Αν περπατήσεις ένα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας θα δεις και θα μάθεις πολλά πράγματα. Λογικό για μια πόλη που χτίστηκε άναρχα, κατοικήθηκε άναρχα και αναπτύχθηκε άναρχα. Βέβαια παίζει ρόλο και η γενικότερη κατάσταση, η οικονομική και πολιτική. Σε μια διαδρομή από την Σταδίου στην Πειραιώς θα αντικρίσεις έναν ολόκληρο κόσμο που, αν δεν τον δεις με τα ίδια σου τα μάτια, θα πιστεύεις ότι αυτά είναι σενάρια και εικόνες στις ειδήσεις. Ένα μέρος αυτού του κόσμου είναι οι ψυχοτρόπες ουσίες. Σε κάθε γωνία και ένας απελπισμένος άνθρωπος ο οποίος «σουτάρει», ένας άρρωστος άνθρωπος, που εν συντομία περιγράφουμε ως «πρεζάκι», νεαρά παιδιά που σπρώχτηκαν σε συνήθειες και εθισμούς για το κάτι παραπάνω, αφού δεν μπόρεσαν να το βρουν στον συμβατικό κόσμο. Και γύρω τους όλοι εμείς που τους κοιτάμε με φόβο ή περιφρόνηση. Για όλα αυτά δεν μπορείς να κατηγορήσεις τη μοίρα, ούτε προλαβαίνεις να αναλύσεις τις σύνθετες συνθήκες στις οποίες καλλιεργείται η χρήση. Κάθε μέρα οι δείκτες θανάτων ανεβαίνουν. Αλλά να, κάθεσαι και σκέφτεσαι, μια καλή ιδέα δεν θα ήταν να αναπτύσσονταν τα κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης, από το να τους κόβεται η χρηματοδότηση από το κράτος; Και δεν θα ήταν καλύτερα αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στέκονταν μια φορά τις 2-3 μέρες σε μια ουρά και έπαιρναν την σωστή και καθαρή δόση που τους αντιστοιχεί για να μην πεθάνουν από οιδήματα; Μια ιδέα είναι κι αυτή...
