Τη νομίζεις για εξαφανισμένη, μα κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Η Πωλίνα συνεχίζει να υπάρχει με τον δικό της τρόπο στα πράγματα, κυκλοφορώντας νέα τραγούδια, συμμετέχοντας σε παραστάσεις και κανονίζοντας live-έκπληξη, όπως αυτό με τον Κώστα Μπίγαλη στο Gagarin (το ερχόμενο Σάββατο, 29 Δεκέμβρη), που αποτέλεσε και την αφορμή της συνομιλίας μας. Ανυπέρβλητη ποπ ντίβα για πολλούς από μας –ελέω "Μπιρίμπα" και δεκάδων ακόμα επιτυχιών– ήταν όσο άμεση, φιλική και μπριόζα τη δείχνουν και τα τραγούδια της. Με μια λέξη, άτομο...
Λέω να το πιάσουμε από τα πιο πρόσφατα, που δεν είναι και λίγα... Πρώτα-πρώτα, η μουσικοθεατρική παράσταση Κορίτσια Από Την Αρχή.
Κάναμε πρεμιέρα χθες, αφού το καθυστερήσαμε αρκετά. Με την αγαπημένη φίλη Σοφία Βογιατζάκη θα σας κρατάμε ευχάριστη –ελπίζω!– παρέα για δύο ώρες, κάθε Τετάρτη, στο Αγγέλων Βήμα. Με πολύ ωραία τραγούδια, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα. Ο Δημήτρης το ξεκινάει με το ερωτικό στοιχείο: μια παντρεμένη γυναίκα την οποία παρατάει ο σύζυγος, αναζητώντας κάτι καινούριο –μια γνωστή ιστορία. Νομίζω όμως ότι εδώ υπάρχει ένα γενικότερο μήνυμα νέας αρχής, για το πώς δηλαδή μηδενίζουμε και βρίσκουμε τη δύναμη να ξαναπιάσουμε το κουβάρι της ζωής απ' την αρχή. Θα ξεκινάμε στις 22.00, γιατί πιο πριν η Σοφία παίζει με την Κάτια τη Δανδουλάκη: θα έρχεται λοιπόν και κατ' ευθείαν θα την πετάμε στη σκηνή (γελάει!). Οι παραστάσεις θα κρατήσουν ως τον Μάιο, μετά σκεφτόμαστε να πάμε και Θεσσαλονίκη και σε Κύπρο και σε διάφορα άλλα μέρη.
Και το άλλο Σάββατο, live στο Gagarin με τον Κώστα Μπίγαλη...
Α, εδώ πάμε πάρτυ! Με έναν άνθρωπο με τον οποίο έχω ξαναδουλέψει, κάναμε τεράστια επιτυχία στο Αχ Μαρία. Με τον Κώστα μιλάμε γενικότερα την ίδια γλώσσα και κουβαλάμε την ίδια μούρλα. Θα ξεκινήσουμε με τις προσωπικές μας επιτυχίες, αλλά μετά θα περάσουμε σε παλιά ροκάκια, ο δε Μπίγαλης έχει σκοπό να το φτάσει σε άγριες καταστάσεις! Θα γελάσουμε, θα χορέψουμε, θα περάσουμε πιστεύω πολύ καλά.
Είδα και νέο τραγούδι στο YouTube, εννοώ φετινό, ονόματι "Πωλί...Να!". Με επίκαιρο περιεχόμενο, για την κρίση και τις αλλαγές στη ζωή μας, μα με συνταγή εξόδου απ' όλα αυτά τον έρωτα...
Κι ο έρωτας δυστυχώς μπαίνει σε μια σύμβαση –ακολουθεί κι αυτός τις παραμέτρους που ζούμε στην καθημερινότητα. Έχει σημασία μέσα σε όλα όσα μας περιβάλλουν να πατήσουμε στα πόδια μας, να κοιτάξουμε τα πράγματα κατάματα, να πούμε «είμαι ο εαυτός μου». Γιατί όλες οι καταθλίψεις που βλέπουμε γύρω μας τελευταία οφείλονται στο ότι αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια. Δεν θέλω π.χ. να παραδεχτώ ότι δεν έχω μία... Κολλάμε λοιπόν στην ανάμνηση κι έτσι συνεχίζεται η αρρώστια. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να πούμε «άκουσε να σου πω, αυτά είναι, τέρμα!». Όπως ακριβώς λέει και ο Τουρνάς δηλαδή: όχι όπως ήξερες, όπως βρήκες.
Θυμάμαι πάντως ότι και παλιότερα σχολιάζατε την πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα στα τραγούδια σας. «Φοβερό, ψηφίζουμε και κάνουμε μια τρύπα στο νερό» ("Φοβερό", 1992). Για να μη θυμηθώ το "Όλοι Τα Παίρνουνε", τρία χρόνια πριν το προηγούμενο...
Ε, Καραλής! Κι εκείνος ήθελε να βάζει τέτοια σχόλια σάτιρας κι εγώ πίστευα ότι μπορούσα να τα υποστηρίξω. Είχαν βέβαια υπάρξει και αντιδράσεις: με το "Όλοι Τα Παίρνουνε" είχε ας πούμε παρεξηγηθεί ο Θόδωρος ο Κατσανέβας, είχαμε γίνει μαλλιά-κουβάρια στο ραδιόφωνο (μετά βέβαια ξαναμιλήσαμε). Φυσικά τότε δεν είχαμε πτωχεύσει και δεν βρισκόμασταν σε κάποιο λούκι. Το βλέπαμε όμως ότι αυτό το σκηνικό επικρατούσε, ότι ήταν ένας τρόπος ζωής, ένα γενικό κοινωνικό φαινόμενο. Το λέγαμε, αλλά δεν το σχολιάζαμε και πολύ, γιατί όλοι ήταν βολεμένοι. Ο ίδιος ας πούμε που μπορεί να σου έλεγε για ένα φακελάκι το οποίο έδωσε, μπορεί μετά να έκανε κάτι ανάλογο. Η σούμα όλων αυτών, βγήκε τελικά το 2010-2011...
Σας ενδιαφέρει ακόμα η δισκογραφία ή θεωρείτε ότι πέθανε στην Ελλάδα του 2012;
Κάτσε, κάτσε, κατ' αρχάς δεν υπάρχει πια αυτή η λέξη, «δισκογραφία»... Δεν αφορά πλέον αυτή η πληροφόρηση, ούτε αφομοιώνεται από τον κόσμο όπως παλιά. Λειτουργεί πια μέσω ίντερνετ το πράγμα, κατεβάζει κανείς τα τραγούδια που του αρέσουν και τελείωσε. Κάποια στιγμή κάτι κάνει κλικ και μπορεί να αγοράσει κι ένα ολοκληρωμένο CD, γενικά όμως δεν βρίσκει τον λόγο.
Είστε κορίτσι της Νέας Σμύρνης. Ακόμα εκεί ζείτε και κινείστε, ή προτιμάτε άλλα στέκια;
Όχι, δεν ζω πια στη Νέα Σμύρνη, από το '90 ζω στο Χαλάνδρι. Αλλά η Νέα Σμύρνη είναι σπίτι, πολλές φορές πηγαίνω ακόμα και τώρα, γνωρίζω τους πάντες εκεί! Είναι το μέρος όπου μεγάλωσα, όπου πήγα σχολείο...
Για Γαλλική Φιλολογία πηγαίνατε, στο τραγούδι βρεθήκατε. Πώς σας προέκυψαν οι Όσιρις και κατόπιν οι Sunset;
Ξεκίνησαν όλα για πλάκα, καθαρά για πλάκα, στο On The Rocks. Πιτσιρίκια ήμασταν, χαβαλέ είχε, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και να τραγουδάμε. Πρώτα έγιναν οι εμφανίσεις στο On The Rocks και μετά ήρθε η δισκογραφία και με τους Όσιρις και με τους Sunset.
Τελικά όμως καθιερωθήκατε ως σόλο ερμηνεύτρια, όχι με κάποιο γκρουπ. Πόσα οφείλετε λέτε στη θητεία σας στη Μέδουσα, στο πλευρό του Γιώργου Μαρίνου;
Ο Γιώργος ο Μαρίνος έψαχνε το 1981 για παρτενέρ, καθώς γιόρταζε τα 15 του χρόνια. Με είδε τότε στο Στορκ και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Για μένα εκεί άρχισε η καριέρα μου, στο δικό του πλευρό, όχι στη δισκογραφία. Έμεινα 5 σαιζόν στη Μέδουσα, σπαστές όμως, γιατί έκανα κι άλλα παράλληλα, πήγαινα και στα πιο εμπορικά, κάναμε π.χ. πράγματα με την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλα στον Μικρό Διογένη. Τελευταία φορά εμφανίστηκα εκεί το 1988, όταν πια είχα βγάλει το "Πάμε Για Τρέλες Στις Σεϋχέλλες" (1987).
Αυτό θεωρείτε αλήθεια ως το τραγούδι-σήμα κατατεθέν σας; Ή τη "Μπιρίμπα" (1986);
Και τα δύο θα έλεγα... Η "Μπιρίμπα" και γενικότερα η συνεργασία μου με τον Σταμάτη Κραουνάκη υπήρξε ένας τεράστιος σταθμός. Απλώς οι "Σεϋχέλλες" έκαναν μπουμ. Φτάσαμε δηλαδή στο να καθιερωθεί αεροπορική γραμμή Αθήνα-Βικτόρια, κατέληξαν οι Σεϋχέλλες να θεωρούνται προορισμός για τον Έλληνα. Όταν πήγα εγώ πρώτη φορά για εκείνη τη φωτογράφηση με τον Νίκο τον Διαμαντόπουλο, έπρεπε να πάμε μέσω Κένυας, δεν υπήρχε απευθείας πτήση.
Από τότε σας απασχολούσε το θέμα του άγχους στη ζωή μας: «θέλεις το άγχος και τη μαμά» τραγουδούσατε στις "Σεϋχέλλες", «το άγχος μεγαλώνει συνεχώς» ακούω να λέτε στο "Πωλί...Να!". Συγκρίνεται όμως το τότε άγχος με το σημερινό;
(Γελάει) Όχι βέβαια, άλλο άγχος αυτό... Άλλου είδους. Βλέπεις όμως, από τότε υπήρχε η τάση φυγής. Και τότε αισθανόταν ο κόσμος μια καταπίεση.
Το μπρίο και το ταμπεραμέντο σας είχαν πάντα μια ροκιά. Ωστόσο η μουσική σας ήταν ποπ, ενώ στη δεκαετία του 1990 σας είδαμε να τραγουδάτε και Φοίβο και να δοκιμάζετε και πιο λαϊκά πράγματα. Τελικά, ποια είναι η Πωλίνα; Και τι ακούει;
Ξένο ρεπερτόριο άκουγα πάντα. Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα μου κομμάτια είχαν έναν πιο ροκ, όπως λες, χαρακτήρα: άκουγα πολλά τέτοια πράγματα, λαϊκά πάντως όχι ιδιαίτερα. Από εκεί και πέρα, δεν συμβάδιζαν ντε και καλά τα όσα τραγουδούσα με τα όσα άκουγα. Μ' αρέσει ας πούμε πολύ το μιούζικαλ, όπως μ' αρέσει και η τζαζ. Ειδικά όμως το μιούζικαλ δεν θα είχε νόημα να γίνει στην ελληνική δισκογραφία –παρεκτός και υπήρχε κάποια θεατρική παράσταση και έβγαινε το soundtrack της. Δεν είναι όμως και τόσο εκπαιδευμένο το κοινό στο είδος, ειδικά εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1980.
Σας αφορούν καθόλου διακρίσεις του στιλ mainstream και εναλλακτικό, που επικρατούν στα μουσικά περιοδικά;
Τίποτα απ' όλα αυτά, δεν έδινα ποτέ σημασία, δεν θεωρώ ότι διαθέτουν βάση. Ούτε και διάβαζα ιδιαίτερα τι γραφόταν. Κάποια στιγμή μπήκα στη διαδικασία να δω τι γίνεται, αλλά συμπέρανα ότι πρόκειται για μια μπούρδα. Κάτι λέει που είναι εμπορικό, δεν είναι ποιοτικό... Μα πώς; Δηλαδή τι νόημα έχει να κάνω κάτι που δεν θα πουλήσει; Έτσι κι αλλιώς, τα ποιοτικά δεν είναι και εμπορικά; Κάτι το οποίο αρέσει δεν είναι και τα δύο; Τέτοιοι διαχωρισμοί είναι σε δουλειά να 'μαστε.
Σας θυμάμαι να παρουσιάζετε και το τηλεπαιχνίδι Μπράβο Χάσατε στον ANT1 (1994-1995)...
Ναι, μου άρεσε η τηλεόραση, όταν ειδικά βρισκόμουν με ανθρώπους οι οποίοι ξέραν τη δουλειά και υπήρχαν οι προϋποθέσεις να κάνεις κάτι ενδιαφέρον. Κατά καιρούς είχα κάνει μάλιστα και άλλα πράγματα στον ANT1, παραγωγές πιο μεμονωμένες (εορταστικά σόου κτλ.).
Τώρα βλέπετε τηλεόραση;
Γιατί να μη βλέπω τηλεόραση; Όλοι δεν βλέπουν τηλεόραση; Εντάξει, τα δελτία ειδήσεων δεν τα βλέπουμε...
Κάνατε πίσω στην καριέρα σας όταν έπρεπε να μεγαλώσετε τον γιο σας;
Ναι, έγινε τότε μια παύση. Ήταν όμως κι ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα για μένα, σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να ανακυκλώνω διαρκώς τα ίδια. Συμπτωματικά έπεσε τότε και το μεγάλωμα του μικρού. Αυτό που ήθελα να κάνω κατόπιν, τις παραστάσεις με τον Κραουνάκη στη Σπείρα, το έκανα.
Κλείνοντας, τι επιθυμείτε πιο πολύ για το 2013;
Να πάψουμε να φοβόμαστε... Να φύγει αυτό που νιώθουμε τώρα στο στομάχι. Από εκεί θα ξεκινήσουν όλα. Κορίτσια –και όλοι μαζί– απ' την αρχή. Όπως λέει και στο φινάλε, «στ' αδιέξοδα να κλείνεις πάντα μάτι και στις τρικλοποδιές να βρίσκεις πάντα λύσεις».
{youtube}YI9eQOPikIo{/youtube}
