Μέσα στο καλοκαίρι έφυγαν μουσικοί θρύλοι που ήξεραν από μόδα. Εντάξει, ο Biz Markie ίσως να μην το έδειχνε τόσο (παρόλο που ήξερε πάντα τι είναι cool), ο Lee Scratch Perry ίσως το έδειχνε υπερβολικά (και ενίοτε μέσω μιας μόνιμης ανάγκης για ταύτιση με την νεανική κουλτούρα), ενώ ο Charlie Watts χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, πλασαρίστηκε πλέον στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους πιο καλοντυμένους μουσικούς.
Βλέπετε, μερικές φορές ξεχνάμε ότι μέρος αυτού που μετατρέπει κάποιον σε θρύλο (από το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον), ειδικά στην βιομηχανία της μουσικής, είναι η εμφάνιση και η αισθητική του. Μάλιστα, ο συνδυασμός που κερδίζει -μουσική και μόδα- εδραιώθηκε αρκετά πίσω στον χρόνο. Από την φινέτσα των πρώτων jazzmen στα 50s μέχρι τα σημερινά 7 εκατομμύρια πωλήσεων από το merchandise του Donda, του νέου δίσκου του Ye, το “πακέτο”, ειδικά όταν περιλαμβάνει cool αισθητική, “πουλάει” πολύ καλύτερα και δημιουργεί ισχυρές ταυτότητες και διαχρονικούς χαρακτήρες.
Στην χώρα μας, με εξαίρεση το trap - instagram influencer νεοσύστατο μοντέλο, η μόδα δεν συνδέεται απαραίτητα με τη μουσική. Κυριολεκτικά είναι μετρημένες στα δάχτυλα, οι περιπτώσεις μουσικών που λάνσαραν σωστά το πακέτο, με τον αείμνηστο Ντέμη Ρούσο να στέκεται κάπως “καλά” στην λίστα των εναλλακτικών, ενώ στην άλλη πλευρά, αυτή των λαϊκών θρύλων, ονόματα όπως του Τόλη Βοσκόπουλου ή του Γιώργου Μαζωνάκη οδηγούν την κούρσα.
Παρόλα αυτά, η υπόθεση που θέλει τους μουσικούς να λανσάρουν νέες μόδες, ειδικά στην εποχή των social media, είναι ένα κομμάτι που θέλει δουλειά τουλάχιστον στην χώρα μας. Και δεν εννοώ τους όποιους ντόπιους ποπ σταρ, που πλέον μέσω των χορηγούμενων posts και του σωστού insta styling επιβάλλεται να δείχνουν ΟΚ -και τρόπον τινά μαθαίνουν και ποιες είναι οι τάσεις. το κουδούνι χτυπάει για όσους έχουν όντως κάτι να πουν μουσικά και είναι σχεδόν αδιανόητο πλέον να θεωρείται κάποιος καινοτόμος στη μουσική και να αφήνει το υπόλοιπο πακέτο αισθητικής στην τύχη. Ασφαλώς και δεν υπονοώ να γίνουν όλοι ψευτο-ροκ σταρ τύπου Maneskin, αλλά με τον ίδιο διακριτικό (ή και όχι τόσο) τρόπο που συνδέθηκαν με το καλαίσθητο ή το πρωτοποριακό στυλ μουσικοί όπως ο Charlie Watts ή ο Lee Perrry, θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια τάση, αντίστοιχη με αυτήν με την οποία συνδέουμε ντόπιους σπουδαίους εναλλακτικούς μουσικούς με συγκεκριμένη "προσωπική" τους αισθητική -όπως για παράδειγμα θα θυμόμαστε πάντα τον Παπάζογλου με τα μαντήλια του.
Αναμφισβήτητα, οι ράπερ ως συνήθως είναι αυτοί που δείχνουν το δρόμο, όμως τελευταία, κρίνοντας από την μουσική ανάγκη τους να ταυτιστούν με τα μπουζούκια, δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το πόσο επιδραστικοί μπορεί να είναι. Και ξέρετε, πολλές φορές, δεν χρειάζονται υπερβολές. Το λίγο πιο κοφτερό και φουτουριστικό Nike παπούτσι ακόμα και αν δεν είναι Jordan, ή το πιο λειτουργικό και συνάμα στυλάτο Adidas ακόμα και αν δεν είναι Yeezy, στα πόδια ενός μουσικού που έχει κερδίσει ήδη μια θέση στην δισκοθήκη μας και παράλληλα το υποστηρίζει με την εναρμονισμένη υπόλοιπη εμφάνιση του, τότε σίγουρα προσθέτει στην υστεροφημία του και δημιουργεί τον “χαρακτήρα” που χρειάζεται για να ταυτιστεί κάποιος μαζί του.
* Μπορεί να μην συνδέονται ιδιαίτερα με την μόδα, αλλά μέσα στο καλοκαίρι αυτά τα 5 singles χόρεψαν κόσμο.
1. Robag Wruhme - No (Kompakt)
Για όλες εκείνες τις φορές που χρειάστηκε να πω “Όχι” στο χιτ άφτερ χιτ μαραθώνιο των dj set και με έσωσε το εγκεφαλικό και φρέσκο house του Wruhme. Στην ουσία το τέλειο “εργαλείο” για να γεφυρώσεις τις ποπ μελωδίες της χορευτικής μουσικής με την πνευματική δύναμη που πάντοτε είχε, αλλά πλέον σπάνια αναδυκνύει.
2. Frankie Knuckles - The Whistle Song (Cinthie Extended Mix) - (SoSure Music)
Το κλάσσικ σφύριγμα, ειδικά σε αυτό το remix της Cinthie και με δεδομένο το φετινό αμφίρροπο καλοκαίρι, έφερε τα party kids λίγο πιο κοντά.
3. Kid Simius - We Like To Party (Jirafa Records)
Το απόλυτο καλοκαιρινό feelgood κομμάτι. Έδωσε την απαραίτητη ώθηση στο μοναδικό house mix που ηχογράφησα για φέτος και σε κάποιες βραδιές το ρεφραίν του κατάφερε να γίνει σύνθημα. Ευρωπαικό ευφορικό disco house με τις ευλογίες του Gerd Janson.
4. Argy - The Third Degree (Aera Remix) - Renaissance Records
Όχι μόνο δεν πρόλαβα να βαρεθώ το “Interior Journey” του Argy (μάλλον από τους δίσκους της χρονιάς για την dance) αλλά λίγο πριν το τέλος του Αυγούστου ξεκίνησαν να έρχονται και τα remix πακέτα. Εδώ ο Αera κάνει όλη την ζημία και γεμίζει τους λογαριασμούς μεγάλων djs από τον Solomun μέχρι τους Tale Of US.
5.Space Afrika - Rings (Dais)
Οι Space Afrika έχουν τον εγκεφαλικό - ηλεκτρονικό, με λούπες και έγχορδα, δίσκο που θες για το φετινό φθινόπωρο. Φέρει τον τίτλο “Honest Labour” ως φόρο τιμής στην Νιγηριανή καταγωγή του ενός εκ των δύο (Joshua Inyang) και το single “Rings” απλά θέλει να το αφήσεις να αιωρείται στο δωμάτιο λίγο πριν το ξημέρωμα. Μαγεία.
