Έτσι σαν ένα στοίχημα που δεν αφορά κανένα, έτσι σαν μια προσωπική διαστροφή, ρίχνω στο ψηφιακό μας τραπέζι τούτη την πρόβλεψη. Μήπως θα ξανατρέχουμε στις κάλπες στα τέλη του φθινοπώρου, για να ψηφίσουμε τον καταλληλότερο; Ίσως το λέω, γιατί μου αρέσουν οι εκλογές και ειδικά τα (υποχρεωτικά από το Σύνταγμά μας) τρίλεπτα της Ο.Α.Κ.Κ.Ε. Ίσως, γιατί στο στίβο της «ευπρέπειας», κάποιος θα βρεθεί, με τόσους πολλούς μάλιστα πολιτευτές, να πει κάποια αλήθεια, να του ξεφύγει κάποιο ψήγμα φωτός, να αποκαλύψει κάτι από το άβατο της διαρκούς ρεμούλας και όχι κάποιο σκανδαλάκι της στιγμής για μικροπολιτική εκμετάλλευση. Μόνο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο καθείς πολιτευτής, κόμμα, κομματίδιο έχει κάποιον τηλεοπτικό χρόνο να του αναλογεί, αυτή η «θορυβώδης μειοψηφία» που τόσο εντέχνως κρύβεται μέσα στο βάλτο της «εντυπωσιακής» ενημέρωσης. Το πρόβλημα άλλωστε βρίσκεται στη δομή και όχι στο φέρεσθαι, στο κυρίως φαγητό και όχι στο πορσελάνινο πιάτο. Στην ουσία των πραγμάτων, αμέσως μετά τις εκλογές, η πλειοψηφία θα παρελαύνει πάντα σιωπηλή, κρατώντας εικόνες του Πόντιου Πιλάτου.
