Γύρω στις 3 το πρωί, βράδυ Σαββάτου, το δίλημμα είναι ένα στα μπαρ της Αθήνας: «Πάμε Dybbuk (deep house club) ή Κωνσταντίνο Αργυρό να προλάβουμε το "Ξημερώματα"»; Και κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συνέπειες και για την εναπομείνασα εναλλακτική κουλτούρα της πόλης...

Σπαταλάω ώρες στο παγκόσμιο networking και από το υστέρημά μου ξοδεύω ευρώ >1000 (άνω των Χιλίων) για όλα τα συνοδευτικά μιας κυκλοφορίας. Και πάλι τα κομμάτια θα κάτσουν στο Spotify και στις άλλες πλατφόρμες, με το εφιαλτικό πλέον σηματάκι των plays <1000 (κάτω των Χιλίων) να θυμίζει σε όλους –ασχέτως ταλέντου, ομάδας, εργατοωρών και όρεξης– ότι, όσο και να προσπαθούμε, δεν φτάνει...

Φανταστείτε πώς θα ήταν, αν στα μουσικά ή στα πρότυπα σχολεία η κλίση και το ταλέντο συνοδεύονταν από βασικά μαθήματα διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων και από τα απαραίτητα για να πλοηγηθεί κανείς στη digital εποχή της μουσικής...

Σαν να μην μας φτάνει ότι όλοι οι γύρω μας καταναλώνουν μουσική από το YouTube, συνειδητοποιούμε ότι το «μάννα» εκ Spotify δεν είναι καν η πιο αξιόπιστη πρώτη λύση για το ελάχιστο της απόδοσης των δικαιωμάτων...

Το Spotify μετατρέπεται στο νέο χρηματιστήριο και η περσινή μανία της ραπ, μετά από τις ικανοποιητικές υποψηφιότητες στα βραβεία Oscar και στα Grammy, δείχνει να ξεθυμαίνει...

Σκέφτομαι όλα τα νέα projects που ετοιμάζει η εγχώρια σκηνή, οι φίλοι, οι συνεργάτες μου· και αναρωτιέμαι: σε ποια χώρα θα τα πραγματώσουν; ποιο κοινό περιμένουν να τα ακούσει;

Οι social media φελλοί, τα συμφέροντα των νέων white collar boys της μουσικής βιομηχανίας και βέβαια οι εν Ελλάδι φτωχοί συγγενείς τους, δεν έκαναν πάντα εύκολη μέσα στη χρονιά τη δουλειά του αχόρταγου και με ανιδιοτελή συμφέροντα μουσικόφιλου...

Ενώ περιμένουμε να ξετυλίξει και ο εγχώριος Τύπος τις λίστες του και ετοιμαζόμαστε για Avopolis Radio Xmas Party στο υπόγειο της πιτσαρίας Crust (14/12), ρωτάμε δύο έγκυρα δισκάδικα της πόλης (Rock & Roll Circus, Kassetta) για τα δικά τους top-10 από το 2018...

Περισσότερο με εντυπωσίασαν φέτος οι κιθάρες της Ελλάδας, παρά του υπόλοιπου κόσμου. Απλά, ως συνήθως, δεν έρχονται με το σωστό περιτύλιγμα...

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν και οι δικοί μας ότι κοινωνία, πολιτική, αισθητική και μουσική είναι ένα, τόσο πιο γρήγορα θα έχουμε 360ᵒ έτοιμους καλλιτέχνες για τη στιγμή που ο κόσμος θα αρχίσει να προσέχει τη σκηνή της Αθήνας...