Στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμα με το YouTube, που προσφέρει σε έναν καλλιτέχνη (μαξ, και υπό προϋποθέσεις) περί τα 1.000 ευρώ για 1.000.000 views, αγνοώντας το Spotify, το οποίο δίνει 4.000 ευρώ για ένα μύριο plays...

Θα κόψω την καλημέρα σε όποιον μουσικό ξαναπετύχω σε συναυλίες και μου πει «έχω μερικά κομματάκια, μήπως τα κάνουμε κανά δισκάκι για εδώ και να δούμε αν μας παίρνει για έξω». Δεν σε παίρνει πλέον, δικέ μου...

Η σχεδόν αντιδημοκρατική κίνηση υπέρ ενός πολιτιστικού «βέτο», βάση του οποίου στα ραδιόφωνα θα επιβληθεί ο γαλλικός νόμος του 50% ελληνικό και 50% διεθνές ρεπερτόριο, μου φάνηκε δίκαιη, οικεία και σε μεγάλο βαθμό τίμια...

Πάνε εσύ ταλεντάρα μου τώρα να σκοράρεις χωρίς τη βοήθεια χαρτογιακά και αλγόριθμου 4.000 ώρες και 1.000 εγγεγραμμένους στο YouTube. Kαι αν θες ρώτα και μανάδες, γιαγιάδες, συμπεθέρες να στο επιβεβαιώσουν: τον Καζαντζίδη, οι μανατζαραίοι τον εφάγανε...

Είναι μόνο θέμα του συντηρητισμού που διακρίνει μια κοινωνία το να μην ακολουθεί στα χρόνια του ίντερνετ την αμεσότητα και την πολυφωνία που προσφέρουν τα διαδικτυακά ραδιόφωνα...

Τέτοιοι τύποι έκαναν το μονοπάτι τους δρόμο για τους επόμενους και είναι τελικά η σημαντικότητα του δικού τους έργου που καθόρισε τελικά το underground ως το νέο mainstream...

Η μουσική που φτάνει στα ακουστικά όσων την ψάχνουν, σύντομα δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με τα όσα παίζουν τα ραδιόφωνα ή προωθούν τα μεγάλα labels...

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι έστω κι ένας έφηβος στην Αθήνα δεν ξέρει τους Migos και τον Drake; Αν δεν σου αρέσουν ή δεν ξέρεις πώς να ασκήσεις κριτική στη μουσική τους, αρκέσου στους Arcade Fire...

Aναρωτηθήκατε γιατί το Pitchfork έχει σταματήσει να κάνει κριτικές και αναφορές σε ντεμπούτα συγκροτημάτων ή να «σπάει» καινούρια ονόματα με τον ρυθμό που το έκανε κάποτε;

Σύντομα, οι μουσικογράφοι με street γνώση θα αρχίσουν να καλύπτουν live DIY δυναμικής σε DIY στέκια, εγκαταλείποντας τις overhyped μπάντες της πόλης που δυσκολεύονται να συσπειρώσουν 100 άτομα σε ένα υπόγειο και να τα ιδρώσουν δίχως αύριο...