Στη χώρα μας έχουν γίνει ακόμα και ολόκληρα φεστιβάλ όπου οι διοργανωτές οι ίδιοι δεν γνώριζαν τα γκρουπ που έφερναν, αλλά έπρεπε να τα φέρουν, γιατί τους το υπαγόρευε το συνεργαζόμενο agency από το εξωτερικό...

Η ταχύτητα με την οποία παίρνουν μπροστά τα παραδοσιακά media σε σχέση με την αμεσότητα με την οποία μπορεί πλέον να ανακαλύψει τη νέα μουσική ο καταναλωτής, τα μετατρέπει σε αργοκίνητα καράβια, ακόμα και όταν έχουν τη θέληση να αποκαλύψουν τις τάσεις...

Στο πλοίο από Πάρο για Αντίπαρο, ανήλικοι αναρωτιούνται «πώς λέγεται ρε μαλάκα το ξένο κομμάτι που χόρευε η δικιά σου χτες και έκανε με τα χέρια την καρδούλα;». Είναι το "In My Feelings" του Drake, καρντάση. Και είσαι η γενιά η οποία, πλέον, απλά μπορεί να γκουγκλάρει και το κομμάτι και τον viral χορό και το κορίτσι, να είναι καλά το ίντερνετ και όλοι εκείνοι που φρόντισαν να ξεβλαχέψουν αυτούς που σου αγόρασαν το Smartphone...

Μια μορφή δικαιολογίας για όσους αδιαφορούν για την κατανάλωση της διαφορετικής μουσικής που συμβαίνει δίπλα τους, κυρίως γιατί προτιμούν να μαζεύονται σαν τη μύγα στο σκατό και να το παίζουν ροκ στα λάιβ των Scorpions...

Νέα ταλέντα, σε νέα κομμάτια: ο διεθνής ήχος της χώρας μας, στο τώρα...

Η φάση πλέον είναι να έχεις το ραπ, κάτι που δεν καταλαβαίνουν όσοι βολεμένοι μεγάλωσαν στα 1990s και τρέχουν ακόμα τα μουσικά πράγματα, δίχως να θέλουν να αποδεχτούν την ομορφιά, την αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητα του hip hop...

Άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι ανοιχτοί στο να σπάνε τα καλούπια ξίνισαν με την εμφάνιση του Γιώργου Μαζωνάκη στο πλευρό των Glacial κατά το 1ο ADD Festival, αντί να δώσουν βάση στο πώς έχει καταφέρει να είναι μαζικά αποδεκτός σε τόσες διαφορετικές κουλτούρες, για παραπάνω από μια 20ετία...

Στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμα με το YouTube, που προσφέρει σε έναν καλλιτέχνη (μαξ, και υπό προϋποθέσεις) περί τα 1.000 ευρώ για 1.000.000 views, αγνοώντας το Spotify, το οποίο δίνει 4.000 ευρώ για ένα μύριο plays...

Θα κόψω την καλημέρα σε όποιον μουσικό ξαναπετύχω σε συναυλίες και μου πει «έχω μερικά κομματάκια, μήπως τα κάνουμε κανά δισκάκι για εδώ και να δούμε αν μας παίρνει για έξω». Δεν σε παίρνει πλέον, δικέ μου...

Η σχεδόν αντιδημοκρατική κίνηση υπέρ ενός πολιτιστικού «βέτο», βάση του οποίου στα ραδιόφωνα θα επιβληθεί ο γαλλικός νόμος του 50% ελληνικό και 50% διεθνές ρεπερτόριο, μου φάνηκε δίκαιη, οικεία και σε μεγάλο βαθμό τίμια...