσική και προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό με όσους περισσότερους τρόπους γίνεται, που παράλληλα το όχημα και το μέσο να έχει και πέντε πράγματα να πει στον κόσμο, είτε είναι με έναν στενάχωρο στίχο και χαρούμενη μουσική, είτε το αντίθετο, άλλα και αξιοποιώντας πολλά είδη ταυτόχρονα.
- Από τον πρώτο σου δίσκο Ανησυχία, Αταξία κι Ανασφάλεια, που κυκλοφόρησε το 2016, έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια. Τι έχει αλλάξει για εσένα σε αυτό το διάστημα, για παράδειγμα στον τρόπο που γράφεις μουσική ή αντιμετωπίζεις τις ζωντανές εμφανίσεις σου;
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, κι ένα από αυτά είναι ότι έχω ωριμάσει σε πολλούς τομείς από τότε. Σίγουρα οι συνθήκες γύρω μας είναι πλέον πολύ δύσκολες για να μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει, αλλά με τα χρόνια νομίζω ότι έχω εξελιχθεί και μουσικά και στιχουργικά και συνεχώς επιδιώκω να πειραματίζομαι με διάφορα πράγματα. Ειδικά οι ζωντανές εμφανίσεις θέλω να μοιάζουν με μια παράσταση με αρχή, μέση, τέλος, να έχουν μια θεατρικότητα και μια ουσία που την ψάχνω συνεχώς. Και νομίζω ότι πάει αρκετά καλά.
- Πριν από μερικές εβδομάδες, μέσα στο καλοκαίρι, έγραψα ένα άρθρο στο οποίο αναρωτιόμουν που πήγαν όλα τα χιτ. Τότε έλαβα ένα μήνυμα γεμάτο παράπονο, για το πώς ο περσινός σου δίσκος Virtual έπρεπε να παίζει ήδη παντού. Ποια είναι η σχέση σου με την «επιτυχία» των καιρών, που κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από το virality;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα λόγια σου και για τα όμορφα λόγια του ανθρώπου που σου έστειλε αυτό το μήνυμα. Κοίτα, πλέον ζούμε την εποχή των reels, της εικόνας. Ούτε καν της εικόνας· βασικά της λογικής του fast food, ας πούμε. Νομίζω πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται ποιο είναι το χιτ και αυτό το καταλαβαίνεις όταν τραγουδιέται στα live. Η περίοδος αυτή μπορεί να μετριέται σε νούμερα, αλλά μερικές φορές βλέπεις ότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που έχουν πολλά plays, αλλά δεν έχουν κοινό στα live. Όλα αυτά είναι επιφανειακά και κάπως περίεργα. Νομίζω ότι ο κόσμος αποφασίζει. Και όλα αυτά φαίνονται στις συναυλίες, στη διάρκεια που έχεις μέσα στα χρόνια και στη διαχρονικότητα του πράγματος.
- «Στην τελική, για ένα όνειρο ζούμε», απαγγέλει η Θέκλα Τσελεπή στην εισαγωγή του τελευταίου σου άλμπουμ. Καλλιτεχνικά, δεδομένης και της συνεχούς ανησυχίας σου που αποτυπώνεται στις πολλές μουσικές πτυχές σου, έχεις πετύχει τα ως τώρα όνειρά σου;
Εδώ και δέκα χρόνια που είμαι στην Αθήνα, ερχόμενος από την Πάτρα, όλους τους στόχους, τα όνειρα, αυτά που σκεφτόμουν γενικότερα ως προς τη μουσική, τα κατάφερα. Σχεδόν όλα, δηλαδή, αν όχι όλα. Και το πιο σημαντικό, αυτό που ήθελα και κάνω είναι να ταξιδεύω με τη μουσική μου, δηλαδή να πηγαίνω σε διάφορους προορισμούς και να έρχεται κόσμος για να ακούσει ζωντανά τα κομμάτια μου. Αυτό συμβαίνει όλο αυτό τον καιρό, ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και μεγαλύτερη ευτυχία. Οπότε ναι, νομίζω ότι τα έχω καταφέρει όλα και αυτή τη στιγμή είμαι σε μια διαδικασία που προσπαθώ να κρατήσω την ουσία από όλο αυτό που συμβαίνει, που είναι καθαρά η μουσική και όχι τα πολλά πολλά. Στην τελική, για ένα όνειρο ζούμε και θα ζούμε πάντα.
- Synths, κιθάρες ή μπουζούκι; Ή μήπως στίχοι; Αν έπρεπε να κρατήσεις μόνο ένα στοιχείο από τη δημιουργική σου διαδικασία, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα απαντούσα όλα, και synths και κιθάρες και μπουζούκια. Και εννοείται στίχοι. Αν και αυτή την περίοδο βρίσκομαι στη φάση του ηλεκτρονικού στοιχείου γενικά, το οποίο έχει προκύψει τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά έχω κολλήσει γιατί είναι κάτι που μου αρέσει, κάτι που είναι ευέλικτο και μπορείς να το παρουσιάσεις από ένα μικρό χώρο μέχρι ένα φεστιβάλ, σε μια μεγάλη σκηνή και να είναι αντίστοιχα ωραίο. Αλλά παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω ένα πράγμα, γιατί συνεχώς αλλάζω. Αυτή την περίοδο με πετυχαίνεις στη φάση των synths.
- «Μην ακούς μόνο Spotify, αλλά άκου το δίσκο ολόκληρο», λες στο "Αγαπημένε μου Φασαίε". Είναι, πιστεύεις, βιώσιμη για τους δημιουργούς αυτή η προτροπή προς το κοινό τους (έχοντας κατά νου πως τέτοιες πλατφόρμες έχουν γίνει πια κατεξοχήν εργαλεία ανακάλυψης νέας μουσικής για τον κόσμο – όταν δεν μαθαίνει μουσική μέσα από το TikTok, δηλαδή);
Νομίζω πως πλέον τίποτα δεν είναι βιώσιμο. Ούτε για τη μουσική, ούτε για την ίδια τη ζωή. Παρόλα αυτά, όταν ακούς έναν δίσκο ολόκληρο, μπαίνεις στο σύμπαν του καλλιτέχνη και αντιλαμβάνεσαι γενικότερα ποιοι συμμετέχουν, ποια είναι τα θεμέλια που έχουν μπει, και ποια είναι η διαδικασία για να δημιουργηθεί ένα άλμπουμ. Είναι ουσιαστικά σαν να παρακολουθείς μια θεατρική παράσταση και να βλέπεις μόνο τρία λεπτά. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχει προηγηθεί. Γι’ αυτό, στο συγκεκριμένο σημείο, λέω: άκου τον δίσκο ολόκληρο για να δεις τι πραγματικά γίνεται, για να καταλάβεις το «γιατί».ΟΚ, καλό είναι το TikTok, αλλά νομίζω ότι μεγαλώνοντας δεν μάθαμε μουσική από εκεί. Μάθαμε από τα βινύλια, τις κασέτες, από το φυσικό προϊόν γενικά. Αυτό έχει υποχωρήσει σήμερα, αλλά ο άλλος τρόπος είναι πιο ωραίος, έχει βάθος. Οπότε, ξανά: άκου τον δίσκο ολόκληρο. Κι όπως λέει ο στίχος, "Mιλάει για φάσεις που δεν έχεις φανταστεί - και φυσικά μιλάει για σένα ρε συ".
- Ποια είναι η δική σου σχέση με τα social media;
Το προσπαθώ, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Πλέον είναι το μόνο μέσο μέσα από το οποίο μπορείς να δείξεις τη δουλειά σου: τις συναυλίες σου, τις κυκλοφορίες σου, τις μουσικές γενικότερα. Δυστυχώς. Οπότε, το προσπαθώ και το αντιμετωπίζω με έναν τρόπο πιο χαλαρό, ας πούμε «cool». Δεν το πηγαίνω στο άλλο άκρο, γιατί, όπως λένε, «παν μέτρον άριστον». Νομίζω ότι τα καταφέρνω αρκετά καλά, τουλάχιστον όσο μπορώ, αν και δεν είναι το αγαπημένο μου.
- Η μουσική σου φαίνεται να έχει πάντα ένα έντονο ζωντανό στοιχείο, ακόμα κι όταν ηχογραφείται στο στούντιο. Τι σημαίνει για σένα το live παίξιμο σε σχέση με τη δημιουργία ενός δίσκου;
Είτε σε ένα δίσκο, είτε σε ένα live, εμένα μου αρέσει η ατμόσφαιρα, και θεωρώ ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό και στα δύο. Προφανώς έχει διαφορά η ηχογράφηση σε ένα στούντιο και το live. Για μένα, μια ζωντανή εμφάνιση ακόμα και τα κομμάτια που θα ακούσεις, που ήδη γνωρίζεις, θα τα παίξουμε διαφορετικά από ό,τι στον δίσκο. Θα έχουν άλλη ενέργεια, άλλο τρόπο, άλλη προσέγγιση. Το στούντιο, βέβαια, έχει κάτι άλλο· εκεί μπαίνεις πιο πολύ σε κάποια «κουτάκια». Όμως για μένα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και πάντα αυτό που θαύμαζα στις μπάντες —κυρίως του εξωτερικού— είναι ότι στα live τους ακούγονταν καλύτεροι από τον δίσκο. Αυτό είναι κάτι που θέλω να κάνω κι εγώ, να έρχεσαι σε μια συναυλία και να γουστάρεις πιο πολύ.
- Την Δευτέρα 6/10 ανεβαίνεις στη σκηνή του Κυττάρου με δεκαμελή παρέα και επιπλέον καλεσμένους. Τι να περιμένουμε από αυτή σου την εμφάνιση και ποιες είναι οι δικές σου προσδοκίες για τη βραδιά;
Είναι η τέταρτη χρονιά που το κάνουμε, σε συνεργασία με το αγαπημένο Κύτταρο, που για μένα είναι από τους καλύτερους χώρους live στην Αθήνα, από όλες τις απόψεις. Φυσικά, αυτή η συναυλία, που έχει καθιερωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι η πρώτη μεγάλη προσωπική μου συναυλία της χρονιάς. Τη βλέπω σαν μια διαδρομή, ένα ταξίδι σε όλα αυτά τα δέκα χρόνια πορείας. Από την αρχή μέχρι το τώρα, θα περάσουν όλες οι μουσικές, όλα τα είδη, όλες οι φάσεις μου μέχρι το σήμερα. Μαζί μου θα είναι πολύ εκλεκτοί και αγαπημένοι guest καλλιτέχνες, όπως και η μπάντα μου, την οποία ευχαριστώ και αγαπώ πάρα πολύ. Πρόκειται για μια υπερπαραγωγή που ετοιμάζουμε εδώ και έξι μήνες μόνοι μας, DIY. Ελπίζουμε και θέλουμε να είστε όλοι εκεί, για να το ζήσουμε παρέα. Σας περιμένουμε!
ΙΝΦΟ: Ο Βασίλης Ράλλης μετά την καλοκαιρινή του περιοδεία έρχεται για το 1ο live της χρονιάς στο ιστορικό Κύτταρο την Δευτέρα 6 Οκτωβρίου full band και υπόσχεται μια διονυσιακή βραδιά με τραγούδια από τις πρώτες του δουλειές μέχρι το σήμερα,μοναδικούς καλεσμένους και πολλές εκπλήξεις επί σκηνής!
Μαζί του οι φίλοι και μουσικοί:
Κωνσταντίνα Κιούλου - Φωνή
Κυριάκος Δαρίβας - Τύμπανα
Γιάννης Ριζόπουλος - Κρουστά
Κωνσταντίνος Σπηλιωτόπουλος - Μπάσο
Πάνος Γεωργόπουλος - Ηλ.κιθάρα
Βαγγέλης Καραπέτρος - Πλήκτρα
Δέσποινα Σπανού - Τσέλο
Χρήστος Ψαρομήλιγκος - Βιολί
Δημήτρης Κατσίβελος - Τρομπέτα
Γιώργος Μπότης - Ηχοληψία
Special Guests:
Tony Bluebird
Κος Κ
Χρήστος Βέργος
Secret Guest {Έκπληξη}
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου | Starts 20:00 | Damage 10 Euros
