Στην εκδοχή του για το τι διημείφθη την αποφράδα νύχτα της 15ης προς 16η του Αυγούστου του 1977, ο φίλος Νίκος Πετρουλάκης δεν πήρε κι όρκο για το «αν ο Elvis κατέληξε τελικά στον παράδεισο ή στην κόλαση. Τα σταυρουδάκια του Ιησού και τα αστεράκια του Δαυίδ μπορεί να προσδοκούσαν σε μια προεδρική σουίτα στον πρώτο, αλλά η σπορά του rock ’n roll και η προσθήκη της σεξουαλικότητας στο αμερικάνικο σαβουάρ βίβρ οδηγούσαν κατευθείαν στους υπονόμους της δεύτερης.» (Βήμα, Αύγουστος 2012). Και σωστά δεν πόνταρε με βεβαιότητα τις μάρκες του, γιατί που να μπλέκεις με τα μεταφυσικά, ο σκοπός είναι να μετράς τα επίγεια με λεπτομέρεια. Αυτό συνεχίζει και πράττει ο Peter Guralnick.
Πριν πολλά χρόνια, χάρη στα βιβλία Last Train To Memphis και Careless Love, με ένστικτο και εκτός δογμάτων, η προσοχή του Guralnick στη λεπτομέρεια αποτιμήθηκε ως «γεωμετρικά ανάλογη με την ικανότητα του Elvis να τα κάνει μαντάρα. Έτσι, τα 11 χρόνια συσσωρευμένης έρευνας, τα 11 χρόνια αναρίθμητων συνεντεύξεων με εκατοντάδες βασικά πρόσωπα, παρατηρητές και παρατρεχάμενους του Presely τα 11 χρόνια επίμονης αναδιάταξης και συγγραφής και, όπως θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, απορίας, ξυσίματος του κεφαλιού και τραβήγματος μαλλιών μέχρι να μην έχει μείνει τρίχα, κατέληξαν —όπως το θέτει ο Guralnick— σε μια «τραγωδία». Σκεφτείτε το σαν μια Δίκη της Νυρεμβέργης, όπου ο Elvis είναι ταυτόχρονα ο δολοφόνος και το θύμα.»
Ο συγγραφέας έχει διαβεί τους δρόμους της Sun, έχει μέσα στα χρόνια υπάρξει σχολαστικός με τις ατάκες του Sam Phillips, έχει νοηματοδοτήσει προοδευτικά την ιστορία του Elvis, χωρίς να παραθέτει νερόβραστες λεπτομέρειες, χωρίς να ποντάρει σε υπερβατικές ιστορικές επανεγραφές και υποθέσεις. Επομένως, καμιά αναλογία δεν προκύπτει που να αντιστοιχεί στα κινηματογραφικά “Αν” του Tarantino στο νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε, τον Αύγουστο που ο Presley θα έσβηνε 90 κεράκια. Το νέο του βιβλίο, επί της ουσίας μια έρευνα 30 ετών, έχει τον τίτλο The Colonel And The King: Tom Parker, Elvis Presley and the Partnership That Rocked The World και παρότι δεν το βαστώ ακόμη στα χέρια μου (μια προδημοσίευση της εισαγωγής αυτού μπορείτε να τη βρείτε εκεί έξω), έχει τον εξής στόχο: Να αποκαταστήσει την αλήθεια για τον Tom Parker και μαθαίνοντάς τον καλύτερα, να αφαιρέσει το «περιβόητος» ως επιθετικό προσδιορισμό δίπλα από το μάνατζερ του Elvis, να πάει ένα βήμα παραπέρα από τις κρίσεις που έκανε στα προηγούμενα βιβλία του, να καταλύσει την εικόνα που είδαμε εσχάτως στο φιλμ του Baz Luhrmann.
«Ένιωθε αδικημένος από τον τρόπο που οι άνθρωποι ερμήνευαν όσα είχε κάνει. Αλλά πιστεύω πως ποτέ δεν επρόκειτο να ρίξει την ευθύνη στον καλλιτέχνη του. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτός είναι ο λόγος που ο Συνταγματάρχης δεν έγραψε ποτέ την αυτοβιογραφία που υποσχόταν από το ’56, και την οποία σκόπευε να τιτλοφορήσει Πόσο κοστίζει αν είναι δωρεάν;. Ακόμη και μετά τον θάνατο του Elvis, δεν επρόκειτο να προδώσει την ιδέα ότι ο καλλιτέχνης φοράει πάντα το λευκό καπέλο», αναφέρει ο συγγραφέας για τον Parker, και στήνει ένα κολακευτικό πορτραίτο ενός ανθρώπου με χιούμορ, αυτοδημιούργητου, αντίθετο από αυτό του φραγκοφονιά (παρότι αμετανόητος τζογαδόρος) που παρενέβαινε στις επιλογές του Presley.
Στη συνέντευξη που δίνει ο Guralnick στο YouTube-κο World In Your Ear στις 5 Αυγούστου τρέχοντος, ξεκινά να μιλά για το πως γνώρισε τον «Συνταγματάρχη» Parker το Δεκέμβριο του 1988, ο οποίος αργότερα τον κάλεσε στα 80α του γενέθλια, ξεκλειδώνοντας παράλληλα τα παρασκήνια της ζωής του Βασιλιά. Χάρη στην πρόσβαση που είχε από την Elvis Presley Enterprises, ο συγγραφέας έπεσε σε δεκάδες επιστολές που αντάλλαξε το δίδυμο Presley/Parker, οι οποίες έδωσαν νέα ντεσού στη σχέση και στις προθέσεις τους, αποτελώντας το βασικό υλικό για τις 624 σελίδες του νέου του βιβλίου (οι 250 αφορούν το σχολιασμό των επιστολών).
Κάπως έτσι, η νέα όψη των πραγμάτων λέει πως ο Parker υπήρξε αληθινός φίλος, ένας πατέρας του ξεροκέφαλου Elvis, που πεισματικά σαν τον πελάτη του είναι ανίκανος να παραδεχτεί λάθη και να ζητήσει βοήθεια, μα κινείται διαρκώς ως θετική δύναμη που από τη μια έσπρωχνε για world tour με αφετηρία την Αυστραλία, και από την άλλη δεν έλεγε κουβέντα για τις μουσικές του ή κινηματογραφικές επιλογές (παρά μόνο όταν πούσαρε για να τραγουδήσει το “Are Υou Lonesome Τonight”). O πρώην μάνατζερ του Eddy Arnold, έβαλε όλο του το είναι για να προωθήσει τα συμφέροντα αμφοτέρων. Διαβάζουμε στο Guardian πως οι επιστολές του Parker δείχνουν ότι το 1960 σκεφτόταν σοβαρά μια παγκόσμια περιοδεία του Presley και το 1973 εξέταζε μια πιθανή περιοδεία στην Ιαπωνία. Ο Guralnick υποστηρίζει ότι ο πραγματικός λόγος που ο Elvis δεν τραγούδησε ποτέ εκτός ΗΠΑ δεν οφειλόταν στον Parker, αλλά στον ίδιο. Ο σταρ ποτέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα, και αυτό οφειλόταν κυρίως στον εθισμό του στις αμφεταμίνες και άλλα ναρκωτικά, καθώς και στην τάση του να οπλοφορεί, οπότε ήταν αδύνατον να περάσει τα σύνορα με όλα αυτά τα συμπράγκαλα μαζί του. Ο Parker ανησυχούσε για το πώς μπορούσε να εξασφαλίσει την κατάλληλη προστασία του Πρίσλεϊ. «Αυτό για το οποίο μιλούσε ήταν η ασφάλεια για να μην συλληφθεί ο Elvis. Ποιος θα κουβαλούσε τα ναρκωτικά, τα οποία πήγαιναν παντού με τον Ελβις; Και ποιος θα κουβαλούσε τα όπλα;», αναρωτιόταν. Μάλιστα στη συνέντευξη στο World In Your Ear, ο Guralnick λέει πως η Priscilla Presley του είχε πει πως στα 60s, ο Elvis είχε στείλει το Joe Esposito (road manager και σωματοφύλακα του) αλλά και το Jerry Schilling (talent manager και μέλος της Memphis Mafia) στην Ευρώπη (συγκεκριμένα στην Ελλάδα!) για να βολιδοσκοπήσουν τα πράγματα.
Σε αυτό το σημείο ξεκινούν οι εύλογες αντιδράσεις. Αν μη τι άλλο, στους fans θα φανεί βαρύ το γεγονός της αποκαθήλωσης του διάβολου. Είναι μεθοδολογικό σφάλμα του Guralnick το να σπεύσει να δεχθεί αναντίρρητα κι αυτούσια τα γραφόμενα του Parker; Γιατί να μην πρόκειται για καλυμμένα τεχνάσματα; Γιατί να μην είχε δίκιο η μαμά του Elvis για τον Ολλανδό, εκείνοι που μιλούσαν για τη στάση του στο Tv Special του 1968, για το κακό deal με τα δικαιώματα στην RCA ως αποτέλεσμα του εθισμού του στο τζόγο (και του Elvis στις σπατάλες); Είναι κι όλες αυτές οι φήμες για την εμπλοκή του στις ηχογραφήσεις. Ο Jerry Schilling υποστήριζε πως ο Parker έλεγε στους ηχολήπτες να φέρουν τη φωνή του Elvis πιο μπροστά στο “Suspicious Minds” γιατί χανόταν μέσα στο θόρυβο. “Let him fall on his ass” κυκλοφορούσε πως διατύπωσε ο «Συνταγματάρχης» διαφωνώντας για τα τραγούδια που επέμενε να ηχογραφήσει ο Βασιλιάς με τον Chips Moman στα American Sound Studios.
Όπως και να έχει, περιμένω με προσμονή το νέο ογκώδες κεφάλαιο στην ιστορία του Elvis, ακόμη κι αν ξεχάσω όσα πίστευα μέχρι σήμερα. Από διαψεύσεις, άλλο τίποτα σε αυτή τη ζωή. Στο κάτω-κάτω, scripta manent. Επομένως όσο κι αν ο «Συνταγματάρχης» έπαιζε ή όχι διαρκώς ένα ρόλο ακόμη και μέσα από τις επιστολές του, σε μια από αυτές ο Βασιλιάς (αγαθή μαριονέτα ή ανασφαλές παιδί, διαλέξτε και πάρτε) του απάντησε: «Αγαπητέ Συνταγματάρχη, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν πως η παρέα μου κι εγώ εκτιμούμε αυτά που κάνεις για εμένα… Σε αγαπώ σαν πατέρα».
