Τι παίζουν άραγε οι Page of Cups; Είναι ένα φαινομενικά alt-rock σχήμα με περίπου μια τετραετία ζωής στην πλάτη του καθώς και μια πολύ ιδιαίτερη τάση να θολώνουν την έννοια των genres σε αυτό που επιλέγουν να κάνουν – ήδη από τα πρώτα τους singles που κυκλοφόρησαν το 2022 (και την εκρηκτική διπλή εμφάνισή τους τον Μάιο της ίδιας χρονιάς στην γκαλερί Intermission) κατέστησαν σαφή μερικά μόνο από τα ενδιαφέροντά τους: από το “Mist” με τον Iam Nothe (η πρώτη φορά που δημιούργησαν σύνθεση με τη συνδρομή synths) μέχρι τις rap rock συνεργασίες με mi55t και Complex Shadow, αντιληφθήκαμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα κατεξοχήν “genre fluid” σχήμα που ναι μεν φέρει το rock (‘n’roll) attitude στον πυρήνα του αλλά «βασανίζεται» δημιουργικά από την ίδια του τη διάσπαση προσοχής, την οποία καταφέρνει να διοχετεύσει αριστοτεχνικά στο ίδιο του το υλικό.
Τρία χρόνια μετά από την πρώτη μας συνομιλία, 4 αρχικά singles, ένα LP και ένα Glastonbury, η εν λόγω διάσπαση προσοχής καλά κρατεί και «χειροτερεύει» μάλιστα (με την καλύτερη δυνατή έννοια). Συναντηθήκαμε με τον ιθύνοντα (νου) της μπάντας, Πάνο Βλασόπουλο aka Panos TheNou στο recording studio που τρέχει εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου στον Πειραιά, το Meadows, το οποίο άλλωστε αποτελεί και τον τόπο του εγκλήματος για πολλές από τις δραστηριότητες των The Page of Cups, ένα σχήμα το οποίο αποτέλεσε εν μέρει «σανίδα σωτηρίας» για τον ίδιο μετά από το break που ακολούθησε τη διάλυση της προηγούμενής του μπάντας, Bombing the Avenue, αλλά και μια περίοδο όπου ο ίδιος βρέθηκε σε μια δίνη καταστροφικών καταχρήσεων από την οποία κατάφερε να αποδράσει εμφατικά.
Μιλήσαμε, μεταξύ άλλων, για τις αλλεπάλληλες αλλαγές στο line up της μπάντας, τη συνεργασία με την Panik, την πρώτη τους εμφάνιση στο θρυλικό φεστιβάλ του Glastonbury, το πόσο ο ίδιος ταυτίζεται περισσότερο με τους «άμπαλους» (εντός πολλών μα πολλών εισαγωγικών) μουσικούς αλλά και για το τι μέλλει γενέσθαι σχετικά με το σχήμα.
Στη καραντίνα μέσα ξεκίνησε το The Page of Cups σαν σχήμα – δεν είχαμε καν όνομα τότε, είχαμε δανειστεί το “Meeting in the Aisle” από track των Radiohead – ωραίο μεν αλλά εν τέλει θύμιζε glorified cover band! Ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, ακριβώς όπως σκέφτομαι τα πράγματα στο κεφάλι μου – αυτός ήταν κι ο λόγος που σπάσαμε με τους αρχικούς bandmates.
Τώρα βέβαια παίζω πάλι με μπάντα (Χρήστος Βίγκος στα ντραμς + Ανδρέας Θωμάς στο μπάσο) – και πάλι όμως, τη ρίζα του songwriting τη βάζω εγώ στο πιάτο, οι υπόλοιποι γράφουν μπάσο και τύμπανα στο στούντιο. Βέβαια είμαι ανοιχτός στο μέλλον να δημιουργηθούν συνθέσεις από το μηδέν, σαν μια πιο συνολική προσπάθεια μελών.
Η αρχική σύνθεση των The Page of Cups ήταν τα αδέρφια μου (Δημήτρης και Ιάσωνας Βλασόπουλος) και εγώ, ο Θοδωρής από τους Βλέπω Αρχαίους Αμφορείς και ο Bhukhurah – φεύγανε κάποια στιγμή σταδιακά όλοι και εν τέλει έμεινα εγώ με το Χρήστο (με τον οποίο καταφέραμε να βγάλουμε σχεδόν μια σεζόν μαζί) και τον Ανδρέα που προστέθηκε λίγο αργότερα – εν τέλει νομίζω έχουμε κλειδώσει πλέον. Μου ήταν πολύ δύσκολο να χωρίσω καλλιτεχνικά με τα αδέρφια μου, ζορίστηκα αρκετά – ένα καλοκαίρι τελειώνουμε τις ηχογραφήσεις για το LP και μου δείχνουν τον Χρήστο και την προϋπηρεσία του στους Blame Kadinsky και τότε σκέφτηκα «εδώ είμαστε» – του έστειλα το ελάχιστο (τότε) υλικό που είχα σαν μπάντα (σ.σ.: τα 4 πρώτα singles) και ήρθε on board. Στο “Manifestor” βέβαια, ασχέτως πώς βρήκε η κυκλοφορία του το line up μας, η ηχογράφηση έγινε με την αρχική σύνθεση πλην του Bhukhurah που είχε φύγει λίγο πιο πριν.
Μετά από αυτό έγινε reboot της μπάντας, αρχίσαμε να παίζουμε με κιθάρες και σύνθια, ξεκινήσαμε πάλι με Nikkolas Dashy και Vigo. Ο πρώτος ναι μεν δεν έμεινε πολύ σαν μέλος αλλά είναι πλέον ο παραγωγός μας - καθώς και ο άνθρωπος που με «έβαλε» στη λογική των synths.
Σίγουρα στο The Page of Cups με ενδιαφέρει το χιούμορ. Όχι απαραίτητα το «χαρούμενο», μπορεί να είναι και πιο dark. Τους στίχους τους γράφει η σύντροφός μου, η Άρτεμις Μπαλτογιάννη. Το “Sour Resist” ας πούμε αφορά τη «ξινίλα» μου, άσχετα αν είμαι φανατικός των sour γεύσεων (γέλια)! Η Άρτεμις είχε γράψει τα περισσότερα κομμάτια στο “Manifestor” στιχουργικά, έχει γράψει το 90%, όπως και την πλειοψηφία του επερχόμενου EP – μπήκε δυναμικά κατευθείαν! Καταφέρνει να διατυπώσει αυτό που σκέφτομαι με πολύ πιο σωστά αγγλικά από τα δικά μου, βρίσκουμε μαζί ένα κοινό concept και το μεταφέρει πολύ πιο σωστά σε λέξεις. Κάθε φορά τσακωνόμαστε εντωμεταξύ – όλο λέω δε θα τσακωθώ και πάντα συμβαίνει αυτό εν τέλει – αλλά πάντα καταλήγω να κάνω αυτό που μου λέει, δεδομένων των επιλογών που μου δίνει.
Το 2024 υπήρξε μια χρονιά – σταθμός για τη μπάντα: εκτός του ότι κατέληξαν στο line up που έχουν μέχρι και σήμερα, πραγματοποίησαν εμφάνιση στο θρυλικό φεστιβάλ Glastonbury – η οποία δεν ήταν χωρίς τα δικά της τεχνικά θέματα, όπως μας λέει κι ο ίδιος:
Στο Glastonbury δεν τη πάλεψα καθόλου με την τριπλέτα κιθάρα-φωνή-λάπτοπ, ήταν εφιάλτης! Από τότε άρχισα να συνειδητοποιώ πλήρως τη σημασία της ύπαρξης τρίτου μέλους. Άσε που ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε στραβά (γέλια)! Βγαίνω, μου σπάει η χορδή, με πιάνει πανικός, αφήνω τη κιθάρα, παίρνω άλλη την οποία ξεκουρδίζω, ο ενισχυτής εντωμεταξύ είναι τέρμα στο αυτί μου και μετά καταλήγω να παίζω με κιθάρα από το stage εκεί που μου δώσανε οι άνθρωποι του φεστιβάλ, γενικά χαμός!
Ήδη από την πρώτη εμφάνιση του Saske στο Gagarin, με τις εντυπωσιακές λευκές στολές/μάσκες, τη rap/rock live αισθητική και το γενικότερο εντυπωσιακό staging, ο Πάνος (μαζί με Δημήτρη και Ιάσωνα) τον συνοδεύουν σαν live band σε διάφορες εμφανίσεις του μέχρι και σήμερα, για να ξεκινήσουν λίγο αργότερα να πραγματοποιούν κάτι παρόμοιο και με τον Sidarta. Μια σύμπραξη καινοτόμα για τα ελληνικά ραπ και ροκ δεδομένα, η οποία, απ’ ό,τι μας λέει κι ο ίδιος, έχει σμιλέψει μια εκατέρωθεν επιρροή μεταξύ των δύο πλευρών από την οποία μόνο να μάθουν και να πάνε ακόμα πιο μπροστά μπορούν:
Τα live μου με Saske και Sidarta, ως lead κιθαρίστας της μπάντας τους, είναι πραγματικά σούπερ – γουστάρω πολύ και έχω μάθει αρκετά πράγματα, περνάω καλά και το διασκεδάζω σαν να ήταν δικό μου live. Ο Saske εντωμεταξύ είναι φοβερά ανοιχτόμυαλος μουσικά με την έννοια του ότι έχει πάντοτε ανοιχτά τα αυτιά του, αγοράζει δίσκους και ψάχνεται – ήταν ο πρώτος που έκανε το concept του rap live με φουλ μπάντα, σε επίπεδο προδιαγραφών του εξωτερικού. Μου αρέσει αυτή συνεργασία γιατί δε με βλέπει σαν απλό session μουσικό, μου αφήνει μια καλλιτεχνική ελευθερία την οποία εγώ ξέρω πλέον να μαζεύω, υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη – ώρες ώρες νιώθω όντως σαν να έχουμε απλώς βάλει τους Bombing the Avenue σε Saske και Sidarta!
Αρχές της χρονιάς κυκλοφορούν το “Teretete”, ένα track που, για να τεθεί όσο πιο ευγενικά γίνεται, σε αρπάζει (με στυλ), σε μπερδεύει (τεχνηέντως), σε χαστουκίζει (κόσμια, πάντα) και κατόπιν σε υποχρεώνει να το χορέψεις. Χωρίς να πρέπει να το έχεις «πιάσει» πλήρως από την αρχή. Και όλα αυτά, φυσικά, με τη δική σου συναίνεση.
Το “Teretete” ίσως είναι το πιο dance κομμάτι της μπάντας, με reggae στοιχεία – αρχικά δεν δεχόμουν ότι είχαν βγάλει κάτι τέτοιο σαν The Page of Cups αλλά το αγάπησα φουλ με τον καιρό, live επίσης «σκάει» διαφορετικά, έχουμε πιο «γκαζάτες» κιθάρες και παίρνει πιο rock vibe, διατηρώντας όμως τα ίδια χνάρια.
Να πούμε κάπου εδώ ότι η Ολυμπία Θεοδωρίδου και ο Νίκος Λαγός, δύο εξαιρετικοί creatives που τυχαίνει να είναι και φίλοι μου, σκέφτηκαν το concept για το βίντεο του “Teretete” που θεωρώ ότι συμπληρώνει πολύ ιδιαίτερα το κομμάτι.
Από εδώ και στο εξής θέλω ένα τουλάχιστον dance κομμάτι σε δίσκο – το επόμενο «τερετετίσιο» κομμάτι βγαίνει σύντομα και λέγεται “Ding Dang Dong”.
Α, είπαμε ότι το “Teretete” (όπως και το επερχόμενο EP) θα κυκλοφορήσει από την Panik; Το είπαμε, ναι. Αλλά δε μιλήσαμε για το εξίσου ενδιαφέρον backstory προηγουμένως.
Είχε έρθει στέλεχος A&R της Panik στην εμφάνισή μας στα εγκαίνια του Meadows, είδε το show (ήμασταν μάλιστα πρώτη φορά σαν duo σε live) και μας προσέγγισε, εκείνη η βραδιά ήταν το εισιτήριό μου για αυτή τη συνεργασία. Εντωμεταξύ το line up ήταν φοβερά ετερόκλητο – Παυλίνα Βουλγαράκη, Man and His Failures, Bhukhurah, Royal Arch και εμείς, τα είχε όλα – ποπ έντεχνο, darkwave, alt rock, shoegaze, ό,τι θες (γέλια)!
Οι άνθρωποι της Panik δε με περιορίσανε πουθενά, κάναμε ένα πολύ καλό συμβόλαιο με του οποίου τις «απαιτήσεις» ήμουν φουλ ικανοποιημένος. Δε με αφήσανε «χαλαρό», μου ανέθεσαν δουλειά και υποχρεώσεις κανονικά! Τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει να τραγουδήσω στα ελληνικά, και συμφώνησαν απόλυτα μαζί μου, υπήρχε μια πολύ ευχάριστη σύμπλευση απόψεων σχετικά με το τι κάνω και τι θέλω να πραγματοποιήσω δημιουργικά. Έχουμε εξαιρετική επικοινωνία και ενώ δεν είμαι ας πούμε “huge” όνομα με αντιμετωπίζουν ισότιμα.
Μιλώντας για καλλιτέχνες οι οποίοι τον εμπνέουν, δε θα μπει στο κόπο να μακρηγορήσει – ή να μασήσει τα λόγια του:
Δεν είμαι βιρτουόζος αλλά πραγματικά οι αγαπημένοι μου μουσικοί είναι όλοι άμπαλοι (γέλια)! «Άμπαλοι» με την έννοια του πώς έπαιζε ο Kurt Cobain κιθάρα – μεγάλη επιρροή μου, παρεμπιπτόντως – σε σχέση με κάποιον που έχει 5 πτυχία από ωδείο, τύπου Dream Theater.
Βέβαια γουστάρω και πιο τεχνίτες, με εντυπωσίασαν ας πούμε πάρα πολύ οι LCD Soundsystem όταν τους είδα πέρυσι Glastonbury – επίσης διαχρονική αγάπη και έμπνευση οι Nine Inch Nails, σε ό,τι και να κάνω. Ακούω φουλ Kendrick Lamar επίσης τον τελευταίο καιρό.
Και τι έχουμε να περιμένουμε προσεχώς από τους The Page of Cups;
Το καινούριο άλμπουμ λέγεται “MOTHER SAUCE”, θα είναι μια συλλογή σε μορφή ΕΡ, με πέντε τρίλεπτα κομμάτια. Πριν λίγες μέρες μάλιστα κυκλοφόρησε το τρίτο track από εκεί, ονόματι “Laura Green”, μετά τα “Teretete” και “Frenemy” – τα επόμενα αναμένονται 27 Ιουνίου. Στο μεταξύ τελειώνουμε ηχογραφήσεις και παραγωγή για την επόμενη κυκλοφορία η οποία αναμένεται τον Οκτώβρη – έχω προχωρήσει τις ηχογραφήσεις και έχω υλικό σίγουρα για μέχρι το κλείσιμο των EP των επόμενων δύο χρόνων, υλικό για ολόκληρο άλμπουμ πλέον.
Θα ξεκινήσουμε επίσης από τη νέα σεζόν ευρωπαϊκό tour μαζί με τους Come, μπάντα στην οποία βρίσκεται ο Θοδωρής, παλιότερο μέλος των The Page of Cups.
Το επόμενο μου βήμα είναι να κόψω το κάπνισμα, σαν επόμενο βήμα για να πετύχω στην καριέρα μου. Το είδα και όταν έκοψα ουσίες και αλκοόλ, πόσο με βοήθησε στο mentality και πόσο «εκτοξεύτηκα» μετά από αυτό.
Επιπλέον στα προσεχώς, έχουμε Glastonbury πάλι σύντομα, δεύτερη σερί χρονιά, θα παίξουμε το Σάββατο το βράδυ και ελπίζω να τσουλήσουν πιο ομαλά τα πράγματα αυτή τη φορά (γέλια)!
