Είχα δει το όνομά τους να φιγουράρει δεξιά κι αριστερά, αλλά λάιβ δεν τους είχα πετύχει. Τους πρωτοείδα όμως ως support στους Allah-Las και με κέρδισε η ευθύτητα της πρότασής τους. Κύρια όμως αφορμή για μια συζήτηση στάθηκε η πρόσφατη έκδοση του πρώτου τους δίσκου στην Inner Ear, ενώ δευτερεύουσα είναι η συναυλία παρουσίασης του υλικού αυτού, στο Six d.o.g.s. (Πέμπτη 18/12, με είσοδο ελεύθερη). Σας μεταφέρω λοιπόν μερικά από όσα διαμείφθηκαν σε περιβάλλον σπιτικό, μεταξύ αρκετών ποτηριών τεΐου και καφέ...
Πώς είναι λοιπόν τα πράγματα μετά το support στους Allah-Las, ήταν η πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου σας, σωστά;
Ναι, ο δίσκος παίχτηκε από την αρχή ως το τέλος. Επίσημη παρουσίαση δεν έχει γίνει, θα γίνει μεθαύριο Τετάρτη, 18 του Δεκέμβρη, στο Six d.o.g.s. –με ελεύθερη είσοδο.
Γιατί παίχτηκε από την αρχή ως το τέλος ο δίσκος; Ερώτηση είναι, όχι επίκριση!
Σπύρος: (Γέλια) Μας άρεσε το πώς φτιάχτηκε ο δίσκος, η σειρά των συνθέσεων όπως τελικά μπήκαν!
Πόσο εύκολο είναι να μπουν σε μια σειρά οι συνθέσεις; Έχει ενδιαφέρον στην περίπτωσή σας, διότι υπάρχουν αισθητικές διαφοροποιήσεις –για εσάς βέβαια είναι ένα και το αυτό, αλλά δείτε το και από τη μεριά του ακροατή...
Χάρης: Νομίζω ο δίσκος μπορεί να χωριστεί σε δύο μεριές, όπως είναι λ.χ. η side A και η side Β στο βινύλιο. Η side A, ας πούμε, είναι πιο χορευτική, τη διακρίνει ένα έντονο up tempo στοιχείο. Ενώ η side B είναι πιο σκοτεινή, πιο εσωτερική. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές μπάντες μέσα στη μπάντα! (γέλια) Εμείς αντιλαμβανόμαστε αποχρώσεις και διαφοροποιήσεις πάνω σε μια οπωσδήποτε ενιαία ταυτότητα.
Ματίνα: Πάντως έχουμε επίγνωση του ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές αισθητικές κατευθύνσεις στα τραγούδια. Κατ' αρχήν επειδή είναι και δύο εκείνοι που τα γράφουν: ο Σπύρος και ο Χάρης έχουν μεν κοινά σημεία, τα οποία αγαπούν, αλλά έχουν ο καθένας και την ταυτότητά του. Οπότε, αναπόφευκτα…
Υπήρχαν δηλαδή δύο συνθέτες, οι οποίοι και σχημάτισαν μια μπάντα γύρω τους;
Χάρης: Η ιστορία των My Drunken Haze είναι λίγο μεγάλη και μπερδεμένη, πάει βασικά 4 χρόνια πίσω. Η μπάντα ξεκίνησε από τον Σπύρο. Ο Σπύρος είχε γνωρίσει μια κοπέλα και αυτός ήταν ο πρώτος πυρήνας: μία κιθάρα και μία φωνή. Έναν χρόνο μετά στήθηκε το πρώτο εκτενέστερο σχήμα, στο οποίο συμμετείχα πια κι εγώ, ως κιθαρίστας. Από εκείνη την πρώτη έκδοση υπάρχουμε σήμερα μόνο εγώ και ο Σπύρος, έγιναν πολλές αλλαγές προσώπων στο ενδιάμεσο. Η Ματίνα π.χ. μπήκε πριν από 2,5 χρόνια.
Ματίνα: Πάντως σε ό,τι ακούει κάποιος στον δίσκο μας, είτε στη σειρά, είτε στον ήχο, έπαιξε μεγάλο ρόλο και ο παραγωγός. Ενοποιεί.
Χάρης: Παραγωγός μας είναι ο Γιάννης ο Καρράς (King Elephant). Ο οποίος και μας έβαλε χαλινάρι, πιστεύω. Γιατί όταν είχαμε πρωτομπεί στο στούντιο ήμασταν λίγο χύμα, πολύ απείθαρχοι
Σπύρος: Μας έκανε πιο μουσικούς ο Γιάννης. Μας έσπρωξε στα όριά μας, μα και πιο πέρα από αυτά. Ήθελε κάτι παραπάνω από ό,τι είχαμε στα χέρια μας.
Χαίρομαι που το ακούω, διότι μεγάλο μέρος των Ελλήνων μουσικών θεωρεί ότι ο παραγωγός θα παραλλάξει το υλικό τους. Εσείς φοβηθήκατε κάτι τέτοιο;
Σπύρος: Στην αρχή…
Ματίνα: Ναι, το φοβηθήκαμε. Πάντα υπάρχει φόβος, νομίζω. Είναι βίωμα σου, είναι η τέχνη σου και πάντα λοιπόν φοβάσαι ότι εκείνο που θα ακούσεις στο τέλος δεν θα έχει σχέση με το αρχικό σου όραμα. Και σίγουρα αυτό που κατέληξε στον δίσκο δεν είναι ίδιο με ό,τι μπήκε ως πρωτογενές υλικό στο στούντιο.
Ήταν δηλαδή πιο ακατέργαστο το αρχικό σας υλικό;
Ματίνα: Σίγουρα!
Σπύρος: Βασικά το πρώτο υλικό ήταν πιο ρετρό.
Ματίνα: Μπορεί να εντοπίσει κάποιος τις διαφορές με το τραγούδι που είχαμε δώσει στη συλλογή της Inner Ear, το "Gambling Woman". Ήταν πιο απλό στη δομή, πέρα από το ζήτημα της ηχογράφησης.
Χάρης: Ήταν πιο lo-fi: την είχα κάνει εγώ την παραγωγή, στο σπίτι μου.
Με τη διαδικασία και τους όρους μεταξύ σύνθεσης και έκδοσης ενός δίσκου, τι επαφή είχατε; Και τι άλλαξε μετά την κατασκευή του;
Σπύρος: Έχουμε ακούσει εκατοντάδες δίσκους όλοι μας κι εγώ προσωπικά είχα την εντύπωση ότι όλοι μπαίνουν στο στούντιο και περνάνε πολύ καλά. Ότι δηλαδή έπαιζαν όλοι δυνατά και μαζί, γράφανε όπως έπαιζαν και στα λάιβ και μετά πήγαιναν σπίτι τους. Η διαδικασία αποδείχθηκε φυσικά τελείως διαφορετική: έπρεπε να εστιάσουμε και να προσπαθήσουμε ως μουσικοί. Μάθαμε πάρα πολλά από τη διαδικασία. Πόσο υπομονή πρέπει να έχεις, πόσο πρέπει να κατέβουν οι εγωισμοί, πόσο πρέπει να ανοίξει το κεφάλι σου και αυτά που ακούς.
Όλοι είχατε πάνω-κάτω την ίδια πείρα σχετικά με την παραγωγή και την ηχογράφηση ενός δίσκου;
Ματίνα: Όταν γράψαμε το EP μόνοι μας, είχαμε κάποια πείρα. Γράψαμε λάιβ και μάθαμε και από τη διαδικασία. Από την άλλη, μέχρι που τελείωσε ο δίσκος μας, εγώ προσωπικά δεν ήξερα τι σημαίνει mastering. Δεν το καταλάβαινα, μέχρι που το είδα να γίνεται μπροστά μου.
Χάρης: Υπήρχε μόνο η πείρα του οικείου περιβάλλοντος. Όλοι λίγο-πολύ είχαμε ηχογραφήσει σε μικρά projects, στο σπίτι. DIY καταστάσεις.
Όσα ακούμε σε επίπεδο φωνής, είναι προσωπική κατάθεση της Ματίνας; Ή η μελωδική γραμμή έρχεται έτοιμη, από τον Σπύρο ή τον Χάρη;
Ματίνα: Όχι, αυτό είναι από εμένα. Αναγκαστικά δηλαδή, γιατί ο συνθέτης είναι φάλτσος!
Σπύρος: (γέλια) Δεν μπορώ με τίποτα να τραγουδήσω σωστά!
Ματίνα: Έχει τη δυσκολία του, γιατί έπρεπε να τη νιώσω τη μουσική τους για να ερμηνεύσω. Η δική μου φωνή είναι ποπ. Και, για να πούμε την πλήρη αλήθεια, ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου ότι μπορώ να γίνω τραγουδίστρια. Πάντως το νούμερο ένα δεδομένο μου είναι πως, παρ' όλο που έχω κάνει άπειρη θεωρία και αρμονία, ευτυχώς δεν θυμάμαι τίποτα! Θεωρώ ότι θα μου στερούσε άπειρη μαγεία.
Πάντως εγώ που σας πρωτοείδα τώρα ζωντανά είπα στην παρέα μου «παιδιά, η τύπα έχει οπωσδήποτε κλασική παιδεία πίσω της». Η πείρα φαίνεται στο πάτημα της νότας...
Ματίνα: Έχω κάνει κλασικό βιολί. Στον δίσκο πήγαμε όμως με την εις άτοπο λογική. Προσπαθούσαμε με τον Σπύρο να αποκλείσουμε πρώτα αυτά που δεν ταιριάζουν, και προχωράγαμε έπειτα βήμα-βήμα προς το σωστό.
Ποιες άλλες τέχνες σας επηρεάζουν σε ό,τι παράγετε ως μουσικοί;
Χάρης: Νομίζω περισσότερο ο κινηματόγραφος και η φωτογραφία. Θέατρο και λογοτεχνία αμέσως μετά. Το να πεις ότι είμαι μόνο μουσικός, δεν γίνεται. Πρέπει να υπάρχει μέσα σου μια γενικότερη αλληλεπίδραση μεταξύ των τεχνών.
Σπύρος: Το σινεμά το αγαπώ σχεδόν όσο και τη μουσική. Από βιβλία, αυτά που με επηρέασαν περισσότερο είναι οι beatniks και ο H.P. Lovecraft.
Ματίνα: Εγώ δεν διάβαζα πολύ λογοτεχνία –δεν χώραγε στο 24ωρο. Πάντως από τη στιγμή που μπήκα στους My Drunken Haze μπορώ να πω ότι έχω άλλη προσέγγιση και στο θέατρο και στον χορό. Από τη στιγμή που είμαι frontwoman, τα μάτια του κόσμου είναι άμεσα στραμμένα πάνω μου, οπότε πρέπει να έχω άμεση διασύνδεση και με άλλες τέχνες, πέρα απο τη μουσική. Δεν είναι μόνο η φωνή σου πια, αλλά και το γενικότερο επικοινωνιακό και το εκφραστικό της μπάντας.
Για να πούμε και για κάτι με το οποίο ασχολείται έντονα η αθηναϊκή νεολαία, τι έχετε να πείτε για το ζήτημα του χιπστερισμού;
Σπύρος: Ο Χάρης έχει έναν καλό ορισμό!
Χάρης: Για μένα δεν έχει νόημα η όλη συζήτηση. Πάμε να χαρακτηρίσουμε μια τάση η οποία μαζεύει από εδώ και από εκεί διάφορα στοιχεία εναλλακτικής κουλτούρας. Αλλά δεν είναι κίνημα, είναι lifestyle.
Ματίνα: Έχει και συγκεκριμένη εμφάνιση.
Δεν είχε όμως πάντα η μοδάτη εμφάνιση τα περβόλια της μέσα στην πόλη και στην κοινωνική της ζωή;
Ματίνα: Εμείς πάντως στα Γιάννενα δεν είχαμε χίπστερς! (γέλια)
Ναι, αλλά στα (όποια) Γιάννενα δεν γίνεται να έχεις χίπστερς. Εκεί απλά θα έχεις κάποιους που κοπιάρουν...
Ματίνα: Σωστά, είναι μητροπολιτική η λογική. Από ένα εκατομμύριο και πάνω μιλάμε για χίπστερς, είναι όντως αστική κουλτούρα. Απλά οικειοποιούνται πράγματα που δεν είναι καν δικά τους.
Χάρης: Υπάρχει ένα κυνήγι και σε μια αναζήτηση του είναι και του φαίνεσθαι, ασχέτως αν κάποιοι ασχολούνται και με μουσική.
Σπύρος: Κάποιοι άνθρωποι πέφτουν βέβαια και θύματα στοχοποίησης. Είναι και κατασκευή των media η όλη ιστορία. Όταν άκουγα παλαιότερα τη λέξη «hype» και γούσταρα, αφορούσε το groove και τα 1960s, ενώ τώρα είναι μια προσβλητική ταμπέλα. Επίσης, μπορεί να μπαίνεις στο Pitchfork και να δεις μπάντες electronica ή new wave που δεν είναι καθόλου χιπστερικές. Αλλά το πρώτο που θα σου έρθει να πεις είναι «χιπστερόμπαντα»... Απλά είναι η φάση τους και αδικούνται από τέτοιες ταμπέλες.
Φωτογραφίες 1, 2, 3 & 5: Διονύσης Ματιάτος 6: Αίγλη Δράκου
{youtube}i7JjVNW1jHE{/youtube}
